Πριν από 25 χρόνια, λίγο πριν τα 40 μου, η ιδανική ζωή μου άρχισε να διαλύεται.
Όλα πήγαιναν ρολόι μέχρι εκείνη την περίοδο. Παιδικά χρόνια, σπουδές, ταξίδια, καριέρα, ένας καλός γάμος, παιδιά, κοινωνική ζωή. Όμως ξεκίνησε να με χτυπάει αλύπητα ο νόμος του Murphy. Ένα δύσκολο διαζύγιο ήταν μια τεράστια αλλαγή, που με άφησε μόνη και συναισθηματικά εξαντλημένη. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Τα παιδιά μου πέρασαν μια δύσκολη φάση με την υγεία τους , το ίδιο και οι γονείς μου. Και έτσι, εκτός από στέλεχος πολυεθνικής, έγινα αδελφή νοσοκόμος και ψυχοθεραπεύτρια για όλους, με ειδίκευση στον ζαχαρώδη διαβήτη τύπου 1, τη βαριά δυσλεξία, το έμφραγμα και το Αλτσχάιμερ. Παράτησα οτιδήποτε με ευχαριστούσε και όλο αυτό το άγχος, το βάρος και η ευθύνη άρχισαν να με καταβάλλουν, σε βαθμό που δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου.
Η δουλειά μου ήταν πολύ απαιτητική και εγώ, η πάντα δυνατή, άρχισα να καταρρέω.
Τα πρωινά μου ήταν ο μεγαλύτερος αγώνας. Το ξυπνητήρι χτυπούσε, αλλά εγώ κοιτούσα το ταβάνι. Η ιδέα να σηκωθώ, να ετοιμαστώ και να πάω στο γραφείο, μου έμοιαζε βουνό. Ήμουν καθηλωμένη σε μια σκοτεινή τρύπα, και ακόμα κι όταν σηκωνόμουν, η μέρα μου ήταν γεμάτη άγχος, ένταση και συναισθηματικά ξεσπάσματα. Κι αυτό που με πονούσε περισσότερο ήταν ότι τα ξεσπάσματά μου τα βίωναν οι άνθρωποι που αγαπούσα περισσότερο – οι κοντινοί μου άνθρωποι. Το βάρος των υποχρεώσεων και των σκέψεων μου δεν μου άφηνε περιθώριο να είμαι η μητέρα, φίλη και επαγγελματίας που ήθελα να είμαι.
Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα να συνεχίσω έτσι. Ένιωσα ότι δεν είχα επιλογή, ότι έπρεπε να κάνω κάτι, γιατί ήμουν στην – όπως πίστευα τότε – ακμή της ζωής μου και δεν ήθελα να τη χαραμίσω…
Έτσι, αποφάσισα να επισκεφτώ έναν ψυχολόγο, κι αυτό αποδείχθηκε σωτήριο.
Δεν ήταν εύκολο στην αρχή να μιλήσω ανοιχτά για όλα αυτά που με πίεζαν, αλλά με κάθε συνεδρία άρχισα να βγάζω από μέσα μου κομμάτια του βάρους που κουβαλούσα τόσο καιρό. Διαπίστωσα λοιπόν ότι έπασχα από πολλαπλά ενοχικά σύνδρομα ανεπάρκειας στους πολλαπλούς μου ρόλους και βαθιά κατάθλιψη.
Ο ψυχολόγος μου με βοήθησε να καταλάβω ότι δεν χρειαζόταν να περνάω αυτό το φορτίο μόνη μου. Συζητήσαμε για τις επιλογές που είχα και καταλήξαμε ότι, πέρα από τις συνεδρίες, ένα αντικαταθλιπτικό θα μπορούσε να με βοηθήσει να βγω από αυτό το σκοτεινό μέρος. Στην αρχή δίστασα, γιατί υπήρχε μεγάλο ταμπού για το θέμα εκείνη την εποχή -και ίσως ακόμη- αλλά τελικά ήταν η καλύτερη απόφαση που θα μπορούσα να πάρω για τον εαυτό μου.
Τα πράγματα δεν άλλαξαν αμέσως, αλλά μέρα με τη μέρα άρχισα να αισθάνομαι τη διαφορά.
Ξαφνικά, τα πρωινά άρχισαν να γίνονται πιο υποφερτά, η ζωή στο γραφείο απέκτησε και πάλι ενδιαφέρον και άρχισα να βρίσκω ξανά τη χαρά σε μικρά πράγματα. Ήμουν πιο υγιώς παρούσα με τα παιδιά μου, άρχισα να βγαίνω τα βράδια και να ονειρεύομαι και πάλι συντροφική ζωή. Δεν ήταν μόνο η ψυχοθεραπεία και τα φάρμακα που με βοήθησαν. Ήταν και οι πιστοί φίλοι μου, που μου στάθηκαν σαν αδέλφια και ο τότε σύντροφος και νυν δεύτερος σύζυγος μου, που με αντιμετώπισε με κατανόηση και υπομονή. Αλλά, πάνω από όλα, ήταν η διαδικασία του να μάθω να μιλάω ανοιχτά για ό,τι ένιωθα, να αποδέχομαι τις αδυναμίες μου και να δίνω χρόνο στον εαυτό μου να θεραπευτεί.
Ας το παραδεχτούμε: η γυναίκα πολυεργαλείο , μπορεί να την πατήσει εύκολα, χωρίς καν να το καταλάβει.
Ειδικά αν τα κάνει όλα μόνη της και έχει θέση υψηλής ευθύνης στη δουλειά της. Το σπίτι ξαφνικά μπορεί να γίνει θηριοτροφείο και η οικογένεια αντί για πηγή χαράς να φαντάζει δυνάστης. Ο δε χώρος εργασίας είναι πολύ συχνά σαν μια ταινία δράσης με σασπένς και γρήγορους ρυθμούς… Όμως κάποιες φορές συμβαίνουν κάποια ακραία απρόβλεπτα -κάτι σαν μαύροι κύκνοι- και τότε γίνεται θρίλερ. Ειδικά αν είσαι υπεύθυνη για τη διαχείριση κρίσεων της εταιρείας, όπως η υποφαινόμενη! Και όταν όλα αυτά συμβαίνουν ταυτόχρονα και επί μακρόν ,ε, δεν θέλει πολύ ο άνθρωπος να «φλιπάρει».
Η ψυχική υγεία είναι ένα θέμα που παίρνει όλο και περισσότερο χώρο στις συζητήσεις μας (και καλά κάνει!).
Επειδή, αν δεν είναι το μυαλό και η ψυχή μας «εντάξει», πως θα είναι «εντάξει» η διαχείριση του σπιτιού, η ανατροφή των παιδιών, οι σχέσεις μας και το PowerPoint ή το Excel μας.
Συχνά το γραφείο μας είναι το δεύτερο σπίτι μας, αν περνάμε εκεί 40 ώρες την εβδομάδα (αν είμαστε τυχεροί). Και συναντάμε κάθε καρυδιάς καρύδι. Τους ναρκισσιστές ή τους κυκλοθυμικούς ηγέτες, τους αγχώδεις μαραθωνοδρόμους, τους χρόνια καταστροφολόγους, τους καταθλιπτικούς – φαντάσματα με τη χαμηλή ενέργεια , τους ιδεοψυχαναγκαστικούς που μας τρελαίνουν με το OCD τους, τους υπερευαίσθητους συνεργάτες με τις δυσκολίες προσαρμογής στις αλλαγές. Και καλά να είμαστε εμείς οι ίδιοι, κινδυνεύουμε να τρελαθούμε με όλο αυτό τριγύρω.
Όπως σε κάθε σπίτι όμως, είναι σημαντικό να υπάρχει ισορροπία και ηρεμία. Ναι, εντάξει, δεν λέμε να φτιάξουμε γωνίες με αρωματικά κεριά δίπλα στον εκτυπωτή, αλλά είναι χρήσιμο να βρούμε μικρούς τρόπους να χαλαρώνουμε και να αποφορτιζόμαστε.
Ένα καλό ξεκίνημα είναι το διάλειμμα. Κάτι τόσο απλό, μα τόσο παραγνωρισμένο. Πόσοι από εμάς δεν έχουμε μετρήσει τα λεπτά να κυλούν ατελείωτα στην οθόνη του υπολογιστή, μόνο για να καταλήξουμε με κόκκινα μάτια και στερεμένο μυαλό. Να μην αναφέρω τις συναντήσεις με τους τύπους που ανάφερα πιο πάνω. Ε, λοιπόν, το διάλειμμα είναι το πρώτο βήμα για τη διατήρηση της ψυχικής μας ισορροπίας. Κάντε μια βόλτα, ρίξτε μια ματιά από το παράθυρο (είναι αλήθεια, υπάρχει ακόμα ο έξω κόσμος!). Και αν χρειαστεί, πιείτε ένα ακόμη καφεδάκι (ντεκαφεϊνέ ιδανικά, για να μην γίνει το μάτι σας γαρίδα το βράδυ) ή ακόμα καλύτερα, ένα smoothie. Η διάθεσή σας θα φτιάξει και ο οργανισμός σας θα σας ευγνωμονεί.
Το δεύτερο κλειδί είναι η καλή επικοινωνία και το χιούμορ με τους συναδέλφους.
Ανάμεσα σε emails, συναντήσεις και τις απανωτές «προθεσμίες για χθες», η πίεση μπορεί να ανέβει εύκολα. Πάντα υπάρχουν όμως οι μόνιμα χαμογελαστοί, ψύχραιμοι ζεν τύποι που δρουν σαν «αλπικό καταφύγιο» στις θύελλες του γραφείου. Μην φοβάστε να πείτε μαζί τους μια κουβέντα παραπάνω, ένα αστείο ή να ανταλλάξετε ιστορίες καθημερινής τρέλας. Κι αν έχετε «πήξει», μη διστάσετε να πείτε ότι χρειάζεστε βοήθεια ή να ζητήσετε χρόνο για να ανασυνταχθείτε. Πολλές φορές, η καλύτερη λύση για το στρες είναι μια καλή κουβέντα. Και ναι, τα memes ή τα emojis που στέλνουμε μετρούν κι αυτά ως καλή επικοινωνία. Ένα αστείο την ημέρα, το άγχος το κάνει πέρα.
Ας μην ξεχνάμε και το περιβόητο «work-life balance», ή όπως λένε και οι γιαγιάδες μας, «μια ζωή την έχουμε».
Ας έχουμε στο νου ότι η δουλειά είναι μέρος της ζωής μας, όχι το κέντρο της.
Το να έχει κανείς ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής είναι σαν να κάνει σχοινάκι δίπλα στον γκρεμό,πράγμα δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο.
Μια υπενθύμιση δε για όσους αγαπούν τα checklists: μην ξεχνάτε την αυτοφροντίδα. Αν μια μέρα θέλετε να κλείσετε τον υπολογιστή, να μη μαγειρέψετε στο σπίτι, να μην πάτε τα παιδιά στο μπαλέτο και αντί για όλα αυτά να βγείτε μια βόλτα στην παραλία, για καφέ με μια φίλη ή να κάτσετε με το βιβλίο σας στον καναπέ, κάντε το!
Και αν κάποια στιγμή το μυαλό σας αρχίζει να κάνει νερά και φλερτάρετε με την κατάθλιψη δείτε κάποιον ειδικό. Το μυαλό σας είναι το πιο πολύτιμο εργαλείο σας και η ψυχή σας το ησυχαστήριο σας. Όμως χρειάζονται φροντίδα και συντήρηση. Από τότε που την πάτησα, αυτό κάνω συνεχώς. Για να μην είναι πολύ αργά…
Σήμερα, νιώθω πιο δυνατή από ποτέ.
Οι δυσκολίες δεν εξαφανίστηκαν, αλλά έμαθα να τις αντιμετωπίζω χωρίς να χάνω τον εαυτό μου. Έχω περισσότερη χαρά, αισιοδοξία, υπομονή και -το πιο σημαντικό- έχω μάθει να φροντίζω τον εαυτό μου. Το ταξίδι της ψυχικής υγείας είναι ακριβώς αυτό, ένα ταξίδι. Και όσο δύσκολο κι αν φαίνεται, πάντα υπάρχει φως στο τέλος του δρόμου.
Αυτό που έμαθα μέσα από τη δική μου διαδικασία αποθεραπείας, είναι πως η φροντίδα της ψυχικής υγείας δεν είναι πολυτέλεια. Είναι ανάγκη. Και μπορώ να προσδοκώ με σιγουριά ότι, παρά τις δυσκολίες που θα φέρουν τα χρόνια που έρχονται, θα βρίσκω πάντα τον τρόπο να ξαναπατήσω γερά στα πόδια μου. Πότε μόνη μου, πότε με βοήθεια από τους αγαπημένους και πότε από ειδικό…
