Ας με συγχωρήσουν οι σκυλόφιλοι φίλοι μου, αλλά, όπως γλυκό χωρίς σοκολάτα δεν είναι γλυκό, έτσι και pet χωρίς ψυχή αιλουροειδούς δεν είναι pet. Αφήστε που και η λέξη αυτή ελάχιστα συμβατή είναι με τα λεγόμενα «ζώα συντροφιάς» που τα φωνάζεις κι έρχονται, τα χαϊδεύεις και κάθονται, σηκώνεσαι και σε ακολουθούν. Γι’ άλλους λόγους λατρεύει κάποιος τα γατιά: επειδή είναι φρικτά σνομπ, η ανεξαρτησία τους είναι ανεξέλεγκτη, η συναισθηματική ευφυία τους απρόβλεπτη, η άποψή τους για τον κόσμο υπεροπτική και σκέφτονται τις πιο out of the box μεθόδους για να σε εκδικηθούν αν τις εκνευρίσεις.
Παρόλα αυτά, όπως έλεγε ο Μαρκ Τουέιν, «Γίνομαι αμέσως φίλος και σύντροφος με όποιον αγαπά τις γάτες, χωρίς να χρειάζονται περαιτέρω συστάσεις». Γεννημένες φιλόσοφοι, ποιήτριες, συγγραφείς και καλλιτέχνιδες, οι γάτες απολαμβάνουν τη μοναξιά και ζουν στον κόσμο τους, δημιουργώντας στη φαντασία και στην πραγματικότητά τους αριστουργήματα συλλογισμών, περιπετειών και σκανταλιών που μόνο εκείνες καταλαβαίνουν.
Και να ήταν μόνο ο Τουέιν… Χέμινγουεϊ, Νταλί, Έντγκαρ Άλλαν Πόε, Μπουκόφσκι, Στίβεν Κινγκ, Χαρούκι Μουρακάμι, Έρμαν Έσσε – οι γάτες είχαν πάντα την αφρόκρεμα των διανοητών μεταξύ των θαυμαστών τους. Για να μην ξεχνάμε Το Εγχειρίδιο πρακτικής γατικής του γέρο-Πόσουμ, που τους αφιέρωσε ο μέγας Τ.Σ. Έλλιοτ.
Εμείς πάλι είχαμε αφιερώσει αμέτρητες ώρες αφοσίωσης και λατρείας στη Μουρίτσα μας, το τιγρέ γατί που έφτασε στο σπίτι, ταξιδεύοντας στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου πολυαγαπημένων φίλων μαζί με την αδελφή της, την Τελίτσα, δίδυμες αδελφές από πρόσφατη γέννα σε κτήμα, στις Σποράδες – κι εκεί σταματούσε κάθε ομοιότητα μεταξύ τους. Η Μουρίτσα ήταν μια καλόκαρδη, ίσως λίγο αφελής νησιώτισσα, που μπορούσες να τη φανταστείς να πλέκει παρέα με τις γειτόνισσες σε ασπρισμένη αυλή, κουτσομπολεύοντας. Ήταν απίστευτα περίεργη, χαδιάρα μέχρι να πέσεις κάτω από πόνο στην παλάμη και, ναι, αφελής επειδή είχε τη συνήθεια να αγριεύει στα σκυλιά, ειδικά τα πιο αγριεμένα – γεγονός που, αναπόφευκτα τής κόστισε τη ζωή.
Η Τελίτσα, άλλο πράγμα. Κομψή, ακατάδεκτη, απαιτητική στη φροντίδα της – αρκεί να μην την άγγιζες. Περνούσε τις ώρες της πάνω στο θερμοσυσσωρευτή, χειμώνα-καλοκαίρι και δεχόταν εκδηλώσεις τρυφερότητας αποκλειστικά και μόνο από την αδελφή της. Η ιεροτελεστία είχε ως εξής: η κόρη μου κι εγώ χαϊδεύαμε τη Μουρίτσα με τις ώρες η οποία, μόλις «φόρτιζε» με αρκετή λατρεία, πήγαινε και την κατέθετε στην ομογάλακτή της, την οποία συνέχιζε η ίδια να χαϊδεύει ως αργά.
Μόλις ξεπέρασα τον ανταγωνισμό μου με την Τελίτσα, καθώς έπρεπε να συμβιώνω με μια εξίσου ισχυρή και ιδιόρρυθμη προσωπικότητα, ξεκίνησα να παρατηρώ με απέραντο θαυμασμό τους ρόλους: ποιος ξέρει ποια βρεφική πληγή είχε μετατρέψει την Τελίτσα από παραδοσιακά χαδιάρικο γατί σε συναισθηματικά φοβικό και αυστηρά ακοινώνητο, έως και επιθετικό αίλουρο; Και ποιον γατοψυχίατρο είχε μελετήσει η Μουρίτσα για να μην αφήνει ούτε μέρα συναισθηματικά αφρόντιστη την αχόρταγη αδελφή της; Και σε ποια εσωτερική ανάγκη είχε ανταποκριθεί η Τελίτσα για να μεταμορφωθεί η ίδια, μετά το θάνατο της Μουρίτσας, σε ακατάπαυστο, ακούραστο και αδιόρθωτο επαίτη χαδιών;
Δεν ξέρω να πω πόσο μου λείπει αυτή η κομψή, καλλονή γάτα από το ντιβάνι μου – καναπέ επί το ορθότερον. Ξέρω μόνο ότι, φεύγοντας, άφησε στο μαξιλάρι την υπενθύμιση μας αρχέγονης αλήθειας που κρατά τον κόσμο σε κίνηση και ζωή.
