Από τον Στάθη Ποταμίτη*
Το 67 είναι μόνο ένας αριθμός αλλά για μένα έγινε ορόσημο αλλαγών.
Το 1986, μετά από αρκετά χρόνια αναζητήσεων στο Πανεπιστήμιο, ξεκίνησα να δουλεύω ως δικηγόρος, στη Νέα Υόρκη. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, συμμετείχα στην ίδρυση ενός δικηγορικού γραφείου που εξελίχθηκε σε μεγάλη εταιρία. Σύμφωνα με τον κανονισμό μας, κάθε εταίρος οφείλει να αποχωρήσει από την πλήρη απασχόλησή του στην εταιρία στην ηλικία των 67. Έτσι 37 χρόνια μετά την άφιξή μου στο Μανχάτταν και την αρχή της έντονης, διαρκούς και απαιτητικής ενασχόλησης με υποθέσεις πελατών, ξύπνησα την 1η Ιουλίου ως part-timer (δηλαδή με νέα σχέση με την εταιρία μας που με γενναιοδωρία μου προσέφεραν οι εταίροι μου).
Η μεγάλη αυτή αλλαγή ήταν βεβαίως αναμενόμενη – και με είχε απασχολήσει εντατικά για τα δύο περίπου χρόνια που προηγήθηκαν. Πέρασα από διάφορα στάδια υπαρξιακής αγωνίας, φόβου, αλλά και ανυπομονησίας, στη διάρκεια των οποίων αποφάσισα ότι το πέρασμα στο νέο αυτό επαγγελματικό στάδιο θα έπρεπε να σημαδευτεί από κάτι σημαντικό.
Αγαπώ πολύ την ταξιδιωτική λογοτεχνία και τα τρένα και σκέφτηκα να οργανώσω ένα μεγάλο και ασυνήθιστο ταξίδι. Για κάποιο διάστημα επεξεργάστηκα μια διαδρομή με τρένο από το σταθμό Λαρίσης μέχρι τη Σιγκαπούρη. Η προοπτική αυτή όμως ακυρώθηκε από τη βάρβαρη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία – καθώς η μεγαλύτερη διαδρομή εντός Ασίας γίνεται με τον Υπερσιβηρικό σιδηρόδρομο.
Έκανα πολλές άλλες σκέψεις αλλά μια παιδική ανάμνηση με οδήγησε στο πλάνο που τελικά υλοποίησα. Στα χρόνια του Δημοτικού σχολείου απέκτησα ένα στενό φίλο (που δυστυχώς πέθανε πρόσφατα) που είχε μόλις εγκατασταθεί στην Ελλάδα προερχόμενος από την τότε Ταγκανίκα, όπου η οικογένειά του διατηρούσε μεγάλη φυτεία καφέ στους πρόποδες του Κιλιμάντζαρο. Οι περιγραφές του φίλου μου για την περιοχή αυτή με είχαν συναρπάσει (το φως, τα άγρια ζώα, οι φιλικοί άνθρωποι) και όπως εκείνος τότε θεωρούσε στόχο ζωής του την επανάκαμψη στον γενέθλιο τόπο, κι εγώ υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι μια μέρα θα επισκεπτόμουν το διάσημο αυτό βουνό.
Έτσι ξεκίνησα τις αρχές του χρόνου εντατική προετοιμασία για την ανάβαση στη κορυφή Ουχούρου, που υψώνεται περίπου στα 6000 μέτρα και είναι το ψηλότερο σημείο της Αφρικής. Έπρεπε να διαλέξω τους οργανωτές της ορειβατικής εκδρομής, τον απαραίτητο εξοπλισμό αλλά και να ασχοληθώ με την προσωπική μου προετοιμασία που περιλάμβανε γυμναστική, δίαιτα και όσο περισσότερο περπάτημα μπορούσα να χωρέσω στο πρόγραμμά μου.
Είχα την τύχη να πειστεί ο μεγαλύτερος γιός μου (που ζει και εργάζεται στην Κίνα) να με ακολουθήσει στην περιπέτεια αυτή. Περάσαμε μαζί τις τελευταίες δυο βδομάδες πριν την αναχώρησή μας για την Αφρική περπατώντας στα μονοπάτια της Σίφνου, ιδίως τα ανηφορικά – συνολικά περπατήσαμε περίπου 250 χλμ.
Έτσι βρεθήκαμε, την 2 Αυγούστου, να φοράμε τα σακίδιά μας (μέχρι 7 κιλά) και να ξεκινάμε με μπαστούνια ανά χείρας προς την πρώτη κατασκήνωση της 7ήμερης διαδρομής που επιλέξαμε. Ξέραμε επίσης ότι από την στιγμή εκείνη μέχρι την έξοδό μας από το εθνικό πάρκο του βουνού θα παραμέναμε εκτός δικτύου, ούτε τηλεφωνήματα ούτε μηνύματα και ούτε emails – εξαιρετικά μεγάλο δώρο.
Ήταν βεβαίως μια σωματικά απαιτητική εμπειρία, ειδικά η έκτη μέρα που ξεκίνησε τα μεσάνυχτα με φανάρια, μας βρήκε τα ξημερώματα στη κορυφή και οκτώ ώρες αργότερα στην τελευταία μας κατασκήνωση, κατάκοπους αλλά ενθουσιασμένους. Πολλές φορές σκέφτηκα να εγκαταλείψω, κυρίως λόγω της εξάντλησης που προκαλεί η έλλειψη οξυγόνου στα ψηλά αυτά υψόμετρα, όμως επέμεινα και ολοκλήρωσα την ανάβαση και την διαδρομή. Το ίδιο, πολύ ευκολότερα, και ο γιός μου αλλά και οι περισσότεροι από την ομάδα μας.
Έτσι, για μένα, ο αριθμός 67 δεν συνδέεται μόνο με μεγάλες αλλαγές, αλλά και με την εκπλήρωση ενός παιδικού ονείρου, το δέσιμο με τον ξενιτεμένο γιό μου, με μια μεγάλη σωματική πρόκληση, αλλά και με την επιβεβαίωση ότι το πέρασμα στη νέα περίοδο δεν σημαίνει απόσυρση αλλά ευκαιρία για δημιουργική συνέχιση ζωής σε νέα μονοπάτια.
*O Στάθης Ποταμίτης είναι Δικηγόρος και Senior Partner, POTAMITISVEKRIS Law Firm
