Ήταν ένα γλυκό σούρουπο και περπατούσα σε έναν δρόμο γνώριμο, αλλά ταυτόχρονα παράξενα αλλαγμένο, σχεδόν ψυχεδελικό. Το οδόστρωμα απαλό σαν να πατούσα σε φρέσκο χώμα και τριγύρω πολλά δέντρα και λουλούδια. Τα φώτα άρχισαν να φέγγουν με μια απαλή λάμψη και η πόλη ζωντάνεψε. Οι δρόμοι δεν ήταν γεμάτοι αυτοκίνητα, ούτε άκουγα κορναρίσματα και φωνές. Μια όμορφη μουσική ακουγόταν σαν να ερχόταν μέσα από τα φυλλώματα των δένδρων. Ο κόσμος περπατούσε αργά, και οι άνθρωποι κοιτούσαν ο ένας τον άλλον στα μάτια.
Συνέχισα να βαδίζω, νιώθοντας πως κάτι με τραβούσε προς τα μπροστά. Στην πλατεία, ένα παιδί καθόταν σε ένα παγκάκι και διάβαζε ένα ηλεκτρονικό βιβλίο, το πρόσωπό του φωτισμένο από την οθόνη. Δυο έφηβοι φλέρταραν διακριτικά στο διπλανό παγκάκι. Δυο νέοι γονείς κρατούσαν ένα παιδί από το χέρι και του μάθαιναν τα πρώτα του βήματα. Δίπλα μια ομάδα ηλικιωμένων συνομιλούσε χαμογελώντας, χωρίς το άγχος που συνήθως βαραίνει τους ανθρώπους όταν μεγαλώνουν. Όλες οι ηλικίες μαζί ενωμένες με έναν αόρατο δεσμό χωρίς διακρίσεις και στεγανά.
Άνθρωποι κινούνταν αρμονικά, χωρίς βιασύνη, με ένα βλέμμα γαλήνης και σοφίας. Έμοιαζαν να επικοινωνούν χωρίς λόγια, με τα μάτια ή ίσως με τη σκέψη.
Ένας άντρας πέρασε δίπλα μου μιλώντας σε μια μικροσκοπική συσκευή στο αυτί του. Δεν μιλούσε δυνατά, ούτε φαινόταν απορροφημένος σε μια οθόνη. Μου χαμογέλασε. Ήταν παρών. Όπως και όλοι γύρω μου. Και με ένα βλέμμα γεμάτο κατανόηση, πλησίασε και μου ψιθύρισε:
–«Καλώς ήρθες στο μέλλον σου».
Προσπάθησα να ρωτήσω πού βρισκόμουν, αλλά τα λόγια μου δεν έβγαιναν. Αντί γι’ αυτό, η πόλη άρχισε να αλλάζει μπροστά μου. Τα κτίρια μεταμορφώνονταν, οι δρόμοι αναδιαμορφώνονταν σαν ένας ζωντανός οργανισμός που αναπνέει και εξελίσσεται σε αρμονία με τη φύση. Κάθε σκέψη μου άλλαζε το τοπίο γύρω μου.
Ένα παιδί εμφανίστηκε δίπλα μου, κρατώντας μια συσκευή που έμοιαζε να περιέχει ολόκληρη τη γνώση του κόσμου. Την άνοιξε, και χιλιάδες εικόνες ξεπήδησαν στον αέρα, δείχνοντάς μου το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μου.
–«Όλα όσα φοβάσαι, όλα όσα ελπίζεις, βρίσκονται μπροστά σου», είπε.
Κοίταξα πάλι τριγύρω. Τα κτίρια έμοιαζαν οικεία, αλλά είχαν αλλάξει. Πράσινες ταράτσες και κάθετοι κήποι γέμιζαν την πόλη με ζωή, οι δρόμοι ήταν γεμάτοι ποδηλάτες. Είδα ιπτάμενα οχήματα στον ουρανό και εναέρια τρένα και όλα τα επίγεια μέσα μαζικής μεταφοράς κινούνταν αθόρυβα, χωρίς ρύπους. Σαν να είχε βρεθεί ένας τρόπος να συνδυαστεί η τεχνολογία με την αρμονία, χωρίς να έχει διαταραχτεί η ανθρωπιά.
Συνέχισα να περπατώ και συνειδητοποίησα κάτι παράξενο: δεν ένιωθα φόβο για το μέλλον. Για πρώτη φορά, όλα έμοιαζαν πιθανά. Και ήταν όμορφα. Όχι επειδή η ζωή είχε γίνει τέλεια, αλλά επειδή οι άνθρωποι φαίνονταν να έχουν καταλάβει τι πραγματικά έχει σημασία. Είχαν μάθει να ζουν σε αρμονία με το περιβάλλον και μεταξύ τους.
Τότε ξύπνησα. Το ρολόι έδειχνε 6:45 π.μ.
Η πόλη έξω ήταν η ίδια όπως τη θυμόμουν, με τον ήχο των αυτοκινήτων, τον κόσμο που έτρεχε να προλάβει τη μέρα του, τις οθόνες που φώτιζαν πρόσωπα βυθισμένα στη ροή των ειδήσεων – που όλο κάτι δυσοίωνο έχουν να προσθέσουν στο άγχος της καθημερινότητας μας.
Έγραψα τις σκέψεις μου από τον απόηχο του ονείρου για να μη τις ξεχάσω, έκανα ένα μικρό διαλογισμό και ασκήσεις ευγνωμοσύνης και θάρρους, ήπια τον πρωινό μου καφέ και ξεκίνησα να γράφω το άρθρο μου για τα γενέθλια του Just a Number. Ένα άρθρο για το Μέλλον Μπροστά μας. Με τις προκλήσεις και τις αλλαγές του, με τη γοητεία και τους κινδύνους του .
Αλλά με αυτό το όνειρο κάτι μέσα μου είχε αλλάξει την ισορροπία μέσα μου. Και με μια ανανεωμένη αίσθηση ελπίδας και αισιοδοξίας αποφάσισα αυτό το όνειρο -το τόσο ουτοπικό- να είναι τελικά το άρθρο μου. Χωρίς φοβίες και κινδυνολογίες , παρά τα όσα τερατώδη συμβαίνουν γύρω μας προϊδεάζοντας μας για όχι και τόσο φωτεινές μέρες.
Ίσως το μέλλον να μην είναι κάτι που έρχεται απρόσκλητο για να μας εκπλήξει ή να μας τρομάξει. Ίσως να είναι κάτι που χτίζουμε, βήμα-βήμα, από τις επιλογές μας κάθε μέρα.
Και κάθε λιθαράκι που βάζουμε στο μικρόκοσμο μας έχει τη σημασία του.
Το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας ίσως δεν είναι μια ουτοπία… Ίσως δεν είναι πολύ αργά για να χτίσουμε το μέλλον που μας αξίζει. Μπορεί οι ηγέτες μας να δουν ότι «λύση» μπορεί να μην είναι ο πόλεμος για να διευθετηθούν οι διαφορές και διενέξεις, ούτε η λιτότητα για να μπορέσουμε να επενδύσουμε σε εξοπλισμούς. Ίσως το μέλλον να είναι ένας κόσμος όπου η τεχνολογία δεν χειραγωγεί, αλλά υπηρετεί τον άνθρωπο και το φυσικό περιβάλλον, δίνοντας λύσεις και κάνοντας τη ζωή πιο απλή, πιο δημιουργική και πιο συναρπαστική. Αλλά πάνω από όλα βαθιά ανθρώπινη, με την αλληλεγγύη και συνεργασία να θριαμβεύουν και την ανθρωπότητα να ζει σε ειρήνη και ευημερία.
ΥΓ: Μπορεί να είμαι μια αιθεροβάμων ονειροπόλα, και ξέρω καλά ότι αυτά είναι αποκυήματα ενός ονείρου και όχι προβλέψεις, αλλά παρόλα αυτά εγώ ελπίζω σε καλλίτερες μέρες μπροστά. Ας ονειρευτούμε όλοι μαζί και ίσως κάτι να αλλάξει..
Σημ. JAN: Η Αναστασία Σιδέρη θα είναι ομιλήτρια στην εκδήλωση 2 Χρόνια Just a Number: Το Μέλλον Μπροστά! Κάντε δωρεάν εγγραφή εδώ.
