Καθηλωμένη από την εμπειρία της συνέντευξης με τον Σάββα Σαββόπουλο, σ’ αυτό το τεύχος δεν έχω άποψη να μοιραστώ – κάτι μάλλον ανορθόδοξο για έναν άνθρωπο που σπάνια ησυχάζει αν δεν πει τη γνώμη του!
Έχω όμως να μοιραστώ μια ιστορία. Μια ιστορία αυθεντική, για μια γυναίκα που γνωρίζω καλά, και που είδε στη ζωή της να γίνονται πράξη όλα όσα περιγράφει ο συγγραφέας του «Σώμα από Ουρανό, Ψυχή από Χώμα» στο βιβλίο, αλλά και στη συνέντευξή του στο JAN.
H γυναίκα αυτή γεννήθηκε σε μια οικογένεια με δυσκολίες. Η μεγαλύτερη δυσκολία ήταν ότι η μητέρα της έπασχε από μια σοβαρή ψυχική νόσο, γεγονός που της κόστισε μια πολύ θυμωμένη εφηβεία και μια τάση να φύγει το ταχύτερο δυνατό από το σπίτι της, το οποίο έβλεπε ως βασίλειο του απόλυτου παραλογισμού.
Ο γάμος, στα 20, με έναν άντρα 12 χρόνια μεγαλύτερό της που ζούσε μια συναρπαστική ζωή, έστω κι αν την τρόμαζε μερικές φορές, ήταν μια θριαμβευτική -όπως πίστευε- έξοδος. Ακολούθησαν, δύο χρόνια αργότερα, ένα μωρό κοριτσάκι – και αρκετά πράγματα που την τρόμαζαν όλο και πιο πολύ στο «άλλο της μισό».
Όταν ήταν 26 ετών, εντελώς τυχαία, η γυναίκα διαγνώστηκε με καρκίνο στο στήθος. Δεν το πήρε εξαρχής πολύ στα σοβαρά, διότι, σ’ αυτές τις ηλικίες, ο άνθρωπος δεν φαντάζεται ότι μπορεί να πεθάνει. Και δεν πέθανε τότε, καθώς η εφαρμογή μιας πρωτοποριακής, πειραματικής θεραπείας στο εξωτερικό έκανε αυτό που από κάποιους θεωρήθηκε θαύμα.
Στη συνέχεια, αφού πήρε και το διαζύγιο που επιθυμούσε, συνέχισε να μεγαλώνει την κόρη της, αφοσιωμένη πάντα στη δουλειά της – πηγή ζωής κι αυτή, απ’ όλες τις πλευρές.
Μέχρι που ήρθε ο θάνατος της μητέρας της από «εκούσια λήψη βαρβιτουρικών ουσιών». Και, για κάποιο λόγο, η νεαρή γυναίκα ένιωσε να πνίγεται στο θυμό.
Όταν άρχισαν οι κρίσεις πανικού, τόσο ισχυρές που της στερούσαν ολόκληρα κομμάτια από αυτό που γνώριζε ως κανονική ζωή, την επισκέφτηκε η καλή νεράιδα. Είχε τη μορφή μιας χαρισματικής ψυχιάτρου που, βήμα-βήμα, έδειξε στη γυναίκα πώς να ξανασυνθέτει σπασμένα της κομμάτια,
Και μετά, έγινε το ανείπωτο: κάποια σοβαρά θέματα υγείας της κόρης της, η μεσολάβηση -και στο νεαρό κορίτσι- ενός ειδικού ψυχικής υγείας και η εξομολόγησή του για το όντως ανείπωτο που είχε συμβεί, καθώς ο πρώην σύζυγος της γυναίκας αποδείχτηκε πιο άρρωστος και από τη μητέρα της. Η καλή νεράιδα έπιασε πάλι δουλειά.
Ο δεύτερος καρκίνος, 30 περίπου χρόνια μετά τον πρώτο, ήταν πιο άγριος, πιο επώδυνος, πιο επικίνδυνος. Μόνο που η γυναίκα δεν ήταν πια η ίδια. Είχε μάθει να δέχεται τη βοήθεια, να αναγνωρίζει τους κανόνες του «παιχνιδιού», να παίρνει τον εαυτό της αγκαλιά, να εμπιστεύεται.
Και έγινε το δεύτερο «θαύμα» – όπως το αποκάλεσαν πάλι οι γιατροί, για άλλους λόγους όμως. Γιατί, πάνω από 10 χρόνια μετά, η γυναίκα που τους επισκέπτεται όταν πρέπει, νιώθει συχνά την πληρότητα της χαράς, έχει πολλές φορές ένα γνήσιο, διαβολεμένο κέφι, γελάει και κλαίει από την καρδιά της, είναι πολύ δημιουργική στα -ήντα της και, όταν βρίσκεται με την κόρη (και τα εγγόνια) της, νιώθει απέραντη ευγνωμοσύνη για τις νεράιδες -θηλυκές και αρσενικές- που έμαθαν και τις δύο τους να κρατούν τα κλειδιά της ζωής, ό,τι κι αν φέρνει.
