Θυμάμαι την παιδική μου φίλη. Τη θυμάμαι κοριτσάκι που όταν ήθελε να αποδράσει καμιά φορά από ό,τι τη φόβιζε ή τη στενοχωρούσε, κρυβόταν στη ντουλάπα της μαμάς της, την ποτισμένη από το θεϊκό άρωμά της, κι εκεί εύρισκε γαλήνη και ασφάλεια, μέχρι να βγει ξανά στον έξω κόσμο.
Από αυτό ορμώμενη, και μιας και «όλα τα ξέρουν (ήξεραν) τα παιδιά», μεγάλες πια, φιλοσοφούμε καμιά φορά με τη φίλη μου πόσο ψυχοθεραπευτική μπορεί να είναι η πρακτική «τακτοποιώ την ντουλάπα μου».
Δεν είναι λίγες φορές που αναζητώ την «ψυχοθεραπεία της ντουλάπας».
Που συνίσταται στον εξής απλό και ασφαλή κανόνα: αφήνω τη ντουλάπα μου να λειτουργεί όχι απλά σαν αποθηκευτικός χώρος, αλλά σαν ένας χώρος απόλυτης ηρεμίας, σιγουριάς, ασφάλειας.
Κι ελέγχου: σε έναν ασταθή, καθημερινό περίγυρο, ένας καλά οργανωμένος μικρόκοσμος λειτουργεί σαν αντιστάθμισμα ..στο χάος. Ψευδαίσθηση; ‘Ισως…
Αλλά μικρές καθημερινές δόσεις απόλυτου ελέγχου, έστω επί 4 περίπου κυβικών μέτρων, ηρεμούν κάπως τον πανικό που νιώθουμε όταν απειλούνται κάποιες χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα γεωγραφικής κυριαρχίας. ‘Η της ημέτερης κυριαρχίας μας πάνω σε πράγματα και καταστάσεις της ιδιωτικής μας ζωής.
Ταυτόχρονα, με μικρές κινήσεις ανανέωσης μπορεί να σου προσφέρει καλές δόσεις ικανοποίησης, αισιοδοξίας, αυτοπεποίθησης.
Και καλής οργανωτικότητας. Κάνω την αναγωγή σε εκτός σπιτιού πεδία (μάχης), ας πούμε στο γραφείο: απαραίτητο κατά τη γνώμη μου προσόν εργαζόμενου ένα καλά οργανωμένο προσωπικό γραφείο. Γιατί «μιλάει» για ικανότητα οργανωτική, ικανότητα κατηγοριοποίησης και προτεραιοποίησης. Ελέγχου της δουλειάς του. Καθαρού μυαλού, απαλλαγμένου από περιττά, ελεύθερου λοιπόν να σκεφτεί δημιουργικά, αποτελεσματικά.
Το πάω μακριά, θα μου πείτε; Δεν νομίζω. Επιστρέφω στη ντουλάπα μου, κι επανέρχομαι.
Το περιεχόμενο της και η εμφάνιση της είναι, σε μεγάλο βαθμό, ο καθρέφτης της τάξης, ή της αταξίας του μυαλού μου.
Παρακολουθώ την πορεία της ανά τις ηλικίες μου. Παιδική, το καταφύγιο κι η κρυψώνα των θησαυρών μου. Εφηβική, το απόλυτο χάος – φυσικά. Και ώριμη; Μια ελάχιστη σταθερή, μια άγκυρα να κρατάει γερά τη βαρκούλα μου που αρμενίζει θαρραλέα στις καθημερινές φουρτούνες. ‘Η που ησυχάζει σε μια λιμνούλα ήρεμη – το καλύτερο μου.
‘Ισως ο τίτλος αυτού του κομματιού να σας παραπλάνησε ότι μιλάει για την ασφάλεια που εξασφαλίζουν στα ρούχα στη ντουλάπα μας τα αντι-σκωριακά, λεβάντες, κάμφορες και άλλα σχετικά και την προστασία τους από τα αντιπαθητικά παράσιτα της εποχής. Ισχύει και αυτό βέβαια, αν αναλογιστούμε υλικές και ψυχικές επενδύσεις που έχουμε κάνει για τα ρούχα μας και την απόλυτη ζημιά όταν ξεδιπλώνουμε από τη φύλαξη του σκοροφαγωμένο το κασμιρένιο πουλοβεράκι μας.
Για προστασία από παράσιτα και ζωύφια της ζωής εκεί έξω, δεν έχω πολλές συμβουλές να δώσω, μα ούτε και να βρω.
Αρκούμαι εδώ στα της ντουλάπας μου και σας εύχομαι τη δική σας τακτική, ευχάριστη, λειτουργική.
Με δυο λόγια, ασφαλή.
