Η προκήρυξη των εκλογών σε όλη την ενήλικη ζωή μου ήταν μια ευκαιρία για δημοκρατική ανάταση, όπως άλλωστε και η ίδια η μέρα των εκλογών, το εκλογικό τμήμα, οι ουρές των ψηφοφόρων όλων των ηλικιών, το παραβάν και μετά η αναμονή για το εκλογικό αποτέλεσμα.
Για πρώτη φορά δυσκολεύομαι να συναντήσω το αίσθημα της δημοκρατικής ανάτασης και το ίδιο ακούω και από αρκετούς άλλους γύρω μου. Συζητώντας και αναζητώντας τους λόγους αυτής της απομάγευσης της εκλογικής διάθεσης σταχυολογώ κάποιες από τις εξηγήσεις που συνέλεξα:
- Πολλοί από εμάς μετά τον διετή εγκλεισμό της υγειονομικής κρίσης έχουμε αναπτύξει μια νέα ενίοτε κυνική περιχαράκωση στον εαυτό μας.
- Μετά τα Τέμπη ματαιώθηκαν αρκετές από τις προσδοκίες που συνδεόταν με το αφήγημα της κυβέρνησης για μια καλύτερη Ελλάδα και όλα τα κόμματα που έχουν κυβερνήσει τείνουν να τσουβαλιάζονται στην αντίληψη «όλοι ίδιοι είναι».
- Οι αντισυστημικές κομματικές επιλογές που ενισχύονται δημιουργούν μια αίσθηση απειλής και κινδύνου.
Από την άλλη πλευρά προσπαθώντας να αναπλαισιώσω την διάθεσή μου σκέφτομαι:
- Μπορεί απλώς η μελαγχολία να συνδέεται με το ώριμο της ηλικίας μου.
- Ίσως η απομάγευση της εκλογικής διαδικασίας να ξυπνήσει σε κάποιους, ελπίζω αρκετούς, τη διάθεση ενεργοποίησης στην κατεύθυνση «αφού δεν έχουμε να περιμένουμε και πολλά, ας κάνει ο καθένας μας αυτό που εκείνος-νη μπορεί αφενός για το κοινό καλό και αφετέρου για να λειτουργήσει ως παράδειγμα για τους γύρω του».
- Η απομάγευση ίσως δημιουργεί συνθήκες για μια πιο ψύχραιμη ματιά, μια νέα δημιουργική αποστασιοποίηση που κάνει τους πολίτες λιγότερο κομματικούς οπαδούς και περισσότερο σκεπτόμενα πολιτικά υποκείμενα που τολμούν να συλλογίζονται πέρα και μετά από τα εκλογικά τρομοκρατικά διλλήματα που τα κόμματα διατυμπανίζουν στις προεκλογικές τους εκστρατείες.
Κάθε συνθήκη άλλωστε ακόμα και η εαρινή προεκλογική μελαγχολία έχει και τη φωτεινή της πλευρά.
