Η ανταλλαγή σπιτιών είναι ο καλλίτερος τρόπος διακοπών πλέον για μένα.
Και αυτό γιατί οι συμβουλές που μου έχουν δώσει οι ιδιοκτήτες των σπιτιών όπου έχω μείνει, ήταν πάντα καλλίτερες από οποιονδήποτε ταξιδιωτικό οδηγό ή οργανωμένο γκρουπ.
Το τελευταίο μου ταξίδι αυτού του τύπου, ήταν για 11 μέρες στην αρχή του Νοέμβρη στην Ιρλανδία. Πήγαμε για ένα roadtrip μαζί με τον άντρα μου και ένα ζευγάρι φίλων. Έχουμε κάνει πολλά τέτοια ταξίδια οι 4 μας, ήταν όμως για όλους μας το πρώτο μας στη χώρα με τις 40 αποχρώσεις του πρασίνου. Και περάσαμε – όπως πάντα – φανταστικά.
Ο καιρός ήταν πολύ ήπιος για την εποχή, έφθασε ακόμη και μέχρι 18 βαθμούς, και δεν είχαμε βροχή, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο. Αποτέλεσμα της κλιματικής αλλαγής και αυτό. Καλό μεν για το ταξίδι μας, αλλά ανησυχητικό για το μέλλον μας γενικά και το μέλλον του καταπράσινου αυτού νησιού…
Ήταν τόσα πολλά αυτά που ζήσαμε στο ταξίδι, που σήμερα θα σας μιλήσω μόνο για το Δουβλίνο και τα περίχωρα του.
Μια πόλη τόσο ζεστή, φιλόξενη και οικεία όσο μια ιρλανδική παμπ, σαν αυτές που σαν τα μανιτάρια ξεφυτρώνουν σε κάθε γωνία.
Χτισμένη στις όχθες του ποταμού Λίφεϊ έχει ανθρώπινο μέγεθος που «περπατιέται». Και πολλές γραφικές γειτονιές ανάμεσα σε καταπράσινα πάρκα, μεταξύ των οποίων το μεγαλύτερο αστικό πάρκο στην Ευρώπη, το Phœnix Park. Μέναμε εκεί κοντά και διαπιστώσαμε ότι μέσα του τριγυρνούν ελεύθερα ελάφια, σαν να βρίσκεσαι σε παρθένο δάσος.
Η πόλη έχει ιδιαίτερη παραδοσιακή αρχιτεκτονική που αφηγείται την πλούσια ιστορία της.
Ταυτόχρονα αντανακλά τις σύγχρονες αρχιτεκτονικές τάσεις – κυρίως στα εντυπωσιακά docklands – ενώ οι δρόμοι και τα σοκάκια της είναι γεμάτα με τέχνη σε κάθε της μορφή. Περπατάς στους πλακόστρωτους δρόμους, διασχίζεις τις δεκάδες γέφυρες και νιώθεις την ενέργεια 1.000 χρόνων ιστορίας, καθώς οι απόηχοι των Βίκινγκ αναμειγνύονται με τους ήχους των υπαίθριων καλλιτεχνών, των buskers που βρίσκονται κυριολεκτικά παντού.
Η περιοχή γύρω από τη Grafton street είναι γνωστή για την καλλιτεχνική και νυχτερινή ζωή της.
Με στενά δρομάκια γεμάτα γκαλερί τέχνης και όμορφα καταστήματα. Είμασταν τυχεροί, γιατί όλα ήταν διπλά διακοσμημένα και φωταγωγημένα, λόγω Halloween (που παρεμπιπτόντως ξεκίνησε πριν 2000 χρόνια στην Ιρλανδία) και των επερχόμενων Χριστουγέννων.
Παμπ, καφέ και εστιατόρια σε όλα τα στυλ, από σούπερ μοντέρνα ως και βικτωριανά, βρίσκονται ακόμη και μέσα σε εκκλησίες, όπως το ιδιόμορφο Church Bar, ή σε βιβλιοπωλεία, όπως το θρυλικό Winding Stairs.
Και με τον τρόπο τους σε προσκαλούν να τα γνωρίσεις, αλλά και να πιεις μια μπυρίτσα, που καλλίτερη ούτε στο Βέλγιο, ούτε στη Τσεχία έχω πιει. Δεν είμαι τόσο φίλη της Guinness, αλλά η Indian Pale Ale, IPA όπως τη λένε εκεί, μου έκλεψε την καρδιά σε όλες της τις εκδοχές. Μια υγρή ωδή στη μαγεία της μπύρας. Με την πρώτη γουλιά, ένα κύμα από νότες εσπεριδοειδών, πεύκου και μπαχαρικών απλώνεται στον ουρανίσκο. Η πικράδα του λυκίσκου στροβιλίζεται μαζί με τα φρούτα και μπαχαρικά αφήνοντας έναν επίμονο, γοητευτικό απόηχο. Ακόμη έχω τη γεύση της στο στόμα μου.
Το Δουβλίνο είναι ένα έντονα κοινωνικό μέρος, γεμάτο δημιουργικότητα και «craic».
Αν και τα αγγλικά είναι η κύρια γλώσσα, τα ιρλανδικά (Gaeilge) παραμένουν αναπόσπαστο κομμάτι της ταυτότητας του τόπου. Στα ιρλανδικά, το “craic” προφέρεται “κρακ” και δεν μπορεί να μεταφραστεί απόλυτα. Σημαίνει περίπου “καλή παρέα, κέφι και αυθορμητισμός”. Για τους Ιρλανδούς, το craic είναι μια τέχνη, που φέρνει τους ανθρώπους κοντά.
Οι διάσημες παμπ του δουβλίνου, όπως το θρυλικό Temple bar, το μεσαιωνικό Brazen Head, το βικτωριανό Long Hall και εκατοντάδες άλλα, δεν είναι απλά μέρη για να πιεις μπύρα, αλλά χώροι όπου το χιούμορ και οι ιστορίες ρέουν ασταμάτητα. Γιατί η πόλη έχει μια παιχνιδιάρικη πλευρά που δεν φαίνεται πάντα με την πρώτη ματιά. Αυτό θα το δείτε στη μουσική, αλλά και στη συνομιλία με τους ντόπιους, που δε θυμίζουν καθόλου τους Εγγλέζους. Οι Δουβλινέζοι ειδικά, είναι γνωστοί για το αυτοσαρκαστικό τους χιούμορ και την ικανότητα τους να βρίσκουν την κωμική πλευρά σε κάθε κατάσταση.
Μια απρόσμενη χιουμοριστική πτυχή της πόλης είναι τα αγάλματα και τα παρατσούκλια τους. Για παράδειγμα, το άγαλμα της Molly Malone, της ηρωίδας του γνωστού ιρλανδικού τραγουδιού, αποκαλείται συχνά “The Tart with the Cart” (η «γυναικάρα με την καροτσάρα»), λόγω του τροφαντού της στήθους. Το ίδιο ισχύει και για το άγαλμα του James Joyce, που οι ντόπιοι αποκαλούν χαριτολογώντας “The Prick with the Stick” (ο «τύπος» με το μπαστούνι).
Αλλά αυτό το διαμάντι που λέγεται Δουβλίνο έχει επίσης έντονη φυσική ομορφιά.
Υπάρχει μια περιπέτεια σε κάθε γωνία και αξιοθέατα για κάθε γούστο. Αν βγει μάλιστα κανείς λίγο έξω από την πόλη, η βραβευμένη από την UNESCO Βιόσφαιρα του Κόλπου του Δουβλίνου, σε προσκαλεί σε ρομαντικούς παραθαλάσσιους περιπάτους. Εκεί στα μικρά ψαροχώρια, θα αρχίσετε να νιώθετε τον αυθεντικό παλμό της Ιρλανδίας. Εμείς επιλέξαμε το γραφικό Howth, μόλις μισή ώρα από το Δουβλίνο, με τα πολύχρωμα όμορφα σπίτια και τα εστιατόρια με θαλασσινά που μόλις είχαν ψαρευτεί και μπορούσε να τα φας επί τόπου. Ξετρελαθήκαμε δε με τις παιχνιδιάρες φώκιες στο λιμανάκι του, να κορτάρουν με τους γλάρους αλλά και τους επισκέπτες . Από το χωριό ξεκινάει και μια σειρά από πολύ όμορφες απόκρημνες διαδρομές (Ηowth Cliff Paths) με εντυπωσιακή θέα στον κόλπο του Δουβλίνου αλλά και στις απέναντι ακτές της Αγγλίας. Περπατήσαμε γύρω στη μια ώρα με τη θαλασσινή αύρα να μας συντροφεύει μαζί με τα θαλασσοπούλια και τους εκατοντάδες επισκέπτες, μερικοί τολμηροί από τους οποίους έκαναν βουτιές από τα βράχια.
Φυσικά και κάναμε hop on hop off και επισκεφτήκαμε και τα τουριστικά must.
Πρώτα από όλα το Trinity College, το πιο ιστορικό Πανεπιστήμιο της Ιρλανδίας, γνωστό για τη συγκλονιστική βιβλιοθήκη του, που φιλοξενεί το θρυλικό Book of Kells. Είναι ένα περίτεχνα εικονογραφημένο μεσαιωνικό χειρόγραφο. Η επίσκεψη στη βιβλιοθήκη είναι από μόνη της εμπειρία ζωής, αλλά συνοδεύεται και με μια σειρά από πολυθεάματα. Μεταξύ άλλων με τη βοήθεια της τεχνολογίας, απολαύσαμε τον Σωκράτη να συνομιλεί με συνομιλητές «του επιπέδου του», όπως π.χ. με τον Νεύτωνα και τον Shakespeare… Ότι και να πω είναι λίγο. Μην το χάσετε αν βρεθείτε εκεί.
Είδαμε πολλά μικρά και χαριτωμένα αξιοθέατα, αλλά κάποια είναι must: Ο Καθεδρικός του Αγίου Πατρικίου – ένα χαρακτηριστικό δείγμα γοτθικής αρχιτεκτονικής, αφιερωμένο στον διάσημο άγιο της Ιρλανδίας – και το εντυπωσιακό Κάστρο του Δουβλίνου, προσφέρουν μια ματιά στο παρελθόν της χώρας, ενώ το Μουσείο Guinness είναι ιδανικό για όσους θέλουν να γνωρίσουν την ιστορία της διάσημης ιρλανδικής μπύρας.
Το Δουβλίνο μπορεί να υπερηφανεύεται και για μια μεγάλη μουσική παράδοση και μια εξέχουσα λογοτεχνική κληρονομιά.
Στην απίθανη βιβλιοθήκη του Trinity βρίσκεται το έμβλημα της Ιρλανδίας, η άρπα, ένα σύμβολο βαθιά συνδεδεμένο με την πολιτιστική και ιστορική ταυτότητα της χώρας, που είναι η μόνη στον κόσμο με ένα μουσικό όργανο ως εθνικό σύμβολο. Η άρπα εμφανίζεται επίσημα σε κυβερνητικά έγγραφα, σφραγίδες και σε κτίρια, ενώ διακοσμεί και το ιρλανδικό νόμισμα και φυσικά τη χρησιμοποιεί και η Guinness για σύμβολό της.
Από το Δουβλίνο ξεκίνησε επίσης το 1976 ο αγαπημένος μου Bono και οι U2, o Van Morrison, η Sinead O Connor και οι θρυλικοί Dubliners.
Επίσης πολλοί εκφραστές της ιρλανδικής και παγκόσμιας λογοτεχνίας, όπως ο James Joyce, ο Samuel Becket, ο Oscar Wilde, ο W. Yeats συνδέονται με την πόλη. Ειδικά ο Joyce ήταν πολύ συνδεδεμένος με την πόλη του και τη σημασία που της απέδιδε ως μικρογραφία του παγκόσμιου ανθρώπινου βιώματος. Το Δουβλίνο για τον Joyce δεν ήταν απλώς το σκηνικό των ιστοριών του, αλλά ένας συμβολικός τόπος που αντιπροσώπευε κάτι μεγαλύτερο και πιο πανανθρώπινο. Όπως το περιγράφει στον σύγχρονο Οδυσσέα του, το Λεοπόλδο Μπλουμ που μέσα σε μια μέρα περιπλάνησης στην πόλη, ήταν σαν να έζησε μια ζωή.
To Δουβλίνο δεν είναι η πιο εντυπωσιακή πρωτεύουσα που έχω επισκεφθεί, έχει όμως χαρακτήρα και ψυχή και οι 3 μέρες που περάσαμε ήταν γεμάτες όμορφες εντυπώσεις. Θα ήθελα να κλείσω δε αυτή τη σύντομη περιήγηση με τα λόγια του James Joyce: «When I die, Dublin will be written in my heart»(«Όταν πεθάνω, το Δουβλίνο θα είναι γραμμένο στην καρδιά μου»). Και πράγματι, αφήνει ανεξίτηλο σημάδι στην καρδιά κάθε επισκέπτη, αν μη τι άλλο στη δική μου.
