«Χριστούγεννα, Χριστούγεννα» φώναζαν χαρούμενα όλα τα παιδάκια της τάξης, αλλά η Βιβή έμενε σιωπηλή και μαζεμένη στο θρανίο της. Είχε μοιράσει σε όλους χριστουγεννιάτικα στολίδια η δασκάλα και όλα μαζί βάλθηκαν να στολίσουν την τάξη τους τραγουδώντας και γελώντας. Όμως, η μικρή Βιβή δεν ένιωθε καλά, σαν να ήταν εντελώς μόνη κι έρημη μακριά απ’ όλους. Για κάποιο λόγο δεν μπορούσε να ταυτιστεί… σκεφτόταν τη μαμά της που ήταν άρρωστη – όλο έκλαιγε, καταθλιπτική έλεγαν οι γιατροί, αλλά η Βιβή δεν καταλάβαινε τι εννοούσαν – σκεφτόταν ότι το δικό της σπίτι ήταν σκοτεινό και κανένας δεν μιλούσε για δέντρο και στολίδια, και με τίποτα δεν μπορούσε να γελάσει και να νιώσει ανάλαφρα και γιορτινά όπως τα άλλα παιδιά… Έτσι, κρατούσε απόσταση, έμενε απόμακρη, και ζητούσε παρηγοριά στα αγαπημένα της βιβλία με τα παραμύθια.
Διάβαζε ξανά και ξανά κι εκείνο το παραμύθι με το κοριτσάκι με τα σπίρτα, και δεν μπορούσε να σταματήσει τα δάκρυα από τα μάτια της… Έλιωνε η καρδιά της όταν σκεφτόταν τα σπίρτα που μάταια προσπαθούσε το κοριτσάκι να ανάψει για να ζεσταθεί στον παγωμένο δρόμο…
Πέρασαν πολλά πολλά χρόνια από τότε… η Βιβή μεγάλωσε, σπούδασε, παντρεύτηκε, έφτιαξε τη δική της οικογένεια, έκανε μεγάλη καριέρα σαν αρχιτέκτονας και πολυβραβευμένη δημιουργός «πράσινων κτιρίων».
Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή στόλιζαν όλοι μαζί το σπίτι τους, εκείνη, ο άντρας της και τα τρία τους παιδιά: με γέλια και χαρές, με αστεία και πειράγματα, έφτιαχναν ένα τεράστιο Χριστουγεννιάτικο δέντρο στο σαλόνι, κάθε στολίδι ήταν και μια ευχή, κάθε ευχή ήταν για όλη την οικογένεια, αλλά και για όλους τους ανθρώπους… Ήταν μια ευκαιρία να αγκαλιαστούν η Βιβή με τον άντρα και τα παιδιά τους και να απολαύσουν μια πολύτιμη οικογενειακή στιγμή: «Χριστούγεννα, Χριστούγεννα» φώναζαν όλοι μαζί και σ’ αυτό το άκουσμα το μυαλό της Βιβής έτρεχε χωρίς να το θέλει, σ’ εκείνη την τάξη του δημοτικού και στο κοριτσάκι με τα σπίρτα. Τα δάκρυα κυλούσαν χωρίς έλεγχο και τα παιδιά την ρωτούσαν: «Μαμά πάλι κλαις από χαρά;» … το είχαν μάθει πια πως η μαμά έκλαιγε κάθε φορά που στόλιζαν το δέντρο!
Κι ενώ είχε πια τη δική της οικογένεια, ένα όμορφο, φωτεινό σπιτικό γεμάτο στολίδια, γλυκά και αγάπη, εκεί κάπου μέσα βαθιά η Βιβή ένιωθε ακόμα εκείνη την παγωμένη μοναξιά. Και τότε ερχόταν η εικόνα από το κοριτσάκι με τα σπίρτα… εκείνο που περαστικοί βρήκαν το πρωί των Χριστουγέννων παγωμένο στον δρόμο, μ’ ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στο άψυχο προσωπάκι του…
Ότι και να συμβαίνει γύρω μας, κάποιοι νιώθουμε μια μελαγχολία όταν έρχονται οι γιορτές… είναι κάποια παιδικά τραύματα; Είναι η μοναξιά; Είναι η αίσθηση του «δεν ανήκω;» Μπορεί όλα αυτά, μπορεί και κάποια άλλα, δεν έχει σημασία… Και υπάρχουν τρόποι να διαχειριστεί κανείς αυτή τη μοναξιά με καλέσματα, με γιορτές, με τραπεζώματα, με τηλεφωνήματα, αλλά και με μουσική, ταινίες, βόλτες, εξόδους…
Υπάρχει όμως και η επιλογή να την αφήσεις να σε κυριεύσει, να την ζήσεις, ακόμα και να την απολαύσεις… και να δώσεις χρόνο, χώρο και φωνή στον εαυτό σου να εκφραστεί: μόνο αν μπεις σ’ εκείνο τον πολύτιμο εσωτερικό διάλογο να σε ακούσεις, θα βρεις τις ρίζες και τις εξηγήσεις αυτής της μοναξιάς των γιορτών και θα αγκαλιάσεις το δικό σου, εσωτερικό «κοριτσάκι με τα σπίρτα» που περιμένει τόσα χρόνια εσένα για να το ζεστάνεις. Και τότε ξεκινάς να γίνεσαι πραγματικά ψυχικά ανθεκτικός… Καλά Χριστούγεννα σε όλους!😊
