Χμ! Αυτό το θέμα μάλλον με έχει δυσκολέψει περισσότερο από όλα, καθώς νομίζω ότι ηλικιακά βρίσκομαι ακόμα στην πρώτη ζωή. Ωστόσο, θα επιχειρήσω να συνδέσω το θέμα αυτό με την έννοια της συνειδητοποίησης και πόσο μας απελευθερώνει τελικά.
Αρκετές φορές στη ζωή μου έχω πιάσει τον εαυτό μου να αναρωτιέμαι γιατί στα 15, 16, 20, 22 έπαιρνα τις αποφάσεις που έπαιρνα και αν με το μυαλό που έχω τώρα θα έπαιρνα μία διαφορετική απόφαση και πώς θα είχε εξελιχθεί η ζωή μου μετά.
Είναι σκέψεις που πολλές φορές με βασανίζουν και με κάνουν να αναρωτιέμαι αν θα είχε εξελιχθεί η ζωή μου κάπως διαφορετικά. Και όμως, όσο μεγαλώνω νιώθω ότι κάθε ηλικία και φάση, μου προσφέρει μία νέα ευκαιρία να δω διαφορετικά τα πράγματα και να κάνω επιλογές με βάση προηγούμενες εμπειρίες μου. Αυτό μου δημιουργεί πολλές φορές ένα συναίσθημα μεγάλης ελευθερίας το οποίο δεν νιώθω ότι είχα ως πιο νέα.
Νιώθω δηλαδή ότι κάθε ηλικία μπορεί να είναι ευκαιρία αλλαγής και ανάπτυξης.
Συναντώ και συναναστρέφομαι με τόσο κόσμο όλων των ηλικιών που έχει αλλάξει ή αλλάζει τώρα τελείως ρότα: επαγγελματική, προσωπική, φιλική. Πραγματικά σκέφτομαι ότι η ζωή είναι τόσο δυναμική και σου δίνει τόσες πολλές «ζωές» (και δεύτερες, τρίτες και τέταρτες) για να αλλάξεις ριζικά ό,τι δεν σου αρέσει.
Από την άλλη, μπορεί το συναίσθημα ότι τα χρόνια περνάνε και τα πράγματα αλλάζουν να μας φέρνει μία θλίψη. Η θλίψη προκαλείται από την ερώτηση που κάνεις στον εαυτό σου «μα γιατί δεν το είχα κάνει νωρίτερα;» που πάντα μας προκαλεί έναν πανικό. Ωστόσο, τελικά η ελευθερία που αισθανόμαστε…κερδίζει!
Αν η «δεύτερη ζωή» μεταφράζεται λοιπόν στο να ακολουθούμε τις αληθινές μας επιθυμίες μας, τότε πραγματικά αξίζει να τη ζήσουμε, και απαιτεί όλα τα συναισθήματα και το άγχος που θα βιώσουμε για να το κάνουμε.
Ανυπομονώ λοιπόν να δω και εγώ πόσες δεύτερες «ζωές» θα έρθουν! Και ό,τι έρθει να είναι καλοδεχούμενο 😊.
