Editorial

“Όταν πηγαίναμε μαζί Σχολείο…”

Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο, στο δημοτικό, καθόσουν στο διπλανό θρανίο όπως λέει το πασίγνωστο τραγούδι του Πασχάλη της νιότης μας (και όχι μόνο), και μάθαμε μαζί ανάγνωση (Λόλα, να ένα μήλο), γραφή (σε πλάκα με κιμωλία, το iPad της εποχής μας) και αριθμητική (σε ξύλινο αριθμητάριο). Ακονίσαμε τη μνήμη μας μαθαίνοντας απέξω τεράστια ποιήματα και μάθαμε γεωγραφία φτιάχνοντας χάρτες σε ρυζόχαρτο ή με πλαστελίνες.

Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο, στο γυμνάσιο, …δεν μου ΄λεγες σ ’αγαπώ ερωτικά, όπως συνεχίζει το τραγούδι, γιατί απλούστατα είμασταν σε σχολείο θηλέων (ναι, τα μικτά προ του 1989 ήταν σπάνια).

Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο τότε, ζούσαμε πια ουσία μαζί: πρόγραμμα οκτάωρο, συν άλλες ελεύθερες δραστηριότητες, και μετά ή διάβασμα μαζί, εναλλάξ η μία στο σπίτι της άλλης, ή κρεμασμένες στο τηλέφωνο ώρες ολάκερες προς μεγάλη αγανάκτηση των μαμάδων, κυρίως, που απαιτούσαν το δικό τους μερίδιο τηλεφωνίας στο ένα και μοναδικό βέβαια, σταθερό και μόνο τηλέφωνο του σπιτιού -που συνήθως βρισκόταν στο χολ της εισόδου.

Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο συνέβησαν εντός κι εκτός μας κοσμογονικές αλλαγές και γεγονότα: Μπήκαμε άτσαλα και φουριόζικα στην εφηβεία (από κορίτσι, γυναίκα σε μια μέρα, από αγόρι, άντρας ομοίως), είδαμε τον Άρμστρονγκ να πατάει στον φεγγάρι από το νέο μας τεχνολογικό απόκτημα, τη μαυρόασπρη τηλεόραση, ζήσαμε τις δολοφονίες Ρόμπερτ Κέννεντυ και Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και κλαίγαμε στο έργο Φράουλες και Αίμα για την εξέγερση στο Berkeley. Δηλώσαμε φανατικοί οπαδοί του χιπισμού – έστω και μόνο στο ντύσιμο- πήγαμε σινεμά σε «ακατάλληλο» λαθραία και καπνίσαμε το πρώτο μας τσιγάρο στην τουαλέτα του σχολείου (απ΄όπου πήραμε τριήμερη αποβολή, αυτεπαγγέλτως μόλις μας τσάκωσαν).

Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο, ζήσαμε τα πρώτα καρδιοχτύπια στο θρανίο συνήθως όχι τόσο χαριτωμένα σαν τα αντίστοιχα της Βουγιουκλάκη στο σινεμά, μαζί περάσαμε τις μεγάλες αγωνίες εξετάσεων και εισαγωγικών, ενίοτε τσακωθήκαμε και μαλώσαμε και παρεξηγηθήκαμε και αλληλο-ζηλευτήκαμε (αλλά ποτέ δεν μαλλιοτραβηχτήκαμε ή χτυπηθήκαμε) και συμφιλιωθήκαμε αμέσως όταν η μία/ο ένας ένιωθε την άλλη/τον άλλο σε κρίσιμη και δύσκολη φάση.

Κι ύστερα αποφοιτήσαμε κι οι δρόμοι μας σκόρπισαν αριστερά-δεξιά, στο εσωτερικό ή στο εξωτερικό (και δεν εννοώ πολιτικά -αλλά και αυτό κατά περίπτωση), και μοιραία χαθήκαμε κι έτσι δεν πηγαίναμε πια δυο-δυο ή τρεις-τρεις, αλλά ταμπελαριστήκαμε συλλήβδην «Τάξη του…» (χρονολογία) κι έτσι μπήκαμε, πακέτο, σε άλμπουμ και λευκώματα σχολείου …μέχρι που άρχισαν τα reunions, οι συγκεντρώσεις «επανενώσεων» για τα 10, 20, 30, 40+ και βάλε χρόνια από την αποφοίτηση.

Και τότε, σ ’αυτά τα reunions, συμβαίνει το εξής μαγικό: Διαπιστώνεις ότι αυτά το «σαν να ήταν χτες…», αυτά τα «σαν να μην πέρασε μέρα!» δεν είναι απλά ευγενικά κλισέ αλλά έχουν βάση και ουσία: Το ότι μαζί ζήσαμε όταν μεγαλώναμε, ότι μαζί χτίζαμε χαρακτήρες, μαζί περάσαμε τις πρώτες μεγάλες χαρές και τις αντίστοιχα μεγάλες πρώτες απογοητεύσεις, ότι μαζί μάθαμε τι θα πει φιλία, έρωτας, μα κι αγάπη τελικά.

Κι αυτά τα «υλικά» ύφαναν ένα νήμα αόρατο μα γερό σαν ατσαλόσυρμα, που κάνει αυτές τις φιλίες της σχολικής τάξης σχέσεις άλλης, ανώτερης τάξης.

Μήπως και δικαιωθεί το φινάλε του χιτ του Πασχάλη, στο τελευταίο του κουπλέ:

Και η αγάπη μας θα ζήσει αιώνια
Δε θα τη σβήσουνε ποτέ τα χρόνια
Κι όταν γεράσουμε πια ακόμα
Θα μου λες σ ‘αγαπώ

Διαβάστε εδώ: