Editorial

Κλιματική αλλαγή: Όταν στραβώνει το κλήμα…

Δεν θα ξεχάσω τα γέλια που μου προξενούσε κάθε φορά που διάβαζα μια ιστορία Αστερίξ, ο φόβος του Αρχηγού του Γαλατικού χωριού «να μην μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι». Σήμερα, που κυριολεκτικά μας πέφτει ο ουρανός στο κεφάλι με μια περιποιημένη ψυχρή λίμνη, έτσι κι αποφασίσει να «ανοίξει» μετά από 5 μήνες ανομβρίας, τα γέλια μου κόπηκαν μαχαίρι.

Από την ανομβρία στις πλημμύρες, από τους παγετούς στους καύσωνες και συνέχεια στις πυρκαγιές, το άλλοτε ρουτινιάρικο δελτίο καιρού στην τηλεόραση, που παρακολουθούσα είτε με χασμουρητά είτε διασκεδάζοντας με τις νεαρές ευειδείς παρουσιάστριες και τη χορογραφία – παντομίμα τους μπροστά στον χάρτη, έγινε δελτίο τρόμου που υπογράφουν έγκυροι μετεωρολόγοι και που παρακολουθώ με κομμένη την ανάσα. ‘Ασε που πετάγομαι πανικόβλητη με τη σειρήνα του 112 κάθε τόσο.
Ποιος θα το πίστευε αλήθεια, ότι την εποχή που ο ‘Ελον Μασκ ορκίζεται να μας «πετάξει» ως τον Άρη και η ΑΙ (ή ΤΝ) μπαίνει για τα καλά και κυριολεκτικά στο πετσί μας – μη και στο μεδούλι μας – θα είμαστε εμείς, το ανώτερο, νοήμον ον του πλανήτη, τόσο αδύναμοι κι ευάλωτοι απέναντι στα στοιχεία της Φύσης σαν τους προπατορικούς προγόνους μας. ‘Η μήπως σαν δεινόσαυροι;
Που ως γνωστόν, δεν μπόρεσαν να προσαρμοστούν στην αλλαγή, από το τροπικό (περίπου) κλίμα όπου ήκμασαν, στο κρύο και στον παγετό.

Τα νούμερα που καταδεικνύουν κλιματική κρίση απειλητική για τον πλανήτη (άνοδος μέσης παγκόσμιας θερμοκρασίας, άνοδος της στάθμης των θαλασσών, άνοδος των ρύπων και του CO2, του μεθανίου, κλπ.) είναι αποκαλυπτικά. Και σκηνικό Αποκάλυψης στήνουν οι συνέπειες τους, για μόλις 50 χρόνια από σήμερα. Σκηνές από το έργο παρακολουθούμε ήδη.
‘Οπου σήμερα, βρισκόμαστε στην αρχή της 29ης Συνδιάσκεψης των μερών (COP) του ΟΗΕ στο Μπακού για την κλιματική αλλαγή, κι ενώ κάποιες Συνδιασκέψεις (οι οποίες ξεκίνησαν το 1995) κατέγραψαν σημαντικές συμφωνίες για πολιτικές, αυτοδεσμεύσεις κι εν γένει συμφωνίες για την παγκόσμια κλιματική πολιτική, οι ειδικοί μελετητές δεν είναι καθόλου αισιόδοξοι για την επιτυχία της. Φταίει η έλλειψη δεσμευτικών υποχρεώσεων (και πού είμαστε ακόμα τώρα με την εκλογή Τραμπ); Φταίνε οι βαθιές κοινωνικο-οικονομικές ανακατατάξεις; Φταίει άραγε το κλήμα το στραβό που το τρώει αμέριμνος ο γάιδαρος των διχασμών, της μισαλλοδοξίας, της απάθειας, των ιδιοτελών κρατικών οικονομιών (stupid);

Σε αυτό το τεύχος αγαπημένοι του JAN αναγνώστες, εννοείται πως δεν προσπαθούμε να ανακαλύψουμε την πυρίτιδα. Αλλά ούτε να καταθέσουμε τα όπλα μας, χωρίς να προσπαθήσουμε. Αλίμονο, τι justanumber-s θα ήμασταν άλλωστε αν δεν νοιαζόμαστε να σύρουμε τη μηχανή, μιας και όπως μας αρέσει να λέμε και να ακούμε έχουμε χρόνια δράσης κι επίδρασης μπροστά μας. Για να επηρεάσουμε, να εμπνεύσουμε, να δώσουμε δείγμα γραφής, έστω και στη δική μας μικρο-κλίμακα.

Για να μην αποδειχθεί ότι είμαστε οι (νέο) δεινόσαυροι του 21ου αιώνα και για να μην επαναληφθεί η ιστορία τους.

Έτσι λοιπόν: