Οδηγείς στις 2 λωρίδες, ποτέ στην αριστερή γιατί αυτή είναι μόνο για διαπιστευμένα αυτοκίνητα του ΑΘΗΝΑ 2004. Και ναι, το τηρούν όλοι ευλαβικά. Σε μια πόλη με άλυτο κυκλοφοριακό.
Φτάνεις με λεωφορείο (μπορεί και να έχεις 15 χρόνια να μπεις σε λεωφορείο) για την τελετή έναρξης. Στο λεωφορείο βλέπεις πολλούς γνωστούς… Και δεν υπάρχει συνωστισμός. Είναι πολύ τακτικά τα δρομολόγια.
Ακούς ένα ζεϊμπέκικο του Ξαρχάκου… Εντάξει λες, Ελλάδα, μπουζούκι. Ενώνεται όμως εκκωφαντικά με ένα ήχο τυμπάνων από τυμπανιστές που παραπέμπουν στην αρχαιότητα.
Ά, δεν τον ξέρατε τον Δημήτρη Παπαϊωάννου; Παρακολουθούμε και τρελαινόμαστε.
Χάρτινο καράβι σε νερό λίμνης που καλύπτει τον αγωνιστικό χώρο.
Στίχοι του Σεφέρη. Κένταυρος, Κούρος, θραύσματα που αποκαλύπτουν «νησιά»
«Παρέλαση» της ιστορίας μας.
Και σε τρία λεπτά αδειάζει όλο το νερό.
«Πετύχαμε κάτι που δεν γνωρίζαμε αν ήμασταν ικανοί να το κάνουμε», δήλωσε ο ίδιος 15 χρόνια μετά.
Και έρχεται η Ελληνική αποστολή. Πολυπληθής. Ψαρωτική. Κάθε αθλητής ένας μύθος. Αθάνατος.
Και η δάδα. «Υπόκλιση» της δάδας στον Νίκο Κακλαμανάκη που την ανάβει.
Άνθρωπος και τεχνολογία σε ευλαβική συνύπαρξη. Παρελθόν, παρόν, μέλλον, όλα μαζί.
«Προσοχή!» μας είχαν πει από τον ΑΘΗΝΑ 2004 εξηγώντας μας τι διαφημιστικές καμπάνιες έπρεπε να γίνουν…
«Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι το πολυπλοκότερο επιχειρησιακό εγχείρημα παγκοσμίως εν καιρώ ειρήνης.»
Υπερβάλλουν… είχα σκεφτεί.
Σε καμία περίπτωση.
Ζήσαμε μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Και ίσως και μοναδική.
