Σκυφτός βγήκε από το γραφείο του φίλου του τραπεζίτη ο Κώστας εκείνο το απόγευμα Παρασκευής… μόλις ο Παντελής, ο τραπεζίτης του, του είχε ανακοινώσει πως δεν υπήρχε σωτηρία για την εταιρία που είχε ξεκινήσει πριν από τρία χρόνια, με την μεγάλη φιλοδοξία να την κάνει το πρώτο όνομα στον χώρο των σνακς… Η ιδέα του η αρχική ήταν εξαιρετική, είχε ένα συνέταιρο ο οποίος είχε όλη την τεχνογνωσία της παραγωγής και των εγκαταστάσεων που έπρεπε να γίνουν, ο Κώστας είχε όλες τις γνώσεις, γνωριμίες και ομάδα που θα έτρεχε όλες τις λειτουργίες του marketing, είχαν βρει και επενδυτές και όλες οι ενδείξεις ήταν ότι αυτό το νέο τους επιχειρηματικό βήμα θα στεφόταν με επιτυχία!
Όμως δεν ήταν έτσι… τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα υπολόγιζαν… υπήρξαν δυσκολίες και στην παραγωγή, και στην προώθηση και στην διανομή, τα κεφάλαια τέλειωναν, το λανσάρισμα καθυστερούσε επικίνδυνα. Έχοντας μεγάλα όνειρα γι’ αυτή την καινούργια εταιρία τόσο ο Κώστας, όσο και ο συνέταιρός του ο Αντώνης άρχισαν να αντλούν κεφάλαια από τις άλλες τους εταιρίες και τα έριχναν στην καινούργια…σ’ αυτά τα υπέροχα σνακς που θα έφερναν την επανάσταση στην αγορά! Στην αδύναμη θέση που βρέθηκαν, άρχισαν να εξαντλούνται, η ψυχολογία τους να πέφτει από μέρα σε μέρα, ενώ—χάνοντας την ψυχραιμία και την διαύγειά τους—άρχισαν να γίνονται θύματα διάφορων «αρπακτικών» που θέλησαν να τους εκμεταλλευτούν, πουλώντας τους «σωτηρία»!
Όμως, το τελικό χτύπημα για τον Κώστα δεν είχε έρθει ακόμα: την ώρα που τηλεφώνησε στον συνέταιρό του για να του ανακοινώσει τα δυσάρεστα νέα από την Τράπεζα που πλέον δεν δεχόταν να ανανεώσει το δάνειο που είχαν πάρει με ευνοϊκότερους όρους, ο Αντώνης σήκωσε ψυχρά το τηλέφωνο και του ανακοίνωσε πως είναι στο αεροδρόμιο και φεύγει για το εξωτερικό με άγνωστη ημερομηνία επανόδου. Την επόμενη μέρα, ο Κώστας διαπίστωσε με φρίκη πως ο Αντώνης, πριν φύγει, είχε σηκώσει από τον κοινό τραπεζικό λογαριασμό της επιχείρησης και όλα τους τα χρήματα, που για τον Αντώνη, ήταν τα τελευταία χρήματα που είχε σηκώσει από την άλλη του επιχείρηση, αφήνοντας το ταμείο της άδειο…
Πώς να γυρίσει τώρα στο σπίτι; Τι θα έλεγε στην γυναίκα του, την όμορφη Τζωρτζίνα που θα τον περίμενε χαμογελαστή όπως κάθε βράδυ μαζί με την κορούλα τους, την πεντάχρονη Μαριλένα που θα έτρεχε πάνω του ζητώντας χάδια και παιχνίδια; Αυτό ήταν για τον Κώστα το χειρότερο απ’ όλα… ήταν αυτή η αίσθηση της αποτυχίας, αυτή η σκέψη πως δεν είναι ικανός να τηρήσει την υπόσχεσή του στην αγαπημένη του για αιώνια ευτυχία, προστασία και ασφάλεια. Ανήμπορος να αντιμετωπίσει τα πράγματα, μπήκε σ’ ένα μπαράκι που συνήθως πήγαιναν με τον Αντώνη να πιουν ένα ποτό και να μιλήσουν χαλαρά προτού γυρίσουν στα σπίτια τους. Ο χώρος του φάνηκε σκοτεινός και διάλεξε ένα τραπεζάκι διαφορετικό από το συνηθισμένο τους, γιατί ακόμα περισσότερο κι από τα χρήματα τον είχε πληγώσει η προδοσία και η στάση του συνεταίρου του.
Κι εκεί που καθόταν μόνος, μαυρισμένος κι απελπισμένος μ’ ένα ποτήρι κρασί στο χέρι, μπήκε στο μπαράκι ένας άντρας περίπου στην ηλικία του, που το πρόσωπό του ήταν αμυδρά γνώριμο. «Κώστα, εσύ είσαι; Τι κάνεις βρε παιδί; Χρόνια και ζαμάνια, από το σχολείο έχω να σε δω!» φώναξε ερχόμενος προς το μέρος του μ’ ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη. Σήκωσε το κεφάλι του ο Κώστας, θολωμένος όπως ήταν, κόμπιασε για λίγο και μετά τον θυμήθηκε: ήταν ο Σπύρος, συμμαθητής του και στο δημοτικό και στο γυμνάσιο της επαρχιακής πόλης που είχαν μεγαλώσει. Καλό παιδί ήταν ο Σπύρος, όχι από τα παιδιά που έκανε κολλητή παρέα, αλλά πάντα τον συμπαθούσε. Ήταν αυτό που λέμε «αθόρυβο» παιδί, ήσυχο, καλός μαθητής, ποτέ δεν ξεχώριζε για κάτι, αλλά απ’ όλους ήταν συμπαθής.
«Γειά σου βρε Σπύρο!» χαμογέλασε με κόπο ο Κώστας, και του έκανε νόημα να καθίσει μαζί του. Ίσως η κουβέντα με ένα παλιό συμμαθητή να τον έκανε να ξεχάσει για λίγο την απελπισία και την απόγνωσή του. «Για πες τα νέα σου…» άρχισαν να λένε ο ένας στον άλλον, και σιγά-σιγά ξετύλιξαν ο καθένας την πορεία και την ιστορία του από την Τρίτη Λυκείου μέχρι σήμερα. Περιπετειώδης αλλά λαμπρή ήταν η ζωή του Σπύρου, είχε γίνει δικηγόρος και γρήγορα εξελίχθηκε θεαματικά, είχε ειδικευτεί στα χρηματοοικονομικά, εμπορικά, εξαγορές και συγχωνεύσεις εταιριών και η δικηγορική του φίρμα ήταν από τα πρώτα ονόματα στον χώρο.
Στο δεύτερο ποτήρι κρασί, ο Κώστας άνοιξε την καρδιά του στον παλιό συμμαθητή, του είπε τον πόνο του, του μίλησε για το επιχειρηματικό του όνειρο που δεν ευοδώθηκε, και για την απαράδεκτη στάση του συνέταιρου που τον άφησε «στα κρύα του λουτρού» την χειρότερη στιγμή. «Μη σε νοιάζει» του είπε και του έσφιξε το χέρι ο Σπύρος «Από τέτοια έχουν δει τα μάτια μου χιλιάδες! Το σημαντικό αυτή τη στιγμή είναι να βρεις τι σώζεται και τι όχι και να λειτουργήσεις με σύνεση. Και μην ξεχνάς πως μια αποτυχία ποτέ δεν είναι άχρηστη: έρχεται και σου δίνει ένα μάθημα για το μέλλον! Για την επόμενη φορά!» συνέχισε, δίνοντας κουράγιο στον παλιό του συμμαθητή.
«Μα θα έχω δεύτερη ευκαιρία;» αναρωτήθηκε ο Κώστας που μέσα στην απελπισία του ένιωθε ότι του είχε φύγει η γη κάτω από τα πόδια και είχε χάσει τα πάντα! Στην Ελλάδα, μια επιχειρηματική αποτυχία σου βάζει την ταμπέλα «αποτυχημένος» και σε αποφεύγουν όλοι… Κανένας δεν σου ανοίγει την πόρτα, και ακόμα και εκείνοι που έχεις βοηθήσει, κάνουν πως δεν σε ξέρουν… Πόσο άδικο για έναν δημιουργικό και ικανό άνθρωπο σαν τον Κώστα… Άκουγε όμως με προσοχή τα λόγια του παλιού του συμμαθητή: «Ασφαλώς και θα έχεις, και δεύτερη και τρίτη, και τέταρτη και όσες χρειαστεί! Άκου Κώστα, εγώ από την δουλειά μου έχω απίστευτες γνωριμίες με επενδυτές που ψάχνουν ιδέες καινοτόμες από ανθρώπους σαν και σένα. Και είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν αν τους πας ένα λογικό, ρεαλιστικό επιχειρηματικό πλάνο»
«Λες;» απάντησε ο Κώστας χωρίς να πιστεύει ιδιαίτερα αυτά που άκουγε… «Θα έβαζε λεφτά κανείς σε κάποιον που μόλις απέτυχε; Γιατί εκτός από αυτά τα σνακς που σχεδιάσαμε με τον Αντώνη, εμένα το όνειρό μου είναι άλλο… Αυτό που έχω ονειρευτεί είναι μια αλυσίδα από café πολύ διαφορετικά απ’ ότι ξέρεις μέχρι τώρα… Ένας χώρος που οι πελάτες θα μπαίνουν και θα γεμίζουν χαρά, γιατί θα ζουν μια εμπειρία που δεν την έχουν ξαναζήσει…» είπε στον Σπύρο και συνέχισε να του περιγράφει την πραγματικά εκπληκτική του ιδέα. Ένα επιχειρηματικό εγχείρημα στον ευρύτερο χώρο της εστίασης που θα έφερνε επανάσταση, προσφέροντας μοναδική εμπειρία στους επισκέπτες, αλλά και μεγάλα περιθώρια κερδοφορίας, τόσο ευρηματικό, δημιουργικό και έξυπνο ήταν το «όνειρο» του Κώστα.
Κι έτσι, πριν δέκα περίπου χρόνια ξεκίνησε η πιο πετυχημένη αλυσίδα από την μικρή Ελλάδα και εξαπλώθηκε στις μεγαλουπόλεις της Ευρώπης, της Αμερικής και της Μέσης Ανατολής, προσφέροντας καφέ και την ίδια, μοναδική εμπειρία, μια καθημερινή πολυτέλεια για τους επισκέπτες της σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Από τα πρώτα κιόλας βήματα, μεγάλοι επενδυτές πλησίαζαν τον Κώστα, με την βοήθεια του φίλου του, του Σπύρου, που ήταν δίπλα του από την πρώτη στιγμή, από το πρώτο μικρό cafe που άνοιξε στο κέντρο της Αθήνας. Όμως, η επιχείρηση από την αρχή ήταν τόσο κερδοφόρα, που δεν χρειάστηκε παρά ελάχιστα κεφάλαια μπροστά σ’ αυτό που δημιουργήθηκε στην συνέχεια. Ήταν η πίστη στο όραμα, το πάθος για την ποιότητα, οι αξίες και η φιλοσοφία που δημιούργησε μοναδική κουλτούρα που αγκαλιάστηκε απ’ όλους.
Σήμερα, ο Κώστας είναι συχνά καλεσμένος ομιλητής σε Πανεπιστήμια και σε κορυφαίες ομάδες ηγεσίας πολυεθνικών εταιριών, περιγράφοντας την ιστορία του. Σε κάθε ομιλία του τονίζει πόσο δυνατό ήταν το όραμά του να προσφέρει εμπειρία χαράς μέσα σ’ ένα περιβάλλον ψηλής ποιότητας και σεβασμού προς τους επισκέπτες, πόσο δυνατή ήταν η πίστη του σ’ αυτό, πώς μέσα από αυτό το όραμα και το προσωπικό του παράδειγμα ενέπνευσε τους καλύτερους συνεργάτες—κι ας μην μπορούσε, ειδικά στην αρχή, να τους δώσει τους πιο ψηλούς μισθούς στην αγορά. Όμως, συνέχισε να λειτουργεί ανθρωποκεντρικά, να εκτιμά το ανθρώπινο κεφάλαιο, να τιμά και να επιβραβεύει τις ομάδες του, να επισκέπτεται όλα τα café της αλυσίδας σε όλο τον κόσμο, και να τονίζει τις αξίες της αυθεντικότητας, του σεβασμού, της κορυφαίας ποιότητας και της ταπεινότητας.
Γιατί ο Κώστας δεν ξέχασε ποτέ τα μαθήματα που του έδωσε εκείνη η αποτυχία… που τελικά τον έκανε πιο σοφό, πιο δυνατό… και χαμογελώντας, μπήκε πίσω από τον πάγκο και έφτιαξε o ίδιος τον καφέ για τον πρώτο πελάτη που μπήκε στο καινούργιο μαγαζί τους στο Qatar.
Η ιστορία ανθεκτικότητας του Κώστα, είναι για σένα που μπορεί αυτή τη στιγμή να περνάς κάτι δύσκολο, μια απώλεια, ένα χωρισμό, μια αποτυχία, μια έκβαση που σ’ έχει κάνει να νιώσεις πως «όλα τελείωσαν»… Όχι, ποτέ δεν τελείωσαν όλα… Τελειώνουν μόνο όταν έχεις χάσει το κουράγιο σου, κι αυτό, να ξέρεις, το βρίσκεις πάντα μέσα σου… είναι μια ανεξάντλητη πηγή δύναμης που εύχομαι από καρδιάς σε όλους τους ανθρώπους να την ανακαλύψουν!
