Για κάποιο λόγο σε αυτή τη ζωή δεν απέκτησα παιδάκια. Όπως όμως λέει η γνωστή παροιμία, κάποιος φρόντισε να μου δώσει ανηψάκια – δύο, από την αδελφή μου. Τα ανηψάκια μου λοιπόν τα ονόμασα – μέσα μου – παιδάκια μου και τα δικά τους τα παιδάκια τα ονόμασα εγγονάκια μου. Έχω – ζωή να έχουν – πέντε αξιολάτρευτα! Άρα όλη η συμπεριφορά μου απένταντί τους είναι αυτής της μαμάς και της γιαγιάς αντίστοιχα. Ο δε καλός μου σύζυγος – με δική του απόφαση – έχει υιοθετήσει ακριβώς την ίδια συμπεριφορά για τα συγκεκριμένα, παραπάνω αναφερόμενα άτομα.
Όπως λοιπόν όλοι και όλες οι απανταχού παππούδες και γιαγιάδες που έχουν εξοχικό, φιλοξενούν τα εγγoνάκια τους το καλοκαίρι, έτσι το κάνω και εγώ. Εδώ λοιπόν υπάρχει μία μεγάλη πρόκληση που θα ήθελα να μοιραστώ με τους φίλους/φίλες Jan-ers.
Αρχικά η πρόθεσή σου είναι να τους τα έχεις όλα στο χέρι και αυτά να κάθονται και να μην έχουν κάτι να κάνουν όταν είναι μέσα στο σπίτι. Και εσύ να τρέχεις… Σκέφτηκα λοιπόν μήπως οι συνθήκες αυτής της περιόδου είναι ιδανικές να «περάσεις» στα παιδιά κάποια πράγματα που θα τα βρουν μπροστά τους στο μέλλον. Τι εννοώ;
Έχω την αίσθηση ότι στα μικρά παιδιά αρέσει να τα αντιμετωπίζεις σαν τους μεγάλους. Θέλουν να έχουν διακριτό ρόλο. Θέλουν να συμμετέχουν. Να συναποφασίζουν. Έτσι ξεκινώντας από πέρυσι με τη φιλοξενία των δύο εγγονιών από τα πέντε, το πρώτο πράγμα που κάναμε μαζί, ήταν να μοιράσουμε αρμοδιότητες. Σε όλους, μικρούς – μεγάλους (πέντε άτομα είμαστε συνολικά, μην φανταστείτε κανα λόχο!). Για παράδειγμα: Καθημερινό πότισμα. Κατέβασμα της τέντας κάθε μεσημέρι – ανέβασμα το απόγευμα. Βοήθεια στο μαγείρεμα. Τάισμα γάτας. Στρώσιμο τραπεζιού για φαγητό (αυτό πάει μαζί με την επιλογή του κατάλληλου ποτηριού/χαρτοπετσέτας κλπ, έχει δηλ. πολλή δουλειά!) – Βοήθεια σε γέμισμα/άδειασμα πλυντηρίου πιάτων. Βοήθεια στα ψώνια (εδώ όλοι θέλαμε να συμμετέχουμε γιατί συνδυάζεται με βόλτα). Τρίψιμο και βάψιμο τραπεζιού (το κάναμε κι αυτό γιατί ο εγγονός τρελαίνεται με αυτού του είδους τα μαστορέματα). Όλοι εννοείται είχαμε σαν πρώτη ευθύνη την τακτοποίηση του προσωπικού μας χώρου. Μπορεί κάποια πράγματα να φαίνονται μικρά, όμως όλα απαιτούν χρόνο και κάποιον να τα κάνει.
Α, υπογράψαμε και σύμβαση με βασικές αρχές -όπως «δεν κάνουμε φασαρία», «σεβόμαστε τις αποφάσεις της πλειοψηφίας» κλπ. – η οποία γράφτηκε δια χειρός της 8χρονης εγγονούλας. Αυτή και αν τηρήθηκε!!!
Και θα μου πείτε: Τί κατάφερα εγώ με αυτό; Νομίζω πολλά. Τα παιδιά αισθάνονται «σαν το σπίτι τους» κυριολεκτικά και όχι επισκέπτες. Έβαλα -πιστεύω- ένα λιθαράκι στο χτίσιμο της υπευθυνότητάς τους. Αποφεύχθηκαν οι εντάσεις ποιος θα κάνει τί και πότε. Ο καθένας ξέρει εκ των προτέρων. Εγώ είχα ένα σημαντικό χέρι βοηθείας (γιατί και τα μικρά πράγματα στο σπίτι όπως είπα παίρνουν χρόνο). Τα παιδιά μαθαίνουν να φιλοξενούνται σε σπίτι (και όχι ξενοδοχείο), πράγμα πολύ βασικό για το μέλλον τους. Επίσης κάνουν κάτι τελείως διαφορετικό από ότι κάνουν κάθε μέρα στο σπίτι τους, οπότε οι διακοπές έχουν ένα μεγαλύτερο ενδιαφέρον, γιατί όλο αυτό έχει στηθεί και με μία μορφή παιχνιδιού και για τα παιδιά αλλά και για εμάς που το απολαμβάνουμε περισσότερο από εκείνα.
Τώρα τον Σεπτέμβριο, θα φιλοξενηθεί στο σπίτι μας -χωρίς να είμαστε εμείς παρόντες- η μεγαλύτερη εγγονούλα μας με τον φίλο της (μεγαλώνουμε εμείς, μεγαλώνουν και τα παιδάκια μας και οι ανάγκες τους). Της έχω ήδη ετοιμάσει το τι πρέπει να κάνει και να φροντίσει, θα το συζητήσω μαζί της γιατί θέλω και αυτή να νοιώσει «σαν το σπίτι της»!
Καταλήγοντας να πω ότι η πρώτη προτεραιότητα στις διακοπές κυρίως για τα παιδιά είναι η ξεκούραση, τα μπάνια, το διάβασμα. Και το παιχνίδι! Όμως όλα αυτά μπορούν και πρέπει να συνδυάζονται και με θέματα καθημερινότητας για να είμαστε όλοι πιο ικανοποιημένοι!
