Είσαι στο γραφείο και κουβεντιάζεις χαλαρά με έναν συνάδελφο. Αν πάρουμε ως δεδομένο ότι το «χαλαρά» είναι τροπικό επίρρημα και παράγεται από επίθετο σε -ος, ίσως θα έπρεπε να ειπωθεί ότι είσαι στο γραφείο και κουβεντιάζεις «χαλαρώς» με έναν συνάδελφο. Δεν πρέπει άλλωστε να ξεχνάμε ότι, συχνά, οι τύποι σε -α και σε -ω διαφοροποιούν το επίρρημα από σημασιολογικής απόψεως, όπως για παράδειγμα το χιλιοβασανισμένο – απλά από το – απλώς. Βέβαια, από την άλλη, η χρήση του τύπου πολλών επιρρημάτων προσδιορίζεται από υφολογικά κριτήρια.
Είδατε τώρα τι πάθαμε… Κοντεύουμε στα μισά του άρθρου και δεν έχουμε ξεμπερδέψει ακόμη με την πρώτη φράση.
Είσαι λοιπόν στο γραφείο και κουβεντιάζεις χαλαρά με έναν συνάδελφο. Τα 4 τελευταία χρόνια έχεις συνεργαστεί μαζί του σε πολύ περίπλοκα projects. Τον εκτιμάς, σ’ εκτιμά, τον θαυμάζεις, σε θαυμάζει, τον εμπιστεύεσαι, το ίδιο κι εκείνος, γνωρίζει μερικά από τα σπουδαία μυστικά σου, το ίδιο κι εσύ. Η μόνη διαφορά είναι ότι θα μπορούσες, «χαλαρά», να είσαι μαμά του – μην πω και κάτι περισσότερο.
Ενώ είσαι λοιπόν στο γραφείο και κουβεντιάζεις χαλαρά με έναν συνάδελφο που μόλις έκλεισε τα 30, ενώ εσύ ατενίζεις τα 70 από πολύ κοντά πια, σε δολοφονεί με μια μικρή, απλή ερώτηση: «Μα, καλά, εσύ δεν ήξερες ότι αυτοί οι δύο έχουν beef*;».
Μπαμ. Η σφαίρα εκρήγνυται -ή «εξεράγεται» μπορεί να έλεγε κάποιος- μέσα σε ένα πυροτέχνημα από δασείες, περισπωμένες, τριτόκλιτα, δικατάληκτα και παραλήγουσες που στοιχειώνουν τα τελευταία ψίχουλα της ακαδημαϊκής συνείδησης και της γλωσσικής επάρκειας που σου είχαν απομείνει.
Μπαμ. Μετά από αλλεπάλληλες μάχες στις οποίες έχεις ηττηθεί από αΒγά, τρΈνα, πορτρΈτα, τάιμιγκ, σπαμαρίσματα και άλλα δεινά, έρχεται ξαφνικά από το πουθενά ένα μοσχάρι να σε ενημερώσει για τη σύγχρονη συνωνυμία του με τον καυγά, καθώς έτσι προσδιορίζονται πλέον οι τσακωμένοι: έχουν beef.
Θα πείτε, ο (λατρεμένος μου) νομπελίστας Χοσέ Σαραμάνγκου γράφει 350 λέξεις σερί σε μια σελίδα χωρίς ούτε ένα σημείο στίξης, οι ποιητές έχουν την ευλογία να βάζουν 10 λέξεις σε ένα χαρτί, σε μια τέτοια σειρά που να σου αλλάζουν τη ζωή για πάντα, η επιστήμη μιλάει παντού ελληνικά – κι ας… κρασάρουν οι υπολογιστές από το ασήκωτο βάρος των greeklish.
Θα πω κι εγώ όμως ότι ένα από το προνόμια της ωριμότητας των JANners είναι ότι παύεις να θεωρείς υποχρεωτική τη διατύπωση οριστικής άποψης.
Κατά τη δική μου (και ιδιατέρως ταπεινή), το πιθανότερο είναι ότι η γλώσσα μας δεν έχει πολλά να φοβάται. Σαν παιδί που έχει γεννηθεί σε καλό σπίτι, όπως και να εξελιχθεί, όσο και να επαναστήσει, όπου και να ξεστρατίσει, δεν θα εγκαταλείψει εύκολα τις ρίζες της. Στο κάτω-κάτω, θα έχει πάντα φύλακες, τους ποιητές.
*μοσχάρι
