-Μα αλήθεια τώρα, πού τη βρίσκεις την όρεξη να ντυθείς αποκριάτικα;
Ομολογώ πως αυτή η επαναλαμβανόμενη κατ’ έτος από πολλούς ερώτηση με βάζει σε πειρασμό να απαντήσω πως απορώ πώς γίνεται να ΜΗΝ έχει κάποιος όρεξη να μασκαρευτεί!
Δεδομένων των κατάλληλων συνθηκών βεβαίως, δηλαδή να είμαστε όλοι καλά στην υγεία μας, μας προσφέρει πεδίο δόξας λαμπρό μία πρόσκληση σε πάρτυ ή γιορταστική έξοδο: Μασκέ!
Οπαδός του δόγματος της γαλλικής κουζίνας, «τρώγοντας έρχεται η όρεξη» μου έχει ομοίως αποδειχθεί επανειλημμένως στην πράξη ότι πιο τονωτικό της διάθεσης, που μπορεί να χωλαίνει ελαφρώς (καθόλου περίεργο στις προκλητικές εποχές που ζούμε) από μια καλή, αληθινή (!) μασκαράτα δεν υπάρχει. Δεν συζητώ καν για την μεγάλη σημασία των μεταμφιέσεων στην παιδική μας ηλικία, που ο καθένας μας αναγνωρίζει – ξεχειλίζουν οι νοσταλγικές αναρτήσεις από τώρα ως την Καθαρή Δευτέρα με παλιές, μαυρόασπρες συχνά, φωτογραφίες μας ως μπαλαρίνες, κολομπίνες, Ζορρό , μαρκησίες και καουμπόηδες, ινδιάνοι και πρίγκηπες.
Αλλά και στα εφηβικά, φοιτητικά, ενήλικα, μεσήλικα και σήμερα ώριμα (πολύ) χρόνια μου όσο πιο αλλόκοτα κι απροσδόκητα, μέσα στο «θέμα» ή «άσχετα», μυστηριώδη, μεγαλοπρεπή, ή αυτοσχέδια ξεκαρδιστικά κουστούμια και στολές ενδύθηκα, τόσο πιο σίγουρα «κλείδωνε» η αποτελεσματική συνταγή για κέφι και χαρά.
Όμως τελευταία ψύλλοι στ’ αυτιά μου μπαίνουνε, και λέω μήπως αφελής και απλοϊκή είμαι που καταναλώνω αμάσητη και λαίμαργα την ενήλικη Αποκριάτικη ευωχία μου;
Μήπως το καρναβάλι έχει μεταφερθεί έντονα κι επικίνδυνα στην καθημερινότητα μας με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε υποκρισία, φαύλες μάσκες, βία και κάθε φύσης κακοποιητικές συμπεριφορές;
Μήπως να λανσάραμε ένα αντι-Αποκριάτικο κίνημα; Μήπως να αναρωτηθούμε γιατί άραγε οι νέοι δεν δείχνουν και μεγάλο ενθουσιασμό για μασκαρέματα και πάρτυ μασκέ;
Στον εταιρικό κόσμο (της ζωής μας) το άλλοτε περίσσευμα υποκρισίας και προσποίησης όπου οι «μεταμφιέσεις» και οι μεταφορικές μάσκες ευνοούσαν το μοντέλο αυταρχικής ηγεσίας ή έδιναν προστασία στους αδύναμους, δίνει αργά αλλά σταθερά τη θέση του στο χτίσιμο εμπιστοσύνης, το πιο ισχυρό νόμισμα για ανάπτυξη, βιωσιμότητα, ευημερία.
‘Αλλωστε και η πραγματική μας δύναμη έρχεται όταν τολμούμε να είμαστε αυτοί που πραγματικά είμαστε, ακόμα και αν αυτό σημαίνει να είμαστε διαφορετικοί από τους άλλους.
Επίσης, όταν «μπορείς να ντύνεσαι διαφορετικά, μπορείς και να σκέφτεσαι διαφορετικά – από τους άλλους.
Τάδε έφη όχι μόνο μια εμβληματική ιέρεια του στιλ, αλλά και μια επιτυχημένη, σοβαρή επιχειρηματίας που τόλμησε κάτι έξω τελείως από τη ζώνη άνεσης της – και ανταμείφθηκε για αυτό. Εκεί που κρατήθηκε συντηρητική πάντως ήταν στο μακιγιάζ, στη παιδική χαρά της γυναικείας καθημερινότητάς.
Ζούμε δύσκολες και ανασφαλείς εποχές, όμως τι πειράζει να παρασυρθούμε για λίγο και να ζήσουμε ένα ρομαντικό παραμύθι με ρηγάδες, ντάμες και γόνδολες στο σαγηνευτικό καρναβάλι της Βενετίας του 1820, που ακόμα και η πανούκλα δεν μπορούσε να σταματήσει; Στο κάτω – κάτω οι Αρχαίοι προγονοί μας, κατανοώντας από τότε την ανάγκη του ανθρώπου να πλάσει έναν άλλο του εαυτό, έστω και πρόσκαιρα, φιλοτεχνούσαν «προσωπίδες», πρόδρομοι της Αποκριάτικης μάσκας.
Από κοντά, λίγους αιώνες μετά κι ο Καραγκιόζης (όνομα και πράγμα) και τα Κολλητήρια του (ομοίως) που ήταν μεν παντός καιρού ..μασκαράδες, αλλά με σαφείς δεσμούς με την Αποκριά!
Ξέρω και αναγνωρίζω ότι πολλοί ανάμεσα μας αντιπαθούν τον παγανιστικό χαρακτήρα της Αποκριάς, και αναζητούν την κάθαρση και τον εξαγνισμό που συμβολίζει, στην κατάληξη της, η Καθαρά Δευτέρα και το πέταγμα του χαρταετού.
Για άλλους πάλι, επικρατεί η διάθεση να επιβιώσουν τα έθιμα τα σφιχτά συνυφασμένα με την κουλτούρα μας και με τις παραδόσεις μας και τα ακολουθούν σε κάθε γύρισμα γύρω από τον ήλιο, με ενθουσιασμό και ευχαρίστηση.
Ταυτίζομαι με τους τελευταίους κι ευθαρσώς αποκαλύπτω: πάω να ντυθώ συνοδός/νύμφη του θεού Διόνυσου (σιγουράκι, αφού τον έχω και πρόχειρο δίπλα μου…)
