H παρακάτω ιστορία, αφορά τον Δρ. Γιάννη Μαλλίρη, (Dr. John P. Malliris), ένα σπουδαίο άνθρωπο που εδώ και πέντε χρόνια δεν βρίσκεται στην ζωή, αλλά όσο ζούσε απέδειξε, με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο, ότι ποτέ δεν είναι αργά για να εκπληρώσει κάποιος το όνειρό του και η ηλικία δεν είναι, και δεν πρέπει να είναι, τροχοπέδη.
Έφυγε από την Ελλάδα σε ηλικία 18 ετών το 1954, για να σπουδάσει στην Αμερική, με όχι γεμάτες τσέπες. Φιλοξενήθηκε από τον θείο του, ο οποίος είχε αναλάβει τα δίδακτρα του. Παράλληλα με τις σπουδές του, στο τμήμα Χημικών Μηχανικών του Boston University, εργαζόταν ως teaching assistant στο πανεπιστήμιο & ως σερβιτόρος σε ελληνικά εστιατόρια, ώστε να καλύπτει τα έξοδά του.
Στο Πανεπιστήμιο, γνωρίστηκε με μία συμφοιτήτριά του και μέλλουσα σύζυγό του και μετά το πέρας των μεταπτυχιακών του σπουδών, άρχισε την σταδιοδρομία του στην Βοστόνη και αργότερα στο Ντένβερ.
Λίγα χρόνια αργότερα, ο Γ.Μαλλίρης δέχθηκε μία καλή προσφορά πολυεθνικής εταιρείας, για το υποκατάστημά της στο Χόνγκ-Κόνγκ, όπου μετακόμισαν οικογενειακώς.
Η επαγγελματική του εξέλιξη ήταν άκρως εντυπωσιακή και η ζωή τους στο κοσμοπολίτικο Χόνγκ-Κονγκ συναρπαστική.
Ανελίχθηκε γρήγορα σε πολύ υψηλές διοικητικές θέσεις υποκαταστημάτων μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών, για όλη την Ασία, όπως CEO της Commodore, της Reytheon, Διευθύνων Σύμβουλος Ασίας, Ειρηνικού, Ιαπωνίας του Ομίλου Hewlett Packard, Vice President της BMW κά., αποκτώντας ταυτόχρονα την ευρύτερη αποδοχή της μεγαλοαστικής τάξης της πόλης του Xόνγκ-Κονγκ αλλά και της Μανίλα, όπου εργάστηκε για μερικά χρόνια.
Ιδιαίτερα ενεργή ήταν η δράση του στην ελληνική κοινότητα του Χόνγκ-Κόνγκ και είχε διατελέσει για μερικά χρόνια “άτυπος” πρόξενος της Ελλάδας. Υπήρξε δε ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Ορθόδοξης Κοινότητας του Αγίου Λουκά στο Χόνγκ-Κόνγκ, και υποστήριξε πολλές φιλανθρωπικές δραστηριότητες της Ιεράς Μητροπόλεως Χόνγκ-Κόνγκ & Νοτιανατολικής Ασίας.
Οικογενειάρχης και πατέρας δύο παιδιών, προσπαθούσε να χωρέσει μέσα στο 24ωρο του τις οικογενειακές / κοινωνικές καθώς και τις λίαν απαιτητικές επαγγελματικές υποχρεώσεις του, οι οποίες τον ανάγκαζαν να βρίσκεται πολύ συχνά μέσα σ’ ένα αεροπλάνο και πολλά meetings να γίνονται σε αίθουσες αεροδρομίων, ανάμεσα στις πτήσεις, λόγω έλλειψης χρόνου.
Και όμως, όλα αυτά δεν ήταν ικανά να τον αποτρέψουν από το να εκπληρώσει ένα όνειρο ζωής και αυτό ήταν να γίνει… γιατρός!!!
Όσο απίθανο κι αν ακούγεται και όσο δύσκολο και αν ήταν, δεδομένων των προαναφερθέντων υποχρεώσεων, φοίτησε για 12 χρόνια στο τμήμα ιατρικής του Πανεπιστημίου του Χόνγκ-Κόνγκ, απ’ όπου αποφοίτησε στην ηλικία περίπου των 65 ετών. Εκείνη την εποχή εργαζόταν, για λογαριασμό της κινέζικης κυβέρνησης, ως Project Manager ενός μεγάλου υδροηλεκτρικού έργου. Αυτή ήταν η τελευταία θέση της λαμπρής του καριέρας στον χώρο διοίκησης των επιχειρήσεων.
Μετά την συνταξιοδότησή του και μέσω του World Health Organization (Ελβετία), στάλθηκε πρώτα στο Ναϊρόμπι της Κένυας, και αργότερα στην Taiwan, όπου ως επιδημιολόγος, ασχολήθηκε με ασθενείς με AIDS και SARS, αντίστοιχα.
Τα χρόνια που ακολούθησαν, ήταν ίσως και τα πιο χαρούμενα της επαγγελματικής του ζωής. Ενιωθε πανευτυχής, ασκώντας το ιατρικό λειτούργημα και αυτό αντικατοπτριζόταν στις σχέσεις αμοιβαίας εμπιστοσύνης και σεβασμού που ανέπτυσσε με τους συναδέλφους του αλλά και με τους ασθενείς.
Ο Γιάννης Μαλλίρης, ήταν θείος μου και, εκτός της αγάπης που του είχα, είναι ευνόητοι οι λόγοι για τον απεριόριστο θαυμασμό μου προς το πρόσωπό του.
Την περίπτωση του, την αναφέρω πολύ συχνά σαν ένα φωτεινό παράδειγμα που θα μπορούσε να βοηθήσει τόσο νέους ανθρώπους, που δεν αντλούν ικανοποίηση απ’ αυτό που κάνουν ή αναγκάστηκαν να κάνουν, όσο και μεγαλύτερους, σε ηλικία, που ίσως φοβούνται να τολμήσουν να δοκιμάσουν κάτι καινούργιο ή κάτι που επιθυμούσαν, με την σκέψη και μόνο ότι πέρασαν τα χρόνια και η ηλικία τους δεν τους το επιτρέπει!
Ας μην ξεχνάμε η ζωή είναι μία, για αυτό πρέπει να την ζούμε και όχι να την φανταζόμαστε.
Ας είναι η ηλικία.. just a number και ας ακολουθούμε τα όνειρά μας γιατί ποτέ δεν είναι αργά!
