Περπατώντας, σ' έναν από τους πιο όμορφους πεζόδρομους της Αθήνας, την Διονυσίου Αρεοπαγίτου, φθάνουμε σ 'ένα σημείο απ' όπου αρχίζουμε να κατηφορίζουμε, μέσω της πεζοδρομημένης οδού Αποστόλου Παύλου, προς το Θησείο.
Η γοητευτική αυτή αστική συνοικία, το "μπαλκόνι της Αθήνας, όπως την είχε αποκαλέσει ο αρχιτέκτονας Λε Κορυμπυζιέ, λόγω της θέσης της και της εξαιρετικής θέας της προς το Ζάππειο, τους Στύλους του Ολυμπιείου Διός και την Ακρόπολη, ή "Μονμάρτη της Αθήνας", μια και από νωρίς είχε προσελκύσει το ενδιαφέρον καλλιτεχνών που είχαν φτιάξει εκεί τα σπίτια ή τα εργαστήριά τους, οφείλει το όνομά της στην μπυραρία «Μετς», που έκτισε το 1883 ο Κάρολος Φιξ και την ονόμασε έτσι σε ανάμνηση της τελευταίας μάχης του γαλλο-πρωσικού πολέμου, το 1871, στη γαλλική πόλη Μετς, την οποία οι Γάλλοι αναγκάστηκαν να παραχωρήσουν στην Γερμανία.
Ποιός δεν έχει επισκεφθεί ως παιδί, ως ενήλικας ή ως γονιός, τον Εθνικό Κήπο (πρώην Βασιλικό Κήπο) της Αθήνας, μία όαση έκτασης 154.000μ² στην καρδιά της πόλης;
Και πώς να μην αναπαύεται μακαρίως (η Αττική) αφού περιφρουρείται από τα μεγάλα βουνά της [...]. Αλλος κόσμος ευρίσκεται υπό την δικαιοδοσίαν του Υμηττού, άλλος υπό την επιρροήν της Πεντέλης, [...]» έγραφε ο Καμπούρογλου για τα βουνά που αγκαλιάζουν το Λεκανοπέδιο και προσφέρονται για μικρές αλλά υπέροχες αποδράσεις, μέσα στη φύση, μακριά από το κέντρο της πολύβουης πόλης!!!