Στα πρώτα μου επαγγελματικά βήματα στη διαφήμιση γνώρισα μια αξιόλογη διευθύνουσα σύμβουλο εταιρείας ερευνών (αρκετά μεγαλύτερη μου).
Και μου έδωσε μια ενδιαφέρουσα συμβουλή μετά από μια συνάντηση που ήταν παρούσα εκείνη και δύο στελέχη της, εγώ και 2 στελέχη από τη διαφημιστική και 2 άτομα από τον πελάτη μας.
Παρατήρησα, μου είπε, ότι μιλάς στον πληθυντικό στον πελάτη σας ενώ εκείνος σου μιλάει στον ενικό.
Βέβαια, της λέω, γιατί είναι μεγαλύτερος σε ηλικία, πώς θέλεις να του μιλήσω.
Όπως σου μιλάει εκείνος, μου απαντά.
Γιατί, αν δέχεσαι, απλά επειδή είναι μεγαλύτερος σε ηλικία, τον πληθυντικό, σημαίνει ότι αποδέχεσαι ότι έχει περισσότερη κυριαρχία- εξουσία και άρα και ενδεχομένως καλύτερη γνώμη σε ένα θέμα επαγγελματικό.
Μα, της λέω, τώρα έχω ξεκινήσει τον πληθυντικό. Ακριβώς, μου λέει, και από αύριο θα ξεκινήσεις τον ενικό.
Και αν μου πει γιατί μου μιλάς στον ενικό; Θα απαντήσεις ότι θα μιλάτε και οι δύο στον πληθυντικό.
Είναι αλήθεια ότι αισθανόμουν μεγαλύτερη σιγουριά για τις προτάσεις που κάναμε μιλώντας του στον ενικό…
Άλλο η κοινωνική, αστική ευγένεια και άλλο η επαγγελματική συνεργασία που ζητάει ισοτιμία.
Και καμία σχέση αυτά με το σεβασμό. Ο σεβασμός εκπέμπεται, δεν επιβάλλεται και δεν οριοθετείτε από τον πληθυντικό.
Όσο μικραίνεις τις αποστάσεις και τα δήθεν τόσο αναδεικνύονται πιο καθαρά οι σχέσεις εκτίμησης και σεβασμού.
Και αν αυτές δεν υπάρχουν, ας το ξέρουμε μια ώρα αρχύτερα κι ας μην καλυπτόμαστε από ένα πληθυντικό ευγένειας και απόστασης.
Η γνώση, όσο κι αν φοβίζει είναι τελικά απελευθερωτική.
