Κάποτε τα παραμύθια δεν γράφονταν… Λέγονταν.
Δεν ήταν ούτε χάρτινα ούτε ψηφιακά.
Είχαν φωνή, πρόσωπο ανάσα.
Μύριζαν ζεστασιά σπιτιού στο περιβάλλον και αφή της κουβέρτας στα πόδια.
Ήταν η γιαγιά ή η μαμά που καθόταν στην άκρη του κρεβατιού, καθώς και ο παππούς ή ο μπαμπάς και μας έλεγαν τα μυστικά όλου του κόσμου.
Κι εμείς παιδιά μικρά και μεγάλα πίναμε λέξη τη λέξη, όχι για να μάθουμε απλώς τι έγινε στο τέλος αλλά για να νιώσουμε πως όλα θα πάνε καλά, ότι το καλό νικάει, ότι αν χαθούμε θα μας βρούνε.
Τότε υπήρχε μια φωνή που έλεγε ιστορίες που έμοιαζαν σαν χάδι.
Ο λύκος δεν ήταν τόσο τρομακτικός όταν μιλούσε με τη γιαγιά και η πριγκίπισσα δεν ήταν μόνο όμορφη, ήταν και γενναία, ο δε καβαλάρης πρίγκιπας… θεός! Έδινε λύση σε όλα!
Δεν είχε σημασία τι μας έλεγαν. Μπορούσε να είναι το ίδιο και το ίδιο και το ίδιο. Δεν ήταν τόσο η ιστορία που περιείχε, αλλά το σκοινί που μας έδενε, μια γέφυρα ανάμεσα στο μικρό παιδί και τον μεγάλο άνθρωπο.
Από το παραμύθι μαθαίναμε χωρίς διδασκαλία, νιώθαμε χωρίς εξήγηση. Το παραμύθι τότε απαιτούσε χρόνο, ησυχία συμμετοχή.
Για τους μεγαλύτερους ήταν τρόπος να παραμένουν ζωντανοί, να δίνουν νόημα στη ζωή τους και να συνδέονται με τους νέους.
Και σήμερα;
Το παραμύθι έγινε βίντεο, ήχος, τάμπλετ. Τα παιδιά πλέον έχουν εικόνες και έξυπνες συσκευές.
Η μαγεία, η ανεξήγητη συγκίνηση μιας φωνής που ψιθυρίζει «μια φορά κι έναν καιρό» έχει σιγήσει.
Τα παιδιά αγγίζουν οθόνες από πολύ μικρή ηλικία.
Το τάμπλετ έγινε η νέα καληνύχτα.
Μπορεί με το να πατάει play να ξετυλίγονται όλα μπροστά του, αλλά η ψυχή του μένει άδεια. Σήμερα δηλαδή ζούμε στην εποχή που τα παιδιά αποκοιμιούνται με YouTube και οι γιαγιάδες σιωπούν.
Ιστορίες περνούν από οθόνες και όχι από καρδιές.
Σήμερα διαπιστώνω ότι το παραμύθι δεν είναι απλώς μια παιδική ιστορία για να κοιμηθεί ένα παιδί.
Είναι μια αλήθεια ντυμένη με σύμβολα, ένα όνειρο που μας μιλάει τη γλώσσα της ψυχής.
Κάθε φορά που ακούμε το «μια φορά κι έναν καιρό» ανοίγει μια πόρτα όχι προς το παρελθόν, αλλά προς ένα κόσμο που το καλό και το κακό έχουν πρόσωπο και η ελπίδα και η αλήθεια μοιάζουν με μαγικά φίλτρα.
Τα παραμύθια μάς κράτησαν συντροφιά όταν ήμασταν μικροί και δε μας άφησαν ποτέ.
Ζουν μέσα μας, στους δράκους που πολεμάμε καθημερινά, στους πρίγκιπες που αναζητούμε και στις μάγισσες που μας στοιχειώνουν. Μας θυμίζουν ότι η ζωή έχει σκοτεινά δάση αλλά πάντα υπάρχει ένα μονοπάτι που οδηγεί στο φως.
Ίσως γι’ αυτό σήμερα σαν ενήλικες ψάχνουμε μια αφήγηση που θα μας σώσει. Μια ιστορία όπου το κακό θα νικηθεί, η αγάπη θα λυτρώσει και ότι στο τέλος «θα ζήσουμε εμείς καλά κι αυτοί καλύτερα».
