Αργά το βράδυ ο 14χρονος Keith Richards άκουγε σ’ ένα ραδιοφωνάκι τον Chuck Berry και αναρωτιόταν πώς δημιουργούσε με την κιθάρα του τόσο ξεχωριστό ήχο.
Από τα βιβλία της Jane Austen με το κλασικό μυθιστορηματικό story telling εμπνέεται η J.K. Rowling που γράφει τον Harry Potter.
Από τον τρόπο που σπάει τις εικόνες σε γεωμετρικά σχήματα ο Paul Cezanne εντυπωσιάζεται ο Picasso.
Σε εμπνέει ο πατέρας σου; Τον θεωρείς σοφό και συλλογίζεσαι τις συμβουλές του;
Θαυμάζεις τον ηλικιωμένο σου γείτονα που φροντίζει χωρίς να δυσανασχετεί την άρρωστη γυναίκα του; Απορείς πώς καταφέρνει πάντα να χαμογελάει ζεστά;
Πάρα πολλά τα πρότυπα γύρω μας. Άλλα τα ξέρει όλος ο κόσμος, άλλα είναι καθημερινοί άνθρωποι που τυχαίνει να έχουμε γνωρίσει λίγο καλύτερα.
Με τον όρο «πρότυπο» σαφώς δεν εννοώ κάποιον τέλειο. Γιατί μιλάμε για ανθρώπους και εξ ορισμού αποκλείεται η τελειότητα.
Μιλάω για ανθρώπους που μας εμπνέουν με τον τρόπο που σκέφτηκαν, που μίλησαν, που έδρασαν.
Και αν μπορεί κάποιος από αυτούς να μας καθοδηγήσει σε επαγγελματικά βήματα τότε γίνεται και μέντορας μας. Και δεν υπάρχει πιο δυνατή σχέση.
Από αυτόν που το έκανε πριν από εμάς, που βάδισε στον ίδιο δρόμο, που έζησε παρόμοιες καταστάσεις.
Η άρνηση, το «δεν χρειάζομαι κανένα», δεν μιμούμαι, δεν μαθαίνω τίποτα από βιογραφίες, «άλλες εποχές τότε» κλπ. είναι μια κοντόφθαλμη αμυντική στάση.
Η πρόκληση για μας είναι πώς θα το κάνουμε εμείς καλύτερα, ή διαφορετικά, ή πιο γρήγορα…
