Αναπόφευκτα μου ήρθαν πολλές φορές αυτά τα λόγια στο μυαλό μου αυτές τις τελευταίες ζοφερές μέρες, μετά το φοβερό δυστύχημα των Τεμπών. Κι αναπόφευκτα, πρόσεξα ότι η «κάλυψη» (…) της αβάσταχτης οδύνης και σπαραγμού των γονιών των αδικοχαμένων παιδιών δεν άφησε «χώρο» για τον εξίσου ασήκωτο πόνο των γιαγιάδων και παππούδων τους.
Το 1977 ορίστηκε και επίσημα από τον ΟΗΕ η 8 Μαρτίου ως Παγκόσμια Ημέρα για τα δικαιώματα των Γυναικών και την Διεθνή Ειρήνη.
ΠΟρέπει να είναι σημείο αναφοράς για περισυλλογή, σκέψη, αναδρομή της διαδρομής των αγώνων των γυναικών για ίσα δικαιώματα στη κοινωνία, στην εργασία, στις επιστήμες, στις τέχνες, στη συμμετοχή τους στα κέντρα λήψεως των αποφάσεων.
Το ότι ξεκινάει αυτή η επισκόπηση του πρώτου JAN με δύο παραδοξότητες δεν είναι περίεργο. Το παράδοξο βρίσκεται στο DNA αυτού του εγχειρήματος αφού εγγενής είναι και η παραδοξότητα στο αποτύπωμα της γενιάς ή μάλλον των γενεών που υποστηρίζει, των –‘ηντα +.