Πάντα μου άρεσε το παιχνίδι των λέξεων. Να ψάχνω, να αναζητώ την ετυμολογία τους, τη δομή τους, τη σημασία τους, την χρήση τους.
Έτσι, εδώ και μερικά χρόνια, αναγκαστικά, βρέθηκα μπροστά στη λέξη «σύνταξη». Άρχισα λοιπόν το παιχνίδι μου!
Τι μας λέει η λέξη «σύνταξη» αναρωτήθηκα. Και οι πηγές (Google, Μπαμπινιώτης) μου έδωσαν την πληροφορία: συν+τάξη, συν+τάσσω. Η λέξη χρησιμοποιείται σε αρκετά σημεία της Ελληνικής γλώσσας όπως στη δομή της (δηλ. στην ακολουθία των λέξεων βάσει κανόνων), στην επιμέλεια ύλης κειμένων περιοδικών και εφημερίδων, στην παράταξη μαθητών ή στρατιωτών σε κανονικά σχήματα και τέλος είναι το χρηματικό ποσό που λαμβάνουν οι εργαζόμενοι, όταν αποχωρήσουν από την εργασία τους.
Εξ ου και η λέξη συνταξιούχος που αναλύεται σε «σύνταξη +έχω».
Σαν συνταξιούχος, λοιπόν, εδώ και μερικά χρόνια και με αφορμή το θέμα του σημερινού τεύχους, θεώρησα πρόκληση και ευκαιρία να μοιραστώ μαζί σας, απόψεις μου για την πορεία της ζωής στη φάση της συνταξιοδότησης.
Καταρχάς πίστευα ότι δεν με αφορούσε το θέμα της σύνταξης, με αποτέλεσμα να μην δώσω σημασία στην αξία της προετοιμασίας. Φεύγοντας, δεν έβλεπα ότι οι αριθμοί είναι αδυσώπητοι (ηλικία, χρόνια απασχόλησης τρέχουν).
Μόνος του λοιπόν ο χρόνος, κάποια στιγμή, ήλθε για να βάλει σε «τάξη» και να «συντάξει» τα συστήματα με τα οποία συμπορευτήκαμε και διανύσαμε μαζί τόσες δεκαετίες (εκπαίδευση, εργασία, σχέσεις, κοινωνία οικογένεια).
Συνταξιοδότηση λοιπόν. Τότε κοίταξα κατάματα τον νέο συνταξιούχο εαυτό μου και στην αρχή κονταροχτυπήθηκα μαζί του για να καταλάβει ότι ήλθε το πλήρωμα του χρόνου να αποσυρθεί.
Ευχαρίστησα το Σύμπαν που έφτασα ως εδώ ψυχικά και βιολογικά ζωντανή και πέρασα στη κατηγορία των συνταξιούχων, όπου σιγά σιγά εντασσόμενη σ ‘αυτήν την ομάδα διαπίστωνα τη λαθεμένη άποψη μου και την αγωνία μου για το πως θα είναι η ζωή μου χωρίς τη δουλειά μου, χωρίς πρόγραμμα συγκεκριμένο, χωρίς την κινητικότητα της καθημερινότητας.
Σιγά σιγά διαπίστωνα ότι η φάση της συνταξιοδότησης προσφέρει περισσότερο χρόνο για προσωπικές δραστηριότητες κι ενδιαφέροντα τα οποία είχα απορρίψει λόγω δουλειάς!
Διαπίστωσα ότι η φάση της σύνταξης δεν σημαίνει τέλος της παραγωγικής ζωής, αλλά μετάβαση σε ένα άλλο πεδίο ζωής, με νέες εμπειρίες και ευκαιρίες όπως το γράψιμο, το διάβασμα και η επαναξιολόγηση κειμένων και ιδεών που παλαιότερα τα θεωρούσα αυτονόητα και ανελαστικά.
Είναι περίεργο το πόσο διαφορετικά παρακολουθείς και ερμηνεύεις ένα θεατρικό έργο!
Το πόσο διαφορετικά αντιλαμβάνεσαι τον χώρο και τον χρόνο, με μία μοναδική χαλαρότητα!
Το σημαντικότερο είναι ο χρόνος που διαθέτεις για να γνωρίσεις καλύτερα τους ανθρώπους γύρω σου, να δώσεις και να πάρεις συναισθήματα, να βοηθήσεις να σε βοηθήσουν σε δυσκολίες, να δεις τις ανάγκες τους και να τις υποστηρίξεις.
Να δηλώνεις παρουσία και να απαλύνεις τις αγωνίες και τους φόβους τόσο των νέων όσο και των συνομηλίκων σου που δεν είχαν τις ευκαιρίες που δόθηκαν σε σένα. Με λίγα λόγια να είσαι χρήσιμος άνθρωπος στον συνάνθρωπο.
Κάτι που θεωρώ σημαντικό για τους φίλους και τις φίλες που πρόκειται να συνταξιοδοτηθούν και που ανήκουν στην κατηγορία των ατόμων που για κάποιον λόγο δεν το θέλουν, είναι η φάση της προετοιμασίας για την μετάβαση στη σύνταξη.
Η συνειδητή προετοιμασία μπορεί να οδηγήσει σε μια γεμάτη και ικανοποιητική περίοδο της ζωής. Μετά από τόσα χρόνια υποχρεώσεων και δουλειάς είναι η στιγμή να ξεκουραστείτε και να απολαύσετε διαφορετικά τον χρόνο σας είτε με τους δικούς σας ανθρώπους είτε μόνοι σας. Βάλτε νέους στόχους και σκεφθείτε πως θα θέλατε να αξιοποιήσετε τον χρόνο σας.
Όσο χρόνων κι αν είστε, εφόσον είστε βιολογικά και νοητικά ζωντανοί, έχετε την ευκαιρία να βελτιώσετε τη σχέση με τον εαυτό σας. Με την ωριμότητα που διαθέτετε ας τον αγκαλιάσετε και να του πείτε μπράβο για όσα πέτυχε.
Πιστέψτε με είναι μια νέα αρχή.
Ας βάλετε στη ζωή σας ξανά τον ενθουσιασμό σε κάθε καινούργιο, ας βάλετε τη χαρά και την ανεμελιά που νιώθατε πιο νέοι. Ας τελειώσετε με τα λάθη του και τα τραύματα του.
Ας τον καθησυχάσετε και ας τον συγχωρήσετε για τις παραλήψεις του.
Ας τον οδηγήσετε να ζητήσει συγνώμη από τα άτομα που πλήγωσε.
Στο χέρι μας είναι η κρίσιμη αυτή καμπή της ζωής μας να είναι ότι καλύτερο για μια ανάλαφρη συνέχεια…
Με την ευκαιρία, ας θυμηθούμε τη συζήτηση Σωκράτη-Κέφαλου από την «Πολιτεία» του Πλάτωνα:
«…..Έπειτα από την επίμονη δράση των πρώτων ηλικιών, τα γεράματα, απόληξη και στεφάνωμα του βίου, είναι η αναπαυτική θεώρηση των σκληρών αγώνων της ζωής. Αναπαυτική και ήρεμη και γλυκιά σαν το γαλήνιο δειλινό μιας μεγάλης τρικυμισμένης μέρας…»
