Στην Ελλάδα, το 2007, καθιερώθηκε από την Πολιτεία, η 30η Σεπτεμβρίου ως Ημέρα Μνήμης των Εθνικών Ευεργετών. Είναι ένας ελάχιστος φόρος τιμής στους γενναιόδωρους, φιλοπάτριδες και μεγαλόψυχους Ελληνες, που με τα έργα και την προσφορά τους, ευεργέτησαν την πατρίδα, χτίζοντας νοσοκομεία, σχολεία, πανεπιστήμια, οικήματα για κοινωφελείς σκοπούς, προικοδοτώντας ταυτόχρονα την εύρυθμη λειτουργία τους.
Ο Γιάννης Τσαρούχης (1910-1989) ζωγράφισε τους 12 μήνες αλληγορικά σαν γυμνούς αγγέλους με φτερά: Γενάρης, Φλεβάρης, Μάρτης, Απρίλης, Μάης ,Γιουνης, Γιούλης, Αύγουστος, Σεπτέμβρης, Οκτώμβρης, Νοέμβρης και ο Δεκέμβρης με την δίκη του μορφή να συμβολίζει την φθορά και το γήρας του χειμώνα της ζωής.
Το καλοκαιράκι, αυτή η εποχή που όλο τον χρόνο περιμένουμε αλλά και όλο το τον χρόνο αναπολούμε, μάς αποχαιρέτησε τυπικά, στις 31 Αυγούστου, με μία υπέροχη υπερπανσέληνο και [ ] από το ανοικτό παράθυρο φυσάει μέσα ο Σεπτέμβριος και σβήνει το λυχναράκι του καλοκαιριού [ ], όπως γράφει ο ποιητής Γ. Τόλιας.
Ποιο είναι το τραγούδι του καλοκαιριού, επίμονο σαν κάλεσμα ερωτικό που συνοδεύει εκκωφαντικά τις ανέμελες νύχτες μας, σαν μουσική υπόκρουση μιας μυστηριακής τελετής;
Τα συναρπαστικά snapshots συμμετρικά τοποθετημένα μπροστά στο χρυσό φόντο της συλλογικής μνήμης αφηγούνται τις στιγμές της ζωής που επιστρέφει σε μια νέα πραγματικότητα, αναδεικνύοντας μοναδικά την δύναμη του ανθρώπου να επιβιώνει και να ξαναγεννιέται.
Μια νέα γυναίκα με έντονα μάτια και ζυγωματικά, ανακατεμένα μαλλιά, κομμένα αγορίστικα και σβέλτη, εφηβική σιλουέτα, κοντοστέκεται μπροστά στον καθρέφτη της, έτοιμη να βγει.
«Είχα αγοράσει ένα αντρικό σκούρο κοστούμι ακριβώς σαν εκείνα που φορούσαν οι κομψοί νέοι της πόλης, αποφασίζοντας εκείνο το πρωί σε μιαν ξένη πολιτεία να δώσω ως άντρας εξετάσεις…γέννησα τον εαυτό μου ως Κανένα».