Θα πρωτοτυπήσω (ίσως) και θα πω κάτι περίεργο. Για εμένα η ρουτίνα είναι θετική. Το ξέρω ότι έχει μία αρνητική χροιά: Βαρεμάρα κυρίως, μονοτονία και επανάληψη.
Προσωπικά είμαι άνθρωπος που λειτουργώ (ή έτσι νιώθω) τέλεια όταν έχω πρόγραμμα. Ναι, ακόμα και στις διακοπές.
Μου αρέσει να ξέρω σε ποια παραλία θα πάω, τι ώρα θα πάω να φάω και το πρόγραμμα κάθε μέρας αναλυτικά. Σπάνια με πιάνει μελαγχολία όταν τελειώνουν γιατί ξέρω καλά ότι θα γυρίσω στο πρόγραμμά μου.
Και από όταν έκανα παιδί; Ακόμα περισσότερο. Θυμάμαι ότι όταν ο Μάρκος ήταν ακόμα ημερών, προσπαθούσα συνεχώς να «δημιουργήσω» τη ρουτίνα του. Τί ώρα θα πάμε βόλτα, τί ώρα θα κοιμηθεί. Αν κάτι στην καθημερινή του ρουτίνα -έστω και μικρό- άλλαζε, τρελαινόμουν.
Φέτος που πήγαμε πρώτη φορά διακοπές με το παιδί με είχε πιάσει μία απίστευτη αγωνία ότι θα χαλάσει η ρουτίνα του. Και αν χαλάσει τι θα κάνω; Πώς θα την ξαναφτιάξω; Πραγματικά είχα περάσει έναν ολόκληρο μήνα αγωνίας ο οποίος με έφθειρε πολύ ψυχολογικά.
Η ρουτίνα για εμένα είναι ωραίο πράγμα.
Το να κάνεις κάτι καλό για το σώμα σου, τη δουλειά σου, τις σχέσεις σου, την ψυχολογία σου. Το πρόγραμμα σε βοηθάει να βάζεις τα πράγματα σε μία τάξη.
Όμως τί θα γίνει και να πάει κάτι εκτός προγράμματος; Πολλές φορές τίποτα απολύτως.
Πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι ότι στη ζωή τα πράγματα δεν πάνε ποτέ ακριβώς όπως τα θέλουμε και τα προγραμματίζουμε. Κάποια θα πάνε λάθος, θα βγουν εκτός προγράμματος, θα πάνε στραβά. Και αυτό (αν δεν είναι υγείας) είναι αμελητέο.
Γιατί αυτό είναι η ζωή. Δεν μπορεί πότε να είναι εντελώς προγραμματισμένη και τέλεια. Πολλές φορές είναι ατελής αλλά πάλι ωραία. Και όταν όλα βγουν εκτός προγράμματος και πάλι πάνε καλά ή κακά, θα αναπολήσουμε και τη ρουτίνα μας – ή θα την αλλάξουμε για το καλύτερο.
Για εμένα τα λέω αυτά, μην νομίζετε, για να μπορέσω να βγω λίγο από τα κουτάκια μου και να τα δω λίγο πιο χαλαρά.
Ωραία η ρουτίνα, αλλά να είμαστε χαλαροί και με τα απρόοπτα.
