Χρόνος δεν είναι Πηνελόπη
Καθόταν στο τζάκι.
Έμπροσθεν κι όχι πάνω!
Ο νους μιά έπαιρνε φωτιά και μιά εψύχετο.
Η φύση γυναικεία μα το μυαλό αρσενικό.
Και άντε να τετραγωνίσεις τον κύκλο!
Και το θέμα προκλητικό.
«Είμαστε ό,τι παράγουμε.»
Και η ζωή προκλητικότερη.
«Είμαστε ό,τι αισθανόμαστε.»
Και πόσο χρόνο να δίνεις στον Χρόνο σου ;
Τον Αγαπημένο;
Πάντα η πράξη ανακούφιζε.
«Είμαι ό,τι παράγω ;
Ή πιάνω τη ζωή από τα κέρατα ;
Κερασφόρος ζωή !
Ενδιαφέρον !
Η ζωή είναι …κριάρι ;
Πρώτα δρα και μετά σκέφτεται;
Μ’ αρέσει ο τρόπος που σκέφτομαι»
γέλασε μονολογώντας.
Κόντρα ρόλος !
Πάντα συνεπής, τακτοποιημένη, οργανωτική, συγκεντρωτική, ελεγκτική, αυστηρή …
«Ε! Πότε μπήκα στα αρνητικά;
Και στις ταμπέλες ;»
Μα αυτό το κόντρα την έσωζε
και την εξαντλούσε ταυτόχρονα.
«Όταν τ’ άλλα αρκουδάκια σταματούν τα Duracell συνεχίζουν.
Πετυχημένη διαφήμιση,
του ύστερου καπιταλισμού» σκέφτηκε.
Πάλι ο νους της χαζολόγαγε
στα σοκάκια του, μέσα.
Χρειαζόταν να σκεφτεί
να πάρει αποφάσεις.
«Πόσο χρόνο να σου δώσω
Χρόνε μου αγαπημένε;» αναρωτήθηκε ξανά.
«Πόσο να αγαπήσω τη Στιγμή,
την τελευταία, που πάντα με αγωνία με γέμιζε;»
Αυτό ήταν !
Ούτε ο χρόνος, ούτε η στιγμή την ενοχλούσαν.
Μα η αγωνία, η πίεση της εκπνοής του …
«…του χρόνου, που δεν κατανοώ πως όλος δικός μου είναι ,
μα θεωρώ πως κάτι μου τον κλέβει.
Η στιγμή;
Που όλα τ’ ανατρέπει;
Λάθος εγγραφή καλή μου !
Η πίστη σου πάντα σ’ έσωζε απ’ όλους τους τρελούς!»
Άρχισε τώρα να δίνει ήχο στις λέξεις του νου της.
«Το πρόβλημα σου είναι η λάθος εγγραφή!
Δεν είναι τα πράγματα άσπρο ή μαύρο.
Η αναβολή δεν είναι τεμπελιά και η πράξη ενήλικη!
Ο Αρχιμήδης στη μπανιέρα του κατάλαβε το νόμο της άνωσης!
Τεμπελιάζοντας σε μια μπανιέρα.
Κι άλλος κοιτώντας τη φωτιά του,
στο τζάκι» χαμογέλασε.
«Αγαπημένε Χρόνε μου,
πάρε τον χρόνο σου. Μα μη ξεχνάς!
Ο χρόνος μου, Πηνελόπη δε λέγεται.
Ούτε ο δικός σου Οδυσσέας!»
Εγκόλπωνε σιγά, σιγά την έννοια της ροής του ποταμού.
«Δίνω χρόνο στην παρατήρηση και την κατάλληλη στιγμή πηδάω μέσα.
Την κατάλληλη που είναι η τελευταία;» αναρωτήθηκε.
Ο Άρχοντας της τελευταίας ΣτιγμήςΚαθόταν στο τζάκι.
Έμπροσθεν κι όχι μέσα!
Ο νους έπαιρνε φωτιά, συνεχώς.
Αρσενική φύση με γυναικείες συνδέσεις στον εγκέφαλο.
«Χιαστί» του είχε πει, εκείνη.
Αυτό τον έσωζε.
Κι άντε να κυκλίσεις το τετράγωνο!
Και το θέμα προκλητικό.
«Πάντα πίστευα πως είμαι ό,τι παράγω. Εκεί τοποθέτησα, μηχανικά, τη σημαντικότητα μου.
Και πού έφθασα;
Στην αρχή του κύκλου μου πάλι.
Ν’ αναζητώ χάδι, αγκαλιά κι ένα ανθρώπινο φιλί, όπως τότε, παιδί μικρό.
Και τώρα, τί;
Έχω παιδιά.
Μα πάλι παιδί ;
Από την αρχή;
Πώς θα τα … με προστατεύσω ;
Με ! Εμέ! Εμένα!»
Η παρατήρηση της τελευταίας στιγμής.
Συγκλονιστική !
«Πάντα αισθανόμουν ο Άρχοντας της τελευταίας Στιγμής.
Καρδιοχτυπούσα στην εκπνοή της και θεωρούσα πως αυτό που με πλημμύριζε ήταν …ευτυχία!
Λάθος εγγραφή!
Το ταχυκάρδι της πίεσης δεν είναι ευτυχία,
είναι …λάθος.
Λάθος, λάθη, λήθη» μονολόγησε
και νόμιζε πως ήταν λογοπαίγνιο.
Είχε ξεχάσει κάπου εκεί έξω
τη Σημαντικότητα του.
Είχε μπερδέψει τις έννοιες
με τόσες έγνοιες.
Τώρα χρειαζόταν να …αισθανθεί !
«Αγαπημένη μου Στιγμή,
που τελευταία σε ονόμασα
μα η κατάλληλη ήσουν !
Λάθος επίθετο από λάθος εκτίμηση.
Χαμηλή.
Εαυτού.
Μα τώρα Στιγμή μου,
έγινες σημαντική !
Μοναδική!»
Εγκόλπωνε σιγά, σιγά την έννοια της ροής του ποταμού.
«Δίνω χρόνο στην παρατήρηση και την τελευταία στιγμή πηδάω μέσα.
Την τελευταία, που είναι η κατάλληλη ;» αναρωτήθηκε.
Επίλογος
Και τι έγινε άραγε Μικρά μου, στη μονομαχία του Χρόνου, που δεν ήταν Πηνελόπη και της Στιγμής της τελευταίας, που Άρχοντας δε λεγόταν;
Ποιος νίκησε ;
Νίκησε … το δέσιμο!
Λαθεύουμε συχνά.
Μα νικητής πάντα θα είναι η αγάπη.
Μας.
Σε Εμάς!
ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΧΡΟΝΕ ΜΟΥ,
ΕΩΣ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΑΣ ΣΤΙΓΜΗ
