Τόση απόσταση να ‘χεις
Όση ο ώμος μου
απ’ τ’ ακροδάχτυλά μου.
-Ευτυχία
Μικρά μου!
Ξέρετε;
Η αγάπη θέλει γενναιότητα.
Μα μ’ αυτήν τη γενναιότητα, γεννιόμαστε!
Γιατί για ν’ αγαπώ και να το δείχνω, είμαι έτοιμος για όσα θα συμβούν.
Και λίγο ρεζίλι να γίνω – και λίγο παραπάνω κάθε φορά, δεν πειράζει.
Και να εκτεθώ – και λίγο περισσότερο κάθε φορά, μα γιατί όχι;
Και όλα θα συμβούν , ώστε ο άλλος ν’ αναρωτηθεί
«μα τι κάνει;»
Κι εκεί ελπίζω – κι εύχομαι – πως θα το πει με μια τρυφερή απορία.
Στην αγάπη παρέχομαι πολύ, μα τι πειράζει;
Γιατί η αγάπη δεν έχει όρια.
Είναι σαν το μητρικό γάλα, όσο παράγεται τόσο ξαναγεμίζει. Ανεξάντλητη!
Και τι νομίζετε, μικρά μου;
Αγαπάω γιατί εμπιστεύομαι απόλυτα τον άλλο;
Εμένα εμπιστεύομαι, γιατί με ξέρω!
Ξέρω τι νιώθω, τι μπορώ – «όλα» όπως είπε και ο Σοφοκλής – τι θα πάθω, μα θα τα καταφέρω ό,τι και να συμβεί!
Κι εκεί βουτάω μέσα της και κολυμπάω.
Στα άγνωστα νερά της και τα βαθιά, όση απόσταση κι αν χρειαστεί, όση ζωή κι αν χρειαστεί.
Και δεν κουράζομαι και δε φοβάμαι!
Κι άλλωστε τι να τον κάνω τον εαυτό μου μόνο;
Κατάμονο!
Χρειάζεται να μοιραστεί.
Αλλιώς πώς;
Θέλει γενναιότητα κι ακούραστη θέληση.
Αλλιώς πώς;
Και δεν κρατάει απόσταση η αγάπη.
Δεν ξέρει τί λέξη είναι αυτή.
Η δική της λέξη είναι άλλη!
Πόση απόσταση χρειάζεσαι;
Στα μάτια να αιωρείσαι
και στην καρδιά μου να γλιστράς!
-Ευτυχία
