Ποτέ δεν μου άρεσαν οι απόκριες. Από πολύ νεαρή ηλικία, δεν με θυμάμαι να διασκεδάζω με το θέμα μεταμφίεση και καρναβάλι. Οριακά δηλαδή θα έλεγα πώς και οι τρελές και περίεργες στολές με «κριντζάρουν» λίγο – για να διατηρήσουμε και το mood της προηγούμενής μας συζήτησης για τη γλώσσα των νέων.
Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν ο λόγος που δεν μου αρέσουν οι απόκριες και τα καρναβάλια είναι γιατί βρίσκω όλη την ανάγκη να ντυθεί κάποιος πολύ δήθεν. Σαν να μην μας αρέσει κάτι και να θέλουμε με κάποιο τρόπο να παριστάνουμε ότι είμαστε κάτι άλλο. Επιλέγεις δηλαδή τη μάσκα που θες να φορέσεις και αναλόγως συμπεριφέρεσαι.
Αν φύγεις από την παιδική αγνότητα της ευχής «θα ήθελα να είμαι ο Σούπερμαν» και προχωρήσεις στην ενηλικίωση, είναι κάπως αλλόκοτο, δεν είναι;
Ίσως και λόγω της εποχής που ζούμε, των νέων που μαθαίνουμε και των κοινωνικών και πολιτικών αναταραχών, το «μασκαριλίκι» μας θυμίζει ακόμα περισσότερο τις μάσκες που φορούν οι περισσότεροι για να επιβιώσουν και ακόμα χειρότερα, για να επιβληθούν. Στη δουλειά, στους φίλους, στους συναδέλφους, στους πάντες.
Ίσως πολλοί νιώθουν ότι αν βγάλουν τη μάσκα «ξεγυμνώνονται» και εκτίθενται στην κρίση άλλων, παρεξηγούνται, κρίνονται. Η μάσκα ίσως μας προστατεύει από αυτό. Από την άλλη όμως, την χρειαζόμαστε τόσο; Ή τελικά το να κριθούμε και να συμπεριφερόμαστε χωρίς φίλτρα και μάσκες είναι πιο απελευθερωτικό και δυναμωτικό;
Προτείνω λοιπόν επειδή έχουμε κάπως κουραστεί από την τόση δηθενιά (εγώ τουλάχιστον) – να πέσουν λίγο οι μάσκες – για τα καλά.
