«Δεν καταλαβαίνω τι σε πιάνει… όλα τα έχεις και ποτέ δεν είσαι ευχαριστημένη;» φώναξε άγρια ο Τζίμης στη Λίνα, τη γυναίκα του, που την βρήκε πάλι μόνη στο σπίτι να κλαίει, καθώς άνοιξε την πόρτα -βράδυ αργά- γυρίζοντας από τη δουλειά του. «Όλα δεν τα έχεις; Άντρα, παιδιά, λεφτά, και όλη μέρα τίποτα δεν κάνεις, εγώ τα προσφέρω όλα για σας! Εγώ, που μου βγαίνει η ψυχή κάθε μέρα στις οικοδομές, στα συνεργεία, στους πελάτες, στην εφορία και στον κάθε πικραμένο, που όλο κάτι ζητάει! Έτοιμα σας τα φέρνω και δεν κουνάς το δαχτυλάκι σου, και πάλι μυξοκλαίς… δεν μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει…».
«Δεν αισθάνομαι καλά Τζίμη μου» ψέλλισε η καημένη η Λίνα, ζαρώνοντας στην καρεκλίτσα της… Με τις ώρες καθόταν σ’ εκείνη την πολυθρονίτσα κοντά στο παράθυρο, κοιτούσε έξω τον ουρανό και μαύρες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό της… Ένιωθε ότι η ζωή της δεν είχε νόημα, ότι δεν ήταν πολύτιμη και χρήσιμη σε κανέναν! Τα παιδιά είχαν μεγαλώσει και σπούδαζαν στα Πανεπιστήμια, έχοντας το καθένα τη ζωή και το τρέξιμό του, ο Τζίμης έλειπε από το πρωί ως το βράδυ και όταν ερχόταν δεν της έδινε και πολλή σημασία κι εκείνη ένιωθε, εδώ και χρόνια, μόνη και αδιάφορη.
Ώσπου ήρθαν αυτές οι «μαύρες σκέψεις» και γιγαντώθηκαν μέσα της κι άρχισε να οραματίζεται πως θα μπορούσε να δώσει τέρμα σ’ αυτό το μαρτύριο που ένιωθε για ζωή… Κι όλο άκουγε τις αδελφές της να της λένε «Έλα, πάμε βόλτα, πάμε θέατρο, έχεις τα πάντα, υγεία, οικογένεια, λεφτά, όμορφα ρούχα, ντύσου και πάμε» και δεν καταλάβαιναν πως ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΚΕΙ ήταν το πρόβλημα: δεν είχε κανένα φαινομενικό, «χειροπιαστό» θέμα υγείας, αντίθετα, στα μάτια σχεδόν όλων τα είχε όλα λυμένα και πιθανά ζήλευαν την θέση της, όμως εκείνη ένιωθε ένα τεράστιο κενό και μια συνεχή, οδυνηρή έλλειψη χαράς. Και ειδικά όταν της έλεγαν «Δεν έχεις τίποτα, ντύσου και πάμε βόλτα» ήταν εκεί που απελπιζόταν κι ένιωθε ακόμα πιο μόνη γιατί κανείς δεν την καταλάβαινε… Κι ακόμα χειρότερα ήταν όταν έπιανε στον αέρα τα μεταξύ τους βλέμματα με νόημα, βλέμματα που αυτό που ήθελαν να πουν είναι πως ήταν «τρελή»…
Το χειρότερο απ’ όλα όμως ήταν ο θυμός του Τζίμη. Ένας θυμός γεμάτος νεύρα και αγανάκτηση που ξεσπούσε και την έκανε να νιώθει ακόμα περισσότερη απελπισία… Εκείνος -όπως και πολλοί άλλοι-δεν καταλάβαινε τι σημαίνει «ψυχική υγεία». Έβλεπε μόνο την επιφάνεια, έβλεπε ότι η Λίνα ήταν αρτιμελής, σωματικά υγιής, όμορφη και με όλα τα καλά στα πόδια της και αδυνατούσε να συλλάβει πως ο άνθρωπος, εκτός από σώμα, είναι και πνεύμα και ψυχή. Και πως υπάρχει πλέον μια ολόκληρη σειρά από ψυχοσωματικές ασθένειες που τεκμηριώνονται επιστημονικά. Οπότε δεν έβλεπε και κανένα λόγο να επισκεφθούν κάποιον ειδικό, θεωρώντας ότι αυτά είναι «καμώματα», «νάζια» και «στοιχεία χαρακτήρα» της Λίνας, που πάντα ήταν λίγο παραπονιάρα, λίγο γκρινιάρα, ίσως και λίγο υστερική.
«Να σου βάλω να φας, πεινάς;» είπε δειλά η Λίνα, έτοιμη να σηκωθεί με κόπο και να πάει ως την κουζίνα, ούτε αυτό το κουράγιο δεν είχε… «Δεν θέλω τίποτα, μου κόπηκε η όρεξη» είπε ξερά ο Τζίμης και την άφησε ακόμα μια φορά μόνη και απελπισμένη, να περιμένει άλλο ένα βράδυ μοναξιάς κι’ αύριο, άλλη μια μέρα απελπισίας.
Ώσπου εμφανίστηκε το κακό. «Η γυναίκα σας χρειάζεται επείγον χειρουργείο να αφαιρέσουμε όλα τα γυναικολογικά όργανα, και αμέσως να ακολουθήσουν μια σειρά από χημειοθεραπείες και ακτινοβολίες. Ο δρόμος είναι μακρύς και θα χρειαστεί να οπλιστείτε με κουράγιο, υπομονή και κυρίως θετική ψυχολογία» είπε ο γιατρός στον Τζίμη, κρατώντας τις εξετάσεις της Λίνας στα χέρια του. Πριν μιλήσει στην ίδια, είχε τηλεφωνήσει στον Τζίμη για να τον δει ιδιαιτέρως. Εκείνος τον κοίταξε άφωνος, σοκαρισμένος και του ήταν αδύνατο να συλλάβει και να πιστέψει αυτά που άκουγε. Το σοκ ήταν τεράστιο, ειδικά όταν ο κορυφαίος γυναικολόγος-ογκολόγος του μίλησε για την θετική ψυχολογία. «Τι ρόλο παίζει η ψυχολογία γιατρέ, εδώ μιλάμε για καρκίνο…» απάντησε διστακτικά στον γιατρό, αποφεύγοντας να τον κοιτάξει στα μάτια.
«Τεράστιο!» αναφώνησε ο γιατρός. «Και να ξέρετε πως η σημερινή κατάσταση της γυναίκας σας οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην ψυχολογική της κατάσταση και το όποιο στρες έχει περάσει για αρκετά χρόνια!» ολοκλήρωσε και βγήκε από το γραφείο του, αφήνοντας πίσω έναν Τζίμη που ακόμα δεν ήξερε τι τους έχει συμβεί…
Πέντε χρόνια αργότερα, πάλι στο σπίτι του ζευγαριού : «Ολοκάθαρες οι εξετάσεις σου αγάπη μου» αναφώνησε ο Τζίμης ανοίγοντας την εξώπορτα νωρίς το απόγευμα, κι έτρεξε να αγκαλιάσει την αγαπημένη του Λίνα: «Πόσο ευτυχισμένος είμαι για σένα θησαυρέ μου» συνέχισε φιλώντας τη γλυκά και λέγοντάς της ακόμα μια φορά πόσο πολύ την αγαπάει και πόσο πολύτιμη ήταν για εκείνον. Εκείνη, τον κοίταξε με λατρεία, καθώς δυο δάκρυα χαράς ανέβλυζαν από τα μάτια της…
Η ψυχική υγεία όχι μόνο δεν είναι «κουραφέξαλα», αλλά -όπως αποδεικνύεται επιστημονικά-είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη σωματική. Γι’ αυτό και οι ψυχικές αντοχές γίνονται πολύ πιο απαραίτητες από τις σωματικές!
