This is not a drill.
Πάντα με εντυπωσίαζε αυτή η φράση στον κινηματογράφο. Υποβλητική μουσική σε πορεία κρεσέντο, κολοσσιαία η καταστροφή στον ορίζοντα, εφιαλτικές οι ενδείξεις για τις συνέπειές της, έντρομα τα πλήθη και ο γοητευτικός πρωταγωνιστής, σχεδόν ατάραχος, άρπαζε το μικρόφωνο για ν’ απευθυνθεί στην ομάδα του, λέγοντας δυνατά: This is not a drill! Δηλαδή, μάγκες, δεν πρόκειται για άσκηση ή πρόβα, αλλά για το κακό αυτοπροσώπως και τώρα να σας δω.
This is not a drill.
Το ξανασκέφτηκα έντονα τον Σεπτέμβριο 2001, βλέποντας το δεύτερο αεροπλάνο να εμβολίζει τον δεύτερο δίδυμο πύργο. Δεν είναι σκηνή σε ταινία καταστροφής, δεν θα στρίψει από τη γωνία ο Τσακ Νόρις με το ελικόπτερο, ν’ απλώσει το στιβαρό μπράτσο του, ν’ αρπάξει τα ανθρώπινα σακιά που έπεφταν απελπισμένα από τον 100ό καιόμενο όροφο. This is not a drill.
Στην επέλαση των συνεπειών της κλιματικής αλλαγής αρχίσαμε να το συνηθίζουμε.
This is not a drill, έλεγαν και ξανάλεγαν οι ειδικοί, πριν αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε ότι, πλέον, το κακό αυτοπροσώπως δεν αφορούσε μόνο στους άλλους. Κι όταν άρχισαν να πνίγονται οι πόλεις, να χιονίζει στις ερήμους και να μένουν ορφανές από χιόνι οι κορυφές ορεινών γιγάντων, όπως του Φούτζι, αρχίσαμε να το βλέπουμε και στους εφιάλτες μας: this is not a drill. Τρεις φορές αρχίσαμε – να το συνηθίζουμε, να το συνειδητοποιούμε, να το βλέπουμε εφιάλτη – και το χειρότερο είναι ότι δεν έχουμε ιδέα πότε και πώς θα τελειώσει.
Διότι τι να σου κάνει που ανακυκλώνουμε (ΑΝ) τα σκουπίδια, χαμηλώνουμε (ΑΝ) τα φώτα, αποφεύγουμε (ΑΝ) τις σπατάλες στα τρόφιμα, προσέχουμε (ΑΝ) το νερό που καταναλώνουμε… Τι να σου κάνει, όταν η αργή δολοφονία του πλανήτη έχει χορηγούς τους εγωπαθείς ηγέτες του – καθρέφτες δικοί μας – που θεωρούν ότι, όταν η φύση λέει this is not a drill, οι ίδιοι εξαιρούνται; Τι να σου κάνει όταν κι εμείς, στο όνομα της σωτηρίας της, βρίσκουμε απλώς μια ακόμα αφορμή να ξεμαλλιαζόμαστε, προκειμένου κατά βάθος να μένουμε άπρακτοι;.
Πέραν αυτού, κανένα άλλο σχόλιο. Η Αμερική ψήφισε έναν ηγέτη που διαφωνεί με την πλανητική κραυγή ότι «this is not a drill». Κανένα σχόλιο. Η παγκόσμια ηγεσία θα μαζευτεί στο Παρίσι, να κάνει ένα ακόμα cop στον βρόντο. Κανένα σχόλιο. Ίσως η Ντόχα γίνει τελικά χιονοδρομικό κέντρο. Κανένα σχόλιο. Για να βλέπουμε ειδυλλιακά φυσικά τοπία θα καταφεύγουμε στην τεχνητή νοημοσύνη. Κανένα σχόλιο. Φέτος, χάθηκαν πάλι τα ¾ του κρασιού μας, του μελιού μας, του λαδιού μας – και βάλε. Κανένα σχόλιο. This is not a drill. Ούτε οι κλιματικοί πρόσφυγες, ούτε η τήξη των πάγων είναι drill. Κανένα σχόλιο. Ένα μόνο σχόλιο θυμάμαι, του Φράνσις Φουκουγιάμα, από τη δεκαετία του ’90: «Η φύση δεν κινδυνεύει από τον άνθρωπο. Το πολύ-πολύ, αν την παραζορίσει, να δώσει μία στο είδος του και να το αφανίσει από την επιφάνειά της, διασώζοντας όλα τα άλλα είδη ζωής – επειδή αυτά τη σέβονται».
Ενώ εμείς θα έχουμε παρακολουθήσει την πορεία της καταστροφής σ’ αυτήν την υπερπαραγωγή που στήσαμε, θεωρώντας ότι, κατά βάθος, είναι μια πρόβα – χωρίς να σκεφτόμαστε ότι, την αληθινή παράσταση θα ζήσουν οι γενιές που ακολουθούν.
