«Σε πέντε λεπτά βγαίνετε» ακούστηκε η φωνή της Συλβάνας έξω από την μισάνοιχτη πόρτα του καμαρινιού της μεγάλης σοπράνο. Μια φημισμένη ντίβα που μεσουρανούσε εδώ και χρόνια στον παγκόσμιο χώρο της όπερας, με τους πιο φημισμένους και απαιτητικούς ρόλους στο ιστορικό της, στα μεγαλύτερα θέατρα του πλανήτη! Και πού δεν είχε τραγουδήσει η Υβόννη: Σκάλα, Βιέννη, Σίδνευ, Μετροπόλιταν, Κόβεντ Γκάρντεν, L’ Opera de Paris, Carnegie Hall… ούτε κι εκείνη δεν θυμόταν πια την ατέλειωτη πορεία της προς την κορυφή… έτσι την αποκαλούσαν τα διεθνή media: η σοπράνο της κορυφής… και τώρα, καθώς ετοιμαζόταν να βγει ως Madama Butterfly στο Ηρώδειο της πατρίδας της, σαν ταινία-αστραπή πέρασε από το μυαλό της εκείνη η βραδιά, στο σπιτάκι της στο Παγκράτι, που ζήτησε την στήριξη των γονιών της για να καταφέρει να πάει για μεταπτυχιακά στο Julliard, το μεγαλύτερο πανεπιστήμιο μουσικής στην Νέα Υόρκη.
«Το ξέρεις πως ο πατέρας σου δεν είναι τόσο καλά στην υγεία του, δεν θα μπορέσει να συνεχίσει να εργάζεται όπως πριν» ψιθύρισε η Μαρία στην κόρη της, την Βένια, καθώς ετοίμαζαν την σαλάτα στην κουζίνα. Η μικρή είχε καλέσει σε δείπνο τους γονείς της στο φοιτητικό της σπιτάκι στο Παγκράτι, γιατί ήθελε να τους μιλήσει για το μεγάλο της όνειρο: να πάει στη Νέα Υόρκη να συνεχίσει τις σπουδές της στην μουσική και στο τραγούδι
«Λες να τον απολύσουν μαμά; Και τι θα γίνει μετά…» βούλιαξε η καρδιά της Βένιας καθώς σκεφτόταν πως οι γονείς της θα έρχονταν σε πολύ δύσκολη θέση, και πώς εκείνη τώρα θα τους ζητούσε να την στηρίξουν – όχι οικονομικά – κυρίως συναισθηματικά, και να της δώσουν την ευχή της να ανοίξει τα φτερά της στην άλλη άκρη της γης; Εκεί μακριά στην Αμερική, στην άγνωστη Νέα Υόρκη, που όσο την σκεφτόταν, από την μια μεριά την γέμιζε δέος, ως και φόβο, αλλά από την άλλη, φούντωνε μέσα της μια ατέλειωτη λαχτάρα και ανυπομονησία να συνεχίσει τον δρόμο της εκεί. Πώς όμως θα άφηνε μόνους τους γονείς της; Που—όπως φαίνεται—είχαν την ανάγκη της, και τώρα ίσως και περισσότερο, με την επιβαρυμένη υγεία του πατέρα της.
«Ας καθίσουμε στο τραπέζι» είπε παίρνοντας τα κουράγια της η Βένια, καθώς έφερνε από την κουζίνα το φαγητό «Μπαμπά μαγείρεψα σουτζουκάκια με πιλάφι που σου αρέσουν» συνέχισε χαμογελαστά «και πράσινη σαλάτα για να μην ξεχνάμε και την υγεία μας». Και καθώς έτρωγαν, η Βένια άρχισε σιγά-σιγά να εξηγεί στους γονείς της σχετικά με το Πανεπιστήμιο Jullilard, και την μοναδική ευκαιρία που της δινόταν να συνεχίσει τις σπουδές της εκεί. Είχε ετοιμάσει ένα λεπτομερή φάκελο, με όλες τις απαραίτητες πληροφορίες και ένα αναλυτικό προϋπολογισμό για το πώς θα κάλυπτε μόνη της τα έξοδα των σπουδών και της διαμονής της στην Νέα Υόρκη. Η Βένια είχε καταφέρει να έχει μισή υποτροφία λόγω των πτυχίων και των βραβείων που είχε ήδη κερδίσει στην Ελλάδα, αλλά και των βίντεο από παραστάσεις της που είχε υποβάλει στο φημισμένο Πανεπιστήμιο.
Η Μαρία και ο Γιώργος – ο πατέρας της Βένιας – κοιτάχτηκαν με έκπληξη ανακατεμένη με ανησυχία. Ύστερα από μια παρατεταμένη σιωπή, ξεκίνησε να μιλάει η Μαρία με σιγανή, σπασμένη από τη συγκίνηση φωνή και βουρκωμένα μάτια «Κόρη μου όμορφη, ενώ μας πονάει η σκέψη ότι θα βρίσκεσαι μακριά και θα μας λείπεις, δεν μπορώ να μην σε συγχαρώ και για την τόλμη σου και για την τεράστια δουλειά και μελέτη που έχεις κάνει για να φτάσεις εδώ. Ούτε εγώ, ούτε ο πατέρας σου θα σ’ εμποδίζαμε να ανοίξεις τα φτερά σου. Να πας, να μεγαλουργήσεις, να πετύχεις όλα σου τα όνειρα, κι εμείς θα καμαρώνουμε γιατί αυτό μας νοιάζει: να είσαι ευτυχισμένη!»
Το ξεκίνημα στη Νέα Υόρκη δεν ήταν καθόλου εύκολο για τη Βένια… μια πόλη σκληρή, αδυσώπητη, με απίστευτες ταχύτητες κι ανταγωνισμούς. Μια πόλη που δεν συγχωρούσε, δεν έδινε δεύτερες ευκαιρίες, αλλά σίγουρα, μια πόλη, που αν άξιζες, αν δούλευες σκληρά κι αν είχες την απαραίτητη πίστη, επιμονή και θετική προσωπικότητα, αργά ή γρήγορα θα πετύχαινες! Κι’ αυτά όλα τα είχε η Βένια, που πολύ γρήγορα ξεχώρισε στη σχολή και στην τοπική κοινωνία, μαγεύοντας τους πάντες με την μοναδική φωνή και ερμηνεία της… Λίγο αργότερα άρχισαν οι πρώτες επιτυχημένες οντισιόν με την Βένια Καρικοπούλου να μετονομάζεται σε Yvonne de Kiriko και να μετουσιώνεται σε Βιολέτα, Ροζίνα, Μιμί, Παμίνα, Τόσκα, Λουτσία, Αϊντα, Κάρμεν… Το όνομά της σύντομα άρχισε να ταξιδεύει στις ηπείρους, αλλά η μεγάλη της λαχτάρα έμενε πάντα η πατρίδα της και οι γονείς της.
Η Συλβάνα χτύπησε ξανά διακριτικά την πόρτα καθώς η Yvonne έπρεπε να βγει για την τελευταία πράξη… Σύντομα, στην υπόκλισή της την αποθέωνε σύσσωμο και όρθιο όλο το Ηρώδειο με τους χιλιάδες Έλληνες και ξένους θεατές, αλλά τα βουρκωμένα μάτια της Βένιας έμειναν καρφωμένα στην πρώτη σειρά, όπου κάθονταν οι αγαπημένοι της γονείς— ο Γιώργος με μπαστούνι τώρα πια, γιατί δεν περπατούσε καλά—που χειροκροτούσαν δυνατά, καμαρώνοντας και κλαίγοντας από χαρά το «απόδημο» όμορφο αστέρι τους!
Στην ζωή δεν παίρνεις αυτό που (νομίζεις ότι) αξίζεις: παίρνεις αυτό που διεκδικείς με Ψυχή και Ανθεκτικότητα. Ψυχή όταν το πιστεύεις απόλυτα, όταν είναι η αστείρευτη λαχτάρα της καρδιάς σου, και Ανθεκτικότητα μέσα από το κουράγιο να ξεπερνάς τα εμπόδια, να τα μετατρέπεις σ’ ευκαιρίες, να πέφτεις και να ξανασηκώνεσαι πιο σοφός, πιο δυνατός.
