Ξεκινώντας να δουλεύω απέκτησα ένα βιβλιάριο ενσήμων.
Πραγματικά δεν καταλάβαινα τι σήμαινε ένσημο. Και δεν με απασχολούσε κιόλας.
Μια μέρα με καλεί ο επί των ασφαλιστικών της εταιρείας, ο οποίος ήταν και μέτοχος και μου λέει ήρθε το βιβλιάριο σου, ελπίζω να μην το χρειαστείς ποτέ…
Ο ίδιος θα ήταν τότε 80 ετών;
Πάλι δεν καταλάβαινα τι εννοεί.
Συνταξιούχος για μένα ήταν ένας προσβλητικός τίτλος για κάποιον γέρο που αράζει σε ένα καφενείο μαζί με άλλους γέρους πίνοντας ελληνικό καφέ, κουτσομπολεύοντας και παίζοντας κομπολόι…
Κλισέ; Δεν είμαι σίγουρη.
Με τα σημερινά μάτια, με ηλεκτρονικά ένσημα και χωρίς βιβλιάρια σκέφτομαι τα εξής.
Μακάρι να μην χρειάζεται ποτέ κανείς τη σύνταξή του, να έχει δηλαδή προνοήσει οικονομικά ώστε να διατηρεί μια ανεξαρτησία. Σωστή λοιπόν η συμβουλή του τότε ηλικιωμένου συναδέλφου.
Αν είναι άντρας ας σκεφτεί πολύ.
Πώς είναι τα πράγματα μετά την «εξουσία» και το κύρος της όποιας δουλειάς;
Αρκεί ο κήπος; Φυσικά αν πρόκειται να μας προμηθεύει τα πιο ωραία φρούτα, λαχανικά όπως ο πεθερός της κόρης μου.
Αρκεί να μάθει κάτι καινούριο; Ξυλουργική; Και να μας εμφανίζει υπέροχα design τραπέζια που ευχαρίστως θα αγοράζαμε;
Αν όμως αρνείται μια νέα αρχή και βασανίζει τη γυναίκα του, «βαριέμαι εδώ μόνος μου στο σπίτι», ή βασανίζει το φίλο γιατρό με διάφορους ψιλοανύπαρκτους φόβους και κόντρα εξετάσεις, τότε αρχίζει θέμα.
Γιατί αν είναι γυναίκα, δεν ανησυχώ καθόλου.
Φιλίες, εργασίες εντός- εκτός σπιτιού, ενασχόληση με ζωγραφικές, κεραμικά, λέσχες αναγνώσεων, ανεβάσματα θεατρικών, γιόγκα retreats, απασχόληση με παιδιά/εγγόνια…
Πιστεύω κάτι έχουν να διδάξουν οι γυναίκες στους άντρες για μετά τα 60…
Μπορείς να είσαι χρήσιμος και παραγωγικός χωρίς απαραίτητα την κλασική επί μισθώ εργασία.
Και τελικά έτσι να παρατείνεις χρόνια νεότητας και δημιουργικότητας και όχι απλά την ηλικία σαν αριθμό.
