Κάθε μέρα μαθαίνουμε αρνητικές ειδήσεις. Ζούμε υπό ένα καθεστώς συνεχούς φόβου. «Ακραία καιρικά φαινόμενα», «πυρκαγιές», «περιορισμένες μετακινήσεις», «μην φύγετε από το σπίτι». Το 112 είναι πλέον στους πιο γνωστούς αποστολείς στο κινητό μας.
Για να μην μακρηγορούμε, το κλίμα στράβωσε. Το βλέπουμε, το νιώθουμε, αλλά για κάποιοι περίεργο λόγο μας μοιάζει μακρινό, σαν κάτι που δεν μας αφορά, τουλάχιστον όχι ακόμα.
Είναι σαν να θεωρούμε ότι το κάθε τι στραβό θα ισιώσει από μόνο του, σαν μία εποχή που απλά αλλάζει.
Δεν μας αφορά, λέμε. Δεν ξέρουμε αρκετά, λέμε. Δεν μας αγγίζει, λέμε. Και έτσι, προχωράμε και απλά το αγνοούμε.
Και όμως, η αλήθεια είναι πως το στραβό αυτό κλίμα δεν ξεχνά κανέναν. Απλώνεται σε θάλασσες και στεριές, σε κάθε δάσος, σε κάθε πόλη, σε κάθε ζωή, στα παιδιά που θα μας διαδεχτούν. Είναι μια αλλαγή που, όσο κι αν την αγνοούμε, όσο κι αν την παραβλέπουμε, υπάρχει εκεί, και διαρκώς μας πλησιάζει, σιωπηλά, μα σταθερά.
Ας σκεφτούμε, λοιπόν, όχι με τον φόβο ότι θα μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι, αλλά με τη συνειδητοποίηση ότι το περιβάλλον χρειάζεται την προσοχή και τη φροντίδα μας τώρα.
Και αν σκεφτούμε ότι όλο αυτό μας αφορά – εμάς προσωπικά – όχι τον γείτονα, τότε ίσως να σκεφτούμε κάπως πιο άμεσα. Γιατί τελικά, όλο το θέμα βρίσκεται στην προσωπική ευθύνη. Αρνούμαστε να αποδεχτούμε ότι ναι έχουμε ευθύνη. Θέλουμε να φταίνε πάντα οι άλλοι.
Τώρα όμως φταίμε και εμείς. Για δες. Όλα αλλάζουν αν το σκεφτείς έτσι, σωστά; Μην καις λοιπόν ρεύμα χωρίς λόγο. Μην βάζεις εκατό πλυντήρια σε υψηλές θερμοκρασίες. Μην χρησιμοποιείς νερό άσκοπα κάθε λίγο και λιγάκι. Μην παίρνεις το αμάξι σου για να πας στο περίπτερο. Μπες λίγο στη λογική ότι αυτό σε αφορά ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ και προσπάθησε να το αλλάξεις. Αν όλοι σκεφτόμασταν έτσι, τα πράγματα θα ήταν λίγο καλύτερα, λίγο πιο αισιόδοξα.
