Είμαι η τελευταία που θα φύγει από το γραφείο.
Η μέρα λίγο πιο ήσυχη. Μικρή διακοπή στα deadlines; Απαραίτητος πάντα εκείνος ο πελάτης που θα δώσει εκείνη τη μέρα το brief ώστε να πει μετά σας τα είχα πει από πέρυσι…
Φιλιά και αγκαλιές για καλά Χριστούγεννα με συναδέλφους.
Διάσπαρτα τηλεφωνήματα από πελάτες και συνεργάτες για ευχές.
Η Ήρα ετοιμάζεται για Πήλιο, ανεβαίνει ο άντρας της και τα παιδιά της που ήρθαν να την πάρουν για να ευχηθούν.
Η Κατερίνα λέει ότι αν τελικά χρειαστεί να γίνει γύρισμα θα γίνει…Αλλά καλύτερα όχι…
Σαφώς νωρίτερα από άλλες φορές το γραφείο αδειάζει.
Περπατάω στα άδεια γραφεία, κλείνω κάποιο κομπιούτερ, κάποιο παράθυρο και σκέφτομαι τι έγινε και τι θα γίνει…
Είναι μια στιγμή πολύ «εσωτερική», μοναχική με μια έννοια αλλά και πολύ συναισθηματική.
Ο χώρος είναι άδειος, όμως στο μυαλό μου έρχονται πολλές εικόνες της χρονιάς που πέρασε.
Δουλειές, γέλια, φωνές, αγωνίες, ενθουσιασμός, απογοήτευση, ελπίδα.
Και πάντα απορώ. Πόσο γρήγορα πέρασε κι αυτή η χρονιά…
Και του χρόνου!
