Παρέα 50άρηδων+ καλεσμένη ένα σαββατόβραδο σε κομψό σπίτι για φαγητό.
Χαλαρή συζήτηση, πολύ ωραίο φαγητό, ψαγμένο κρασί, διάφορα θέματα περί ανέμων και υδάτων. Λίγο πολιτική, λίγο δουλειές, λίγο ταξίδια…
Κάποια στιγμή αγαπημένος φίλος γυρίζει σε μένα και μου λέει, εσύ που ασχολείσαι με τις διαφημίσεις τι σας έχει πιάσει τον τελευταίο καιρό και παντού μας δείχνετε και κάπoιο gay?
Η συμμετοχή ανάβει…
«Μου άρεσε ο Παπακαλιάτης με το Maestro αλλά γιατί τόσο με τους gay”
“Ρε παιδιά, εγώ είμαι προοοδευτικός και ας παντρευτούν, αν θέλουν, αλλά όχι να κάνουν και παιδιά…Τι πρότυπα θα έχουν αυτά τα παιδιά»
«Θα έχουν κάποια ντιρεκτίβα να υπάρχει και κάποιος gay παντού»
«Αν ήταν ο γιος μου gay, δεν θα με πείραζε για μένα, εκείνος θα ήταν δυστυχισμένος στη ζωή του…»
«Βλέπω δείχνουν και κάποιους χοντρούς, ξαφνικά πετάγονται και κάτι μαύροι εκεί που δεν το περιμένεις… μη με περάσετε για ρατσιστή, με ξέρετε τόσα χρόνια…»
Μια φίλη παρέμενε σιωπηλή…
Δεν μιλάς; Τη ρωτάει κάποιος.
Παιδιά, λέει, θέλω να σας πω κάτι. Η κόρη μου είναι λεσβία. Μας το ξεκαθάρισε. Και μας είπε ότι θα ήταν πολύ χαρούμενη αν μπορούσε να κρατάει το χέρι της κοπέλας της αγκαλιά στο σινεμά χωρίς να σχολιάζεται. Σαν ένα οποιοδήποτε ζευγάρι…
Επικρατεί σιωπή. Λίγη αμηχανία…Δηλαδή το θέμα δεν αφορά πλέον «τους άλλους».
Μια φίλη σπεύδει να μιλήσει… Προφανώς και θα την αγαπάτε εξίσου, υπάρχει άλλη λύση ρε παιδιά; Ας γίνουμε και εμείς σοβαροί. Αγάπη και στήριξη στο διαφορετικό όσο κοντά μας η μακριά μας είναι…Οπότε, Έφη, θα την βάλετε τώρα να παίξει σε καμιά διαφήμιση;
Χαίρομαι ιδιαίτερα γιατί μια τέτοια συζήτηση δεν θα γινόταν σχεδόν ποτέ σε μια παρέα 30άρηδων…
Υπάρχει ελπίδα.
