Ο Γιάννης Τσαρούχης (1910-1989) ζωγράφισε τους 12 μήνες αλληγορικά σαν γυμνούς αγγέλους με φτερά: Γενάρης, Φλεβάρης, Μάρτης, Απρίλης, Μάης ,Γιουνης, Γιούλης, Αύγουστος, Σεπτέμβρης, Οκτώμβρης, Νοέμβρης και ο Δεκέμβρης με την δίκη του μορφή να συμβολίζει την φθορά και το γήρας του χειμώνα της ζωής.
Ποιο είναι το τραγούδι του καλοκαιριού, επίμονο σαν κάλεσμα ερωτικό που συνοδεύει εκκωφαντικά τις ανέμελες νύχτες μας, σαν μουσική υπόκρουση μιας μυστηριακής τελετής;
Τα συναρπαστικά snapshots συμμετρικά τοποθετημένα μπροστά στο χρυσό φόντο της συλλογικής μνήμης αφηγούνται τις στιγμές της ζωής που επιστρέφει σε μια νέα πραγματικότητα, αναδεικνύοντας μοναδικά την δύναμη του ανθρώπου να επιβιώνει και να ξαναγεννιέται.
«Είχα αγοράσει ένα αντρικό σκούρο κοστούμι ακριβώς σαν εκείνα που φορούσαν οι κομψοί νέοι της πόλης, αποφασίζοντας εκείνο το πρωί σε μιαν ξένη πολιτεία να δώσω ως άντρας εξετάσεις…γέννησα τον εαυτό μου ως Κανένα».
Στην αρχαιότητα, τα περίφημα ιερατικά Ασκληπιεία ήταν ‘ιατρεία ψυχής’ και θεράπευαν τους ασθενείς με την ερμηνεία των ονείρων και την Αριστοτελική ‘μέθεξη’ η οποία συντελείται μέχρι σήμερα στις παραστάσεις της αρχαίας τραγωδίας, μέσα στο θέατρο της Επίδαυρου και σε κάθε θέατρο που συνόδευε τα θεραπευτικά, λατρευτικά κέντρα των Ασκληπιειων .
Με την ευκαιρία των 100 χρόνων από την γέννηση του κορυφαίου και πρωτοπόρου ζωγράφου, γλύπτη & χαράκτη Γιάννη Γαϊτη (1923-1984) το Ίδρυμα Β. & Μ. Θεοχαράκη παρουσιάζει, μία αναδρομική έκθεση με αντιπροσωπευτικά έργα της μακρόχρονης εικαστικής του διαδρομής.
Σε μια κοινωνία που γερνά η δημιουργία είναι η μοναδική διέξοδος απέναντι στον καταλύτη χρόνο. Η τέχνη έχει την μαγική δύναμη της ψευδαίσθησης που μεταμορφώνει την πραγματικότητα και δίνει νόημα στην κάθε στιγμή της ζωής ακόμα και όταν βαδίζει αμετάκλητα προς το τέλος της.