Editorial

Η Ασφάλεια θέλει Ρίσκο!

Σε ένα μικρό όρμο δίπλα στην παραλία Πατόνγκ του Πουκέτ (Ταϊλάνδη) ο Somchai ζούσε στην ψαροκαλύβα του με τη φαμελιά του, ψαρεύοντας καθημερινά και πουλώντας την ψαριά στα τουριστικά χωριά παραδίπλα. Ήσυχος και γαλήνιος από τη φύση του, είχε ωστόσο έναν διαρκή φόβο σφηνωμένο στο πίσω μέρος του μυαλού του: τον κίνδυνο του τσουνάμι, όχι σπάνιο στον Ινδικό Ωκεανό. Μεγαλώνοντας κι ωριμάζοντας, ο φόβος κι η ανασφάλεια μεγάλωναν, ώσπου μια μέρα, χωρίς πολλές-πολλές διαδικασίες, ο Somchai μάζεψε γυναίκα και οκτώ παιδιά και μετακινήθηκαν κάποια χιλιόμετρα μέσα στην ενδοχώρα, στα όρια του τροπικού πυκνού δάσους – που το έλεγες και ζούγκλα χάρις στην πλούσια και άγρια πανίδα του. Ξέχασε το ψάρεμα, έμαθε καλαθοπλεκτική και πουλούσε καλά τα χειροτεχνήματα του. Ασφαλής από το δυνητικό τσουνάμι, αν και κοντά στη ζούγκλα – τον πληθυσμό της οποίας φρόντιζε να κρατάει μακριά ανάβοντας φωτιές κάθε βράδυ.
Την 26η Δεκεμβρίου 2004 ο Somchai δικαιώθηκε στην μεγάλη του απόφαση. Ο μεγαλύτερος ποτέ υποθαλάσσιος σεισμός στον Ινδικό Ωκεανό, μεγέθους 9+ της κλίμακας Ρίχτερ, σήκωσε ένα ανάλογα θηριώδες τσουνάμι 5.000 τόνων νερού, ύψους 30 μέτρων, που ξεχύθηκε στις ακτές Ινδονησίας, Ταϊλάνδης, Σρι Λάνκα, Ινδίας, σκοτώνοντας περίπου 280.000 ανθρώπους – και στο Πουκέτ ειδικά περίπου 5.000, τουρίστες και ντόπιους. Όχι πάντως τον Somchai και την οικογένεια του.

Δεν ξέρω αν η ιστορία είναι αληθινή και διασταυρωμένη δημοσιογραφικά. Πριν μπείτε όμως στον κόπο να την γκουγκλάρετε, αγαπημένοι και ανήσυχοι JAN- αναγνώστες, μήπως να τη «διαβάσουμε» σαν αλληγορία; Τι θέλει να μας πει ο ποιητής; Ότι για να σωθεί ο ήρωας μας από δυνητικό τεράστιο κίνδυνο (τσουνάμι) έπρεπε να ξεβολευτεί από τη μέχρι τώρα ήσυχη ζωή του ρισκάροντας πιθανώς (ζούγκλα) αλλά έχοντας περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης.
Η ανάγκη του ανθρώπου (και όχι μόνο) για ασφάλεια είναι ένα εγγενές συστατικό του πιο βασικού ενστίκτου, αυτό της επιβίωσης.
Στην καθημερινή ζωή του δυτικού τουλάχιστον πολιτισμού (λεγόμενου), η αλληλουχία «ρισκάρω για να είμαι ασφαλής» που τη λες και παραδοξότητα, εκδηλώνεται πιο ήπια από την ιστορία του Samchoi.
Παράδειγμα, να παίρνεις το ρίσκο (και τον πόνο) της μετανάστευσης για να προστατευτείς και να εξασφαλίσεις εσένα και την οικογένεια σου από το οικείο μεν πλην αμφίβολης ασφάλειας μελλοντικά προσωπικό σου περιβάλλον και σπιτικό.
Παράδειγμα, να επενδύσεις το κομπόδεμα σου (ή μέρος αυτού) σε κάτι τολμηρό, προκειμένου να το σώσεις– ενώ αυτό κοιμάται με επιτόκιο κοντά στο μηδέν- από το ροκάνισμα του πληθωρισμού.
Παράδειγμα, να φεύγεις από μια ήσυχη και ασφαλή πλην αποπνικτική μες στην αφόρητη ανία της σχέση, ρισκάροντας στο άγνωστο (βλέπε ο άγνωστος) με βάρκα την ελπίδα να βγει ευάερο, ευήλιο, ασφαλές για τη σωτηρία της ψυχής σου.

Παρόμοιες ιστορίες, προσωπικές και μη, είμαι σίγουρη μπορούμε να καταθέσουμε πολλές που να υποστηρίζουν, μετά λόγου γνώσεως, τον οξύμωρο τίτλο του τεύχους μας.
Τελικά, είναι μια ηρωική πράξη του να διακινδυνεύσεις κάποτε τη «ζώνη άνεσης» σου, προσδοκώντας περισσότερη ασφάλεια και όλα τα συνεπαγόμενα ποθούμενα αγαθά της.
Ίσως να μην το τραβήξεις όπως στη φωτό εξωφύλλου μας με μια ελεύθερη πτώση που θα πυροδοτήσει την πιο τεράστια δόση αδρεναλίνης που μπορείς (μπορείς;) να αντέξεις.

Μόνο σκέψου πως η προσωπική σου Εδέμ της Ασφάλειας ίσως βρίσκεται ένα κάποιο ρίσκο μακριά. Μπορεί και όχι τόσο μακριά.
Μήπως να το τολμούσες;

Διαβάστε εδώ: