Σώμα και ψυχή, δύο όροι που αλληλοσυμπληρώνονται. Στη σύνθεση της ύπαρξής μας, το σώμα μας φέρνει τη ζωντάνια της ύλης, ενώ η ψυχή την πνοή της αιωνιότητας. Τι όμορφη η συνύπαρξη τους… Η σχέση τους είναι τόσο στενή, όσο η ανάσα και η καρδιά, τόσο μυστηριώδης όσο τα βάθη της θάλασσας, και τόσο απρόβλεπτη σαν ένα καλοκαιρινό μπουρίνι.
Σαν δυο χορδές που πάλλονται στο ίδιο όργανο, βρίσκονται σε έναν διαρκή διάλογο, άλλοτε αρμονικό κι άλλοτε παράφωνο. Σαν δυο δίδυμα αδέλφια που πότε μαλώνουν και πότε αγκαλιάζονται. Γιατί το ένα δίχως το άλλο μοιάζει ατελές, κάτι σαν μελωδία δίχως ρυθμό, σαν τραγούδι δίχως στίχους.
Το σώμα μας, με τις 5 αισθήσεις στην υπηρεσία του, είναι το όχημα που μας επιτρέπει να βιώσουμε την υλική πραγματικότητα.
Να νιώσουμε το χάδι του ήλιου και την ένταση του ανέμου, να θαυμάσουμε τα χρώματα της φύσης, να ξεμυαλιστούμε από λόγια και μελωδίες, να μεθύσουμε με γεύσεις και μυρωδιές .Είναι ο καμβάς όπου ζωγραφίζονται οι εμπειρίες μας, καταγράφονται οι αναμνήσεις μας και τα σημάδια του χρόνου. Κάθε εμπειρία αφήνει το αποτύπωμά της, γράφοντας την ιστορία μας σε κάθε κύτταρο.
Το σώμα όμως είναι ταυτόχρονα το υπόβαθρο πάνω στο οποίο περπατά η ψυχή, εκείνη που μας δίνει την αίσθηση του σκοπού στη ζωή μας, μας δίνει ταυτότητα και μας γεμίζει ελπίδα.
Η ψυχή, το αόρατο, το άυλο, είναι η πηγή των συναισθημάτων, των σκέψεων, των ονείρων μας.
Είναι το κομμάτι του θείου μέσα μας, ο σύνδεσμος ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν μας. Είναι η πυξίδα που μας καθοδηγεί, το φως που φωτίζει το σκοτάδι, η φωνή που μας μιλάει από μέσα μας όταν λιποψυχούμε. Είναι η δύναμη που μας σηκώνει όταν πέφτουμε, η παρηγοριά που μας τυλίγει όταν πονάμε. Αυτή που μας κάνει να βιώσουμε στο μεδούλι μας τις εμπειρίες μας, τον έρωτα και τον πόνο, την επιτυχία και την ανάταση, τη φθορά και την κόπωση.
Χωρίς την ψυχή, το σώμα μας είναι ένας κενός ναός, αλλά και χωρίς το σώμα, η ψυχή ένας άνεμος που πλανάται άσκοπα.
Πώς όμως συνεννοούνται ώστε να συνυπάρχουν αρμονικά;
Δεν είναι μια σχέση χωρίς προκλήσεις. Έχουν όμως τον δικό τους κώδικα επικοινωνίας.
Γνωρίζουν καλά ότι η σχέση τους είναι αμφίδρομη. Το ένα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το άλλο.
Η ειδοποιός διαφορά τους είναι ότι το σώμα πονά, γερνά, φθείρεται. Η ψυχή, όντας αθάνατη, βλέποντας αυτή τη φθορά, συχνά θρηνεί. Αλλά μήπως μέσα από όλα αυτά ωριμάζει και ανακαλύπτει τη δική της δύναμη; Όσο το σώμα υποκύπτει στον χρόνο, η ψυχή ανυψώνεται, μαθαίνει να βλέπει πέρα από την ύλη, μαθαίνει να να αγαπά πιο βαθιά, να κατανοεί και να συγχωρεί, να εμπιστεύεται και να προχωρά σε ανώτερα επίπεδα ύπαρξης.
Για να γίνει όμως αυτό πιο γρήγορα και αποτελεσματικά πρέπει το σώμα να διατηρείται σε καλή κατάσταση. Όταν φροντίζουμε το σώμα μας η ψυχή μας ανθίζει. Η άσκηση, η σωστή διατροφή, ο επαρκής ύπνος τρέφουν το σώμα και- κατ’ επέκταση- την ψυχή μας.
Όταν το σώμα δυσφορεί η ψυχή μας «σκιάζεται» – και το αντίθετο.
Ο πόνος, η ασθένεια, η εξάντληση αφήνουν το αποτύπωμά τους στην ψυχική μας διάθεση. Το σώμα υψώνει φωνή, ζητώντας τροφή, ανάπαυση, φροντίδα. Στέλνει σήματα μέσα από πόνους και χτυποκάρδια, θυμίζοντάς μας την ευθραυστότητά του. Η ψυχή συνήθως ανταποκρίνεται άμεσα προσφέροντας τα μυστικά της όπλα για θεραπεία ακόμη και αυτοθεραπεία. Γιατί το χαμόγελο, η ευγνωμοσύνη, η αγάπη μπορούν να θεραπεύσουν πληγές και να ενισχύσουν το ανοσοποιητικό σύστημα.
Βέβαια καμμιά φορά η ψυχή αγνοεί- προς στιγμήν τουλάχιστον- τα καλέσματα του σώματος για βοήθεια, κυνηγώντας το άυλο· μια ιδέα, ένα όνειρο άπιαστο, μια αγάπη χωρίς ανταπόκριση. Και φυσικά τα τερτίπια και βάσανα της ψυχής έχουν τη δύναμη να επηρεάσουν το σώμα. Το στρες, η αγωνία, η απογοήτευση, η θλίψη, ο θυμός μπορούν να προκαλέσουν έντονες σωματικές διαταραχές.
Άλλες πάλι φορές είναι το σώμα με τους φόβους και τις περιοριστικές του πεποιθήσεις που γίνεται βαρίδι που κρατά την ψυχή στη γη, εμποδίζοντάς την να πετάξει, να ξεπεράσει τους φραγμούς της ύλης και να δημιουργήσει κάτι νέο .
Για να ζήσουμε μια ολοκληρωμένη ζωή, πρέπει λοιπόν να αποκωδικοποιήσουμε τη γλώσσα επικοινωνίας τους και να φροντίσουμε και τα δύο.
Να ακούσουμε το σώμα μας, να το τρέφουμε, να το κινούμε, να το ξεκουράζουμε. Να ακούσουμε την ψυχή μας, να την καλλιεργούμε, να την θεραπεύουμε, να την ελευθερώνουμε. Μόνο τότε θα μπορέσουμε να βρούμε την ισορροπία, την αρμονία, την ευτυχία.
Όταν ο χορός τους γίνεται αρμονικός, τότε γεννιέται η μαγεία. Με έναν περίπατο στη φύση, όπου το σώμα νιώθει το χάδι του ανέμου, το φλοίσβο της θάλασσας, το θρόισμα των φύλλων, η ψυχή γεμίζει γαλήνη. Με ένα λόγο ή ένα χάδι αγαπημένου -που μιλάει πιο βαθιά από τα λόγια- εμείς οι άνθρωποι περνάμε από την ύλη στην ουσία. Και ένα γνήσιο χαμόγελο που ξεκινά από την ψυχή πριν ακουμπήσει τα χείλη είναι καμιά φορά το καλλίτερο φάρμακο για όλα τα δεινά της υλικής ύπαρξής μας.
Αυτή η συνύπαρξη δεν είναι εύκολη, αλλά είναι η πεμπτουσία του ανθρώπου.
Ένα σώμα όσο τέλειο και να δείχνει, είναι ατελές αν φέρεται άψυχα. Και μια ψυχή που δεν γειώνεται ποτέ, χάνει το μάθημα της ανθρώπινης εμπειρίας. Το σώμα διδάσκει στην ψυχή τα όρια της υλικής μας ύπαρξης. Και η ψυχή θυμίζει στο σώμα τη μαγεία του να τα υπερβαίνεις. Ίσως, τελικά, η σύνθετη σχέση τους δεν έχει σκοπό να επιλυθεί, αλλά να βιωθεί. Γιατί μέσα από αυτή την αλληλεπίδραση γεννιέται η ζωή – μια ζωή γεμάτη αντιθέσεις, γεμάτη πόνο και χαρά, γεμάτη φθορά και δημιουργία.
Το σώμα και η ψυχή δεν είναι δυο αντίθετα, αλλά δυο όψεις του ίδιου καθρέφτη, που μαζί αντικατοπτρίζουν την απέραντη πολυπλοκότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Αν τα μάθουμε να αφουγκράζονται το ένα το άλλο, να συνυπάρχουν αρμονικά, να μαθαίνουν και να ωριμάζουν από τη δική του εμπειρία, τότε και μόνο τότε μπορούμε να λεγόμαστε άνθρωποι.
