Δεκαπέντε χρόνια πριν, ψάχνοντας και τρέχοντας τελευταία στιγμή για να βρούμε δώρα για τα παιδιά, για τα ανίψια, για τους συντρόφους, για τα αδέρφια, θα μ’ έπαιρνε η αδερφή μου τηλέφωνο και θα μου έλεγε, πάρε και μια ρόμπα βρε παιδί μου για τη γιαγιά και της έλεγα κι εγώ, οκ και παντόφλες για τον παππού;
Η μέρα λίγο πιο ήσυχη. Μικρή διακοπή στα deadlines; Απαραίτητος πάντα εκείνος ο πελάτης που θα δώσει εκείνη τη μέρα το brief ώστε να πει μετά σας τα είχα πει από πέρυσι...
Σκέψεις που θα άκουγα - αν μπορούσαν οι σκέψεις να ακουστούν - σε ένα τραπέζι, στο σπίτι των γονιών μου, με καλεσμένους παιδιά, εγγόνια και λίγους ακόμα συγγενείς και φίλους.
Πριν λίγες μέρες με κάλεσε μία πολύ νέα επιχειρηματίας- με νέα επιχείρηση και νέα στην ηλικία-γιατί ήθελε τη γνώμη μου για ένα λόγο που θα εκφωνούσε σε μια εκδήλωση που την είχαν καλέσει.
Παιδικός μου φίλος, από τους ανθρώπους εκείνους που από 20 χρονών φαίνεται πιο έξυπνος και πιο φιλοσοφημένος, έλεγε πάντα -και πάντα γελάω όταν το σκέφτομαι- ότι τα προβλήματα στη ζωή είναι βασικά δύο.