Σε έναv αυξανόμενο κύκλο βίας με μικρά παιδιά και με εφήβους στεκόμαστε άφωνοι, θορυβημένοι και ανασφαλείς.
Ομαδικώς υπεύθυνοι; Σίγουρα. Πετάμε το μπαλάκι; 100%.
Μερικοί και πολύ απορημένοι… «Πώς είναι δυνατόν»…
Οι γονείς, «δουλεύω όλη μέρα, δεν ξέρω που είναι». Ή, «μα στο δωμάτιό του είναι πάντα… (με έναν υπολογιστή, ή/και ένα κινητό)».
Οι δάσκαλοι, «τα λέω στους γονείς και μου κάνουν bulling». «Κανείς δεν μας σέβεται πλέον».
Τα παιδιά, «δεν ήθελα να τους καρφώσω, θέλω να έχω φίλους, δεν φαντάστηκα ότι θα φτάσει εκεί».
Τα θύματα, δεν ξέρουν τι να κάνουν, πώς να εμφανιστούν στα σχολεία τους, πώς να συνεχίσουν τη ζωή τους.
Οι θύτες; Δεν μαθαίνουμε πολλά γι’ αυτούς.
Οι γονείς των θυμάτων. Εξαντλημένοι, αγανακτισμένοι-συμπάσχουμε.
Tα media. Με εκτενείς καλύψεις των θεμάτων. Μήπως όλα υπήρχαν και δεν τα ξέραμε;
To internet. Video games. Social ξεφτίλες; (έχουμε δείξει τον δρόμο offline…).
Η πολιτεία; Αυστηροποίηση των ποινών.
Οι καμπάνιες, όλες προς την κατεύθυνση του «μίλα». Μίλα σε όποιον μπορείς.
Που μας φέρνει και στις μεγαλύτερες ηλικίες.
Μπορεί να διδαχθεί η ενσυναίσθηση; η συμπόνια; η συμπαράσταση; η αλληλεγγύη; ο σεβασμός;
Mίξη μεγαλύτερων, μεσαίων και μικρότερων ηλικιών; Θα βοηθούσε. ‘Ισως.
Δεν γεννιέται κανείς βίαιος, ούτε απλά γίνεται μέσα σε μια μέρα.
Υπάρχει προετοιμασία και κλιμάκωση.
Ποτέ δεν είναι νωρίς να ξεκινήσουμε. Με ομάδες, με πρόληψη, με δράσεις.
Γιατί είμαστε πραγματικά συνυπεύθυνοι.
Ή έχουμε την ευθύνη να ανακαλύψουμε ξανά την αθωότητα.
