“Θάλλω”- Υπέροχα Άνθη του Φθινοπώρου

«Το μόνο που βλέπω στα άτομα με άνοια, είναι τη φλόγα μέσα τους»

Νότης Παρασκευόπουλος
Κωνσταντίνα Μαλτέζου

Στο φθινόπωρο της ζωής, έρχεται ένα πρόγραμμα «ανθοφορίας» – ένα πρότυπο, ολιστικό μοντέλο προσέγγισης, επικοινωνίας, ψυχαγωγίας και υποστήριξης ατόμων με άνοια και των φροντιστών τους: το «θάλλω» (η λέξη σημαίνει ανθοφορώ) πετάει με τα φτερά της Αστικής Μη Κερδοσκοπικής Εταιρείας seveneleven, που ιδρύθηκε το 2013 από τον Νότη Παρασκευόπουλο και την Κωνσταντίνα Μαλτέζου, με κύριο σκοπό τη βελτίωση της κοινωνικής, νοητικής και συναισθηματικής υγείας των ηλικιωμένων με άνοια ή χωρίς. Το πρόγραμμα «θάλλω» ξεκίνησε με τη βοήθεια ιδρυτικής δωρεάς από το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, που εξακολουθεί να αποτελεί μεγάλο υποστηρικτή του και, έως σήμερα, έχει ανταποκριθεί στις ανάγκες περισσότερων των 10.000 ηλικιωμένων, ατόμων με άνοια και των φροντιστών τους μέσα από πρωτότυπες δράσεις που καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα υπηρεσιών.

Από το σημείο αυτό και πέρα, ό,τι και να προσθέσουμε θα είναι περιττό σε σχέση με την καθηλωτική συνομιλία που είχαμε με τον Νότη Παρασκευόπουλο για λογαριασμό του Just a Number.
Ας μιλήσει η απομαγνητοφώνηση της κουβέντας, χωρίς φίλτρα και παρεμβάσεις:

Άνοια: Ταξίδι στο «φωτεινό σκοτάδι» της μεγάλης άγνωστης

«Το 2021 αποφοίτησα μαζί με την τώρα πια γυναίκα μου, την Κωνσταντίνα Μαλτέζου, από τη θεατρική σχολή του Αρμένη. Εκείνη την εποχή το ΤΙΜΑ, ένα Κοινωφελές Ίδρυμα που δίνει έμφαση στην τρίτη ηλικία, έψαχνε για μια ομάδα ηθοποιών να εκπαιδευτεί σε ένα βρετανικό μοντέλο ψυχαγωγίας, σε μονάδες φροντίδας ηλικιωμένων, με στόχο να χαρτογραφήσει τις συνθήκες και τις ανάγκες τους. Ήταν ένα πιλοτικό πρόγραμμα σε 13 επιλεγμένες, μη κερδοσκοπικές δομές, δηλαδή γηροκομεία, στην περιοχή της Αττικής. Εκπαιδευτήκαμε στο βρετανικό μοντέλο, μάθαμε κάποια βασικά πράγματα για την άνοια- γιατί το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων σε γηροκομεία ζουν με άνοια- και αναλάβαμε το ψυχαγωγικό μέρος του προγράμματος, ξεκινώντας από τη μονάδα Αγία Ταβιθά στην Ηλιούπολη, όπου… αποτύχαμε παταγωδώς! Ο λόγος ήταν ότι δεν μπορούσε το βρετανικό μοντέλο να προσαρμοστεί στο ελληνικό ταμπεραμέντο, ούτε και στις εμπειρίες των δικών μας ηλικιωμένων, που είχαν ζήσει πολύ διαφορετικά πράγματα από τους Βρετανούς, Εκεί, αρχίσαμε με την Κωνσταντίνα να καταλαβαίνουμε ότι έπρεπε να δοκιμάσουμε κάτι άλλο. Έτσι, μείναμε εθελοντικά -πλην μιας μικρής χρηματοδότησης για αναλώσιμα υλικά και εξοπλισμό- σε μια δομή φροντίδας ηλικιωμένων, για ενάμιση χρόνο, χωρίς διακοπές Χριστουγέννων, Πάσχα κλπ. Πηγαίναμε από το πρωί και καθόμασταν μέχρι το μεσημέρι, φεύγαμε και ξαναγυρίζαμε το απόγευμα. Είδαμε πάρα πολλά περιστατικά, ενώ ταυτόχρονα διαβάζαμε για να μάθουμε και να καταλάβουμε τι πραγματικά θέλουν αυτοί οι άνθρωποι και όχι τι νομίζουμε εμείς ότι θέλουν.

Μέσα σε αυτό τον ενάμιση χρόνο αρχίσαμε να δοκιμάζουμε διάφορες προσεγγίσεις, μία από τις οποίες είναι αυτή που αποτέλεσε ουσιαστικά τη βάση αυτού που λέμε σήμερα «θάλλω». Υπερβαίνοντας δηλαδή το αμιγές κομμάτι της ψυχαγωγίας, η προσέγγισή μας κατέληξε σε ένα μοντέλο ψυχαγωγίας, επικοινωνίας και, αργότερα, ενημέρωσης των φροντιστών των συγγενών. Μετά, ήρθε μια πολύτιμη δωρεά από το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος που μας βοήθησε να πάμε σε περισσότερες μονάδες φροντίδας ηλικιωμένων, ενώ την περίοδο του covid ήρθε και δεύτερη δωρεά από το Ίδρυμα, με τη βοήθεια της οποίας ψηφιοποιήσαμε όλα τα στοιχεία. Ήμασταν οι πρώτοι στο συγκεκριμένο τομέα και, μάλιστα, πήγαμε σε πλήρως ψηφιακό μετασχηματισμό μια βδομάδα πριν το lockdown, πράγμα που μας επέτρεψε να στέλνουμε εξοπλισμό, βοηθώντας τους ηλικιωμένους, στην περίοδο του εγκλεισμού, να συνδέονται και να έχουμε έτσι παραγωγικά εργαστήρια τέχνης, ψυχαγωγίας και νοητικής ενδυνάμωσης. Την ίδια περίοδο εγώ έκανα ένα μεταπτυχιακό δυόμισι ετών στο πανεπιστήμιο Hull του Ηνωμένου Βασιλείου πάνω στην άνοια. Σήμερα, κάνω το διδακτορικό μου στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο, ως υποψήφιος διδάκτωρ στο τμήμα πληροφορικής, όπου το αντικείμενο -με μία δωρεά από το ΤΙΜΑ– είναι μια εφαρμογή ενίσχυσης της διατήρησης της φυσικής κατάστασης των ηλικιωμένων και των ανθρώπων που ζουν με ήπια γνωστική έκπτωση και πρώτο στάδιο άνοιας.

Το επόμενο βήμα στο «θάλλω» ήταν να εκπαιδεύσουμε όσους θέλουν να εκπαιδευτούν, καθώς και να βρούμε τρόπους να φτάνουμε όχι μόνο σε δομές, αλλά και στα σπίτια και όχι μόνο σε άτομα με άνοια, αλλά γενικότερα, σε άτομα της ηλικίας 65+.

365 μέρες κοντά στην τρίτη ηλικία

Στην πορεία κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να ευαισθητοποιήσουμε τον κόσμο και να προσπαθήσουμε να κάνουμε ένα βήμα για την αποστιγματοποίηση της άνοιας, αλλά και της μεγάλης ηλικίας. Μέσα σε όλα αυτά ήρθαν δύο πολύτιμες δωρεές από το Κοινωφελές Ίδρυμα ΤΙΜΑ, η μία από τις οποίες μας επέτρεψε, το 2018, να κάνουμε την παράσταση «Μενεξέδες και Ζουμπούλια», στο θέατρο Θησείον. Το έργο ήταν 100% βασισμένο σε πραγματικές ιστορίες ανθρώπων με άνοια, δίπλα στους οποίους κάθισαν πολλές εβδομάδες οι ηθοποιοί προκειμένου να μπορέσουν να τους υποδυθούν. Ακολούθησε το βιβλίο «365 Μέρες κοντά στην Τρίτη Ηλικία», που περιέχει ερεθίσματα για συζήτηση και για δραστηριότητες, φιλτραρισμένα με βάση την πολυετή εμπειρία μας στις δομές φροντίδας. Χαίρομαι γιατί έχει εξαντληθεί και αυτόν τον καιρό βγαίνει η δεύτερη έκδοση, ενώ ετοιμάζεται και στα αγγλικά. Επιπλέον, υπάρχει και η σειρά «Μικρά βιβλία για μεγάλους», όπου ένας άνθρωπος με ήπια γνωστική έκπτωση μπορεί να λύσει μόνος του τα σταυρόλεξα και τις ασκήσεις -αν και η πραγματική αξία είναι να αξιοποιήσει τα βιβλία ο συγγενής για να έρχεται πιο κοντά στον ηλικιωμένο.

Το βιβλίο «365 μέρες κοντά στην Τρίτη Ηλικία» είναι ένα εργαλείο για ανθρώπους που ζουν με ήπια γνωστική έκπτωση – αρχικό και μεσαίο στάδιο άνοιας και τους φροντιστές τους. Στόχος να ενθαρρύνεται η συμμετοχή, να διατηρείται το αίσθημα της αυτοπεποίθησης και να ενισχύεται η κοινωνική υγεία των ανθρώπων με άνοια.
Μεταξύ άλλων περιέχει:

  • Την παρουσίαση και επεξήγηση της μεθόδου «θάλλω»
  • Περισσότερα από 1.400 ερεθίσματα για συζήτηση
  • Παραπάνω από 1.000 δραστηριότητες
  • Πάνω από 100 διαγράμματα συνειρμών
  • Λίστα δραστηριοτήτων με περισσότερες από 50 προτάσεις
  • Ενημέρωση και καθοδήγηση σχεδιασμού δραστηριοτήτων

Το μόνο που βλέπω είναι η φλόγα

Η μόνη στιγμή που θα μπορούσα να χαρακτηρίσω την άνοια ως κάτι εφιαλτικό, ήταν όταν ξεκινούσαμε, διότι δεν είχαμε μπει σε γηροκομείο, δεν είχαμε γνωρίσει ακόμα την άνοια. Εγώ είχα μια οικογενειακή εμπειρία ως άμεσος και έμμεσος φροντιστής, παρόλο που καμία περίπτωση δεν είναι η ίδια με την άλλη. Δεν ξέρω αν θα έλεγα «εφιαλτικό», σίγουρα όμως ήταν πολύ ψυχοφθόρο, πολύ στενάχωρο.
Τώρα πια, γνωρίζοντας έναν άνθρωπο με άνοια, το μόνο που βλέπω είναι ότι παραμένει μέσα του η φλόγα, η εσωτερική ανάγκη να βοηθηθεί.
Οπότε, μιλάω πλέον κυρίως για την ανάγκη να βοηθήσουμε και για το πόσα πράγματα μπορούμε να κάνουμε και να με ποιους τρόπους μπορούμε να στηρίξουμε έναν φροντιστή, προκειμένου να παρέχει μια καλύτερη ποιότητα ζωής στον άνθρωπο με άνοια. Αυτό που είναι δύσκολο είναι η αποδοχή ότι ο άνθρωπός σου πάσχει. Γιατί, όσο πιο αργά έρχεται η αποδοχή, τόσο πιο πολύτιμος χρόνος χάνεται στη διαδικασία. Πολύ συχνά, το άμεσο οικογενειακό περιβάλλον βιώνει μια φάση άρνησης, η οποία τρώει χρόνο από το να γίνει πχ η διάγνωση. Κάπου εκεί μέσα μπαίνει και ο θυμός -από το «γιατί να τύχει αυτό σε μένα», μέχρι θυμός όταν βλέπουμε ότι ο άνθρωπός μας δεν τα καταφέρνει. Αδυνατούμε να κατανοήσουμε τι είναι αυτό που συμβαίνει. Μέχρι να φτάσουμε στην επεξεργασία της κατάστασης, κάποιοι μπορεί να αναπτύξουμε και καταθλιπτικά περιστατικά μέχρι να καταλήξουμε στην αποδοχή, που θα μας βοηθήσει να γίνουμε καλύτεροι φροντιστές. Αντίστοιχα δύσκολο είναι να αποδεχτεί την κατάσταση ο ίδιος ο πάσχων.

Για τους συγγενείς πάλι, υπάρχουν συνήθως 3 στάδια: Το πρώτο στάδιο είναι το πιο δύσκολο και αφορά στο να αναγνωρίσει ο συγγενής ότι χρειάζεται βοήθεια, πράγμα που από μόνο του δεν είναι εύκολο. Το να σηκώσουμε το τηλέφωνο ή να αναζητήσουμε στο διαδίκτυο κάποια υπηρεσία είναι μια δύσκολη απόφαση που απαιτεί γενναιότητα. Το δεύτερο βήμα είναι να καταλάβει τι είδους βοήθεια χρειάζεται. Να ενημερωθεί και να εντοπίσει την υπηρεσία ή την ανάγκη που πρέπει να καλύψει. Θα είναι καλύτερα, λόγου χάρη, να βάλει τον άνθρωπό του σε δομή; Θέλει έναν άνθρωπο μέσα στο σπίτι; Θέλει απλώς κάποιον να συνταγογραφεί φάρμακα; Αυτά είναι τα καίρια ερωτήματα. Επίσης, πολλές φορές χρειάζεται μια καθοδήγηση επικοινωνίας μέσα στο σπίτι, ώστε να είναι πιο ήπιες οι σχέσεις. Συχνά, όταν ερχόμαστε σε διλήμματα τα προσθέτουμε στις ενοχές μας – λέμε π.χ. τι θα γινόταν αν τότε το είχα κάνει αυτό πιο γρήγορα… Οι ενοχές επιδεινώνονται όταν φύγει και ο άνθρωπός μας από τη ζωή. Και είναι χαρακτηριστικό ότι, όταν είχαμε την ανοιχτή γραμμή επικοινωνίας, η πρώτη κλήση που δεχόμασταν από κάποιον συγγενή είχε διάρκεια τουλάχιστον μία ώρα και ένα τέταρτο για να μπορέσουμε να ακούσουμε και να κατανοήσουμε ποια είναι η κατάσταση στο σπίτι και να μπορούμε να βοηθήσουμε. Στη συνέχεια, το επόμενο βήμα είναι ο φροντιστής να συμμετάσχει σε ομάδα φροντιστών, να πάρει βοηθήματα, να κάνει χρήση δωρεάν ή επί πληρωμή υπηρεσιών. Οι επιλογές είναι πολλές.

Καμπανάκια και κουδούνια

Η άνοια έχει πολλές διαφορετικές μορφές και πολλούς τύπους – άρα και πάλι θα μιλήσουμε κάπως γενικά. Άνοια είναι η κλινική εικόνα – βλέπω ότι ένας άνθρωπος χάνει ξαφνικά, λίγο, την όρεξή του, αποσύρεται από τα κοινωνικά, αρχίζει να φαίνεται πως ξεχνά και μάλιστα ξεχνά πρόσφατα πράγματα, αρχίζει και έχει συχνές μεταπτώσεις στη διάθεσή του. Εκεί, χρειάζεται λοιπόν ένας γιατρός, να δει εάν αυτή η κλινική εικόνα οφείλεται σε κάτι που είναι αναστρέψιμο ή, έχοντας αποκλείσει όλα τα άλλα, πιθανόν να πρόκειται για αρχόμενη άνοια. Το λέω αυτό επειδή, κάποια από αυτά τα συμπτώματα μπορεί να είναι χαρακτηριστικά μιας χρόνιας κατάθλιψης ή υπέρτασης ή υποθυρεοειδισμού ή διαβήτη που ο ασθενής δεν έχει διαχειριστεί κατάλληλα. Υπάρχουν συμπτώματα που πολλές φορές μοιάζουν με τα συμπτώματα της άνοιας, οπότε ο γιατρός πρέπει να ξεκαθαρίσει όσο μπορεί πού οφείλονται. Από την άλλη πλευρά, κάποιος μπορεί να αρχίσει να αναπτύσσει Αλτσχάιμερ 5 ή και 10 χρόνια πριν φανούν τα συμπτώματα. Γι’ αυτό και οι περισσότεροι ειδικοί συμφωνούν ότι, πριν φανεί η κλινική εικόνα της άνοιας, καλό είναι, αν αισθανθείτε ότι κάτι διαφορετικό σας συμβαίνει, να πάτε σε έναν νευρολόγο, έναν ψυχίατρο ή σε έναν παθολόγο και να κάνετε μια σειρά εξετάσεων, για να δείτε τι συμβαίνει. Το λέω αυτό  επειδή, στην περίπτωση της άνοιας, ο χρόνος είναι πολύτιμος από πλευράς ποιότητας ζωής και πραγμάτων που μπορούμε να κάνουμε. Όσο για τον πάσχοντα, δεν μπορούμε να πούμε με σιγουριά πότε αποκτά την επίγνωση ότι μπαίνει στο τούνελ της άνοιας. Αν δεν το καταλάβει μόνος του μπορεί να το καταλάβει πχ από τα παιδιά του όταν λένε, «μα, βρε μπαμπά, χθες με ρώτησες ακριβώς το ίδιο πράγμα!».

Ανησυχητικά σημάδια είναι όταν βλέπουμε τον άλλον να αλλάζει συμπεριφορά. Είναι άλλο δηλαδή να ξεχάσω πού έχω παρκάρει – κάτι που είναι πολύ πιθανό για όλους μας – κι άλλο να ξεχάσω ότι έχω αυτοκίνητο. Όταν λοιπόν αρχίζουμε να βλέπουμε ένα νέο μοτίβο να επαναλαμβάνεται στα θέματα της λειτουργικότητας και της μνήμης, τόσο που να μη συνάδει με τον πρότερο βίο του ανθρώπου, τότε πρέπει να το ψάξουμε. Μόνο που είναι συνήθως πάρα πολύ δύσκολο να πείσεις ένα σύζυγο ή ένα γονέα να πάει να εξεταστεί. Πολλές φορές η άρνηση και σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι πολύ μεγάλη με αποτέλεσμα να χάνεται και πάλι πολύτιμος χρόνος. Είναι επίσης λογικό, το άτομο που βιώνει την εμπειρία της άνοιας, σε αρχικό στάδιο τουλάχιστον, να βιώνει και ένα στρες που έχει να κάνει με την καθημερινότητα, όπως για παράδειγμα οικονομική αβεβαιότητα ή ανησυχία για απόρριψη από την οικογένεια. Τότε, δυσκολεύεται να σκεφτεί καθαρά και, συχνά, στρεσάρει τον εαυτό του προκειμένου να θυμάται, να κάνει τα πράγματα «σωστά». Αντίστοιχα, προσπαθεί να κρύψει την αλήθεια για την κατάστασή του, ότι δηλαδή δεν μπορεί να παρακολουθήσει πια την πλοκή μιας ταινίας ή να διαβάσει ένα βιβλίο. Παράλληλα, αναπτύσσει ένα αίσθημα ντροπής, καθώς, συχνά, και νεύρα.

Όλα αυτά προκαλούν μεγάλο στρες και ένταση, σε μια στιγμή που οι συγγενείς του δεν είναι καθόλου εκπαιδευμένοι για το πώς πρέπει να συμπεριφερθούν επικοινωνιακά σε έναν άνθρωπο που το ζει αυτό. Σκεφτείτε το: ένας άνθρωπος που ζει με άνοια επεξεργάζεται με πιο αργούς ρυθμούς τις πληροφορίες. Αν του μιλήσουμε με το γρήγορο ρυθμό που μιλάμε τώρα μεταξύ μας, θα αναστατωθεί γιατί δεν θα καταλαβαίνει σχεδόν τίποτα.

Και η πρόληψη; Πρέπει να ασκείται το μυαλό;

Υπάρχουν έρευνες -όπως και μία που μόλις ολοκληρώθηκε, σύμφωνα και με την ενημέρωση που έχω ως αντιπρόεδρος στην «Ελληνική Πρωτοβουλία Ενάντια στην Αλτσχάιμερ (HIAAD)»- οι οποίες αποδεικνύουν ότι το να προσέχουμε τη διατροφή μας από τη μέση ηλικία και μετά, το να διαχειριζόμαστε οποιαδήποτε νοσηρότητα -όπως π.χ. τη χοληστερίνη- το να ασκούμαστε, να κοινωνικοποιούμαστε, να ασχολούμαστε με καινούργια πράγματα, να μην καπνίζουμε, να μην καταναλώνουμε μεγάλες ποσότητες αλκοόλ κλπ., είναι παράγοντες που βοηθούν και την επιβράδυνση της άνοιας. Η υγεία δεν είναι ένα μόνο πράγμα. Είναι η σύνθεση διαφορετικών συνιστωσών. Υπάρχει κοινωνική υγεία, πνευματική υγεία, σωματική υγεία, νοητική υγεία, ψυχική υγεία και, αν φροντίζουμε όλα αυτά τα συγκοινωνούντα δοχεία, είναι πιθανό να καθυστερήσουμε να πάθουμε κάτι, ακόμα κι αν έχουμε τη σχετική προδιάθεση.

Η ηλικία είναι… just a number!

Σχετικά με το κατά πόσον οι ηλικιωμένοι γίνονται συχνά αντιληπτοί ως ένα βάρος για την κοινωνία και κατά πόσον αναπτύσσεται ένας σχετικός ρατσισμός εναντίον τους, καλό είναι να θυμίσουμε καταρχάς, ότι κανείς δεν γεννιέται ξαφνικά 65 χρονών ούτε ότι ηλικιωμένος σημαίνει ανήμπορος. Ο αριθμός που προσδιορίζει την ηλικία μας είναι ένα κοινωνικό κατασκεύασμα, μια «εξίσωση» για τα ασφαλιστικά ταμεία και για ένα σωρό άλλα πράγματα. Μπορεί ένας άνθρωπος 75 ετών να σκαρφαλώνει δέντρα και να κουβαλάει βάρη και ένας άνθρωπος που είναι στην ίδια ηλικία να μην μπορεί να περπατήσει άνετα 20 μέτρα. Άρα, το «μεγαλώνω» είναι σχετικό, όσο διατηρούμαστε δραστήριοι, διαχειριζόμαστε τον εαυτό μας, παραμένουμε λειτουργικοί και μπορούμε να είμαστε χρήσιμοι. Αυτό πρέπει να το αισθανόμαστε μέσα μας και, πολλές φορές, οι άνθρωποι που πραγματικά το πιστεύουν και αντιμετωπίζουν τη ζωή με το απαραίτητο χιούμορ, εν τέλει απεμπολούν αυτό τον ρατσισμό ή αυτή τη στιγματοποίηση της ηλικίας. Με χαρά βλέπω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι αλλάζουν σιγά-σιγά την οπτική τους. Κι ένας λόγος που την αλλάζουν, μεταξύ άλλων, είναι ότι οι μεγαλύτεροι είναι πιο πολλοί! Οπότε, και δημογραφικά αν το δούμε, όταν πλησιάζεις στο σημείο που ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της χώρας σου είναι μεγάλοι άνθρωποι, πρέπει αναγκαστικά να τους ακούσεις. Βλέπω, επίσης, όλο και μεγαλύτερους ανθρώπους να είναι δραστήριοι – και το βλέπω αυτό από τις δράσεις που οργανώνουμε στο Μουσείο Γουλανδρή και αλλού.

Την περασμένη χρονιά, οι δράσεις που πραγματοποιήσαμε για ενδυνάμωση και διάφορα άλλα πράγματα, απέδειξαν ότι, όλο και μεγαλύτεροι άνθρωποι, κάνουν αυτό που προτείνουν στους νεότερους, δηλαδή, «πιάσε τη ζωή από τα κέρατα!». Είναι πολύ δραστήριοι, ψάχνουν νέα ενδιαφέροντα και αναζητούν φορείς που να τα προσφέρουν αυτά. Έχει, λοιπόν, πολύ μεγάλη σημασία πλέον να σχεδιάζονται δράσεις αποκλειστικά για μεγαλύτερους ανθρώπους, οι οποίες όμως να είναι κατάλληλες και για τους νεότερους, γιατί πρέπει οι μεγαλύτεροι να αισθάνονται ότι τους υπολογίζουν και ότι δεν υπάρχουν πολλές διαφορές μεταξύ τους.
Η μόνη ουσιαστική διαφορά είναι ότι οι γενιές εκφράζονται διαφορετικά και ότι οι μεγαλύτεροι έχουν μια γνώση της κοινωνικής, πολιτικής, ιστορικής εποχής που έζησαν στα νεανικά τους χρόνια, η οποία τους επιτρέπει να μπορούν να κάνουν τις απαραίτητες συνδέσεις.

Και φυσικά, οι νέοι προσκομίζουν σ’ αυτή την ενωτική διαδικασία το φρέσκο λόγο τους, καθώς και την τεχνολογία, προκειμένου να είναι πιο κατανοητές και απλοποιημένες οι πληροφορίες, απομυθοποιώντας ταυτόχρονα τη σπουδαιότητα που μπορεί να έχουν προσδώσει οι μεγάλοι σε ορισμένα πράγματα».  

Μάθετε περισσότερα για το «θάλλω» εδώ.

Νότης Παρασκευόπουλος
Σύντομο βιογραφικό
Ο Νότης Παρασκευόπουλος είναι απόφοιτος Ηλεκτρολόγος Μηχανικός Τ.Ε. με μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών στα
Ηλεκτρονικά (MSc in Electronic Engineering), απόφοιτος της Ανωτέρας Σχολής Δραματικής Τέχνης «Νέο Ελληνικό
Θέατρο» του Γιώργου Αρμένη, κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών στον τομέα της άνοιας (MSc in Dementia) από
το Πανεπιστήμιο του Hull στο Ηνωμένο Βασίλειο και Υποψήφιος Διδάκτωρ του Τμήματος Πληροφορικής του Ιονίου
Πανεπιστημίου.
Από το 2022 είναι αντιπρόεδρος της Ελληνικής Πρωτοβουλίας Ενάντια στην Αλτσχάιμερ, ενώ συνεργάζεται και με το
Μητροπολιτικό Κολλέγιο ως υπεύθυνος του πιστοποιημένου προγράμματος σπουδών για φροντιστές ατόμων με άνοια
και επαγγελματίες υγείας. Επιπλέον, είναι συγγραφέας του βιβλίου «365 Μέρες Κοντά στην Τρίτη Ηλικία» που
περιλαμβάνει περισσότερα από 2.500 ερεθίσματα και δραστηριότητες για άτομα με άνοια και τους φροντιστές τους.
Ακόμη, έχει γράψει και σκηνοθετήσει την παράσταση «Μενεξέδες και ζουμπούλια», την πρώτη στην Ελλάδα που
βασίστηκε σε πραγματικές ιστορίες ανθρώπων με άνοια και ήταν προσβάσιμη και σε ανθρώπους με γνωστική έκπτωση.
Το 2013, μαζί με την Κωνσταντίνα Μαλτέζου ίδρυσε την εταιρεία seveneleven που από το 2018 έχει ως αποκλειστικό
σκοπό με σκοπό την προσπάθεια βελτίωσης της κοινωνικής και πνευματικής κατάστασης των ηλικιωμένων και των
ανθρώπων που ζουν με άνοια. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και το πρόγραμμα θάλλω, μία πρωτοβουλία της εταιρείας
seveneleven που για περισσότερο από μία δεκαετία έχει καλύψει τις ανάγκες περισσότερων των 15.000 ηλικιωμένων,
ατόμων με άνοια και των φροντιστών τους μέσα από πρωτότυπες δράσεις που καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα
παρεχόμενων υπηρεσιών όπως τηλεφωνική γραμμή υποστήριξης εθνικής εμβέλειας για την Τρίτη Ηλικία και την άνοια,
παιχνίδια, σχεδιασμό διαγενεακών προγραμμάτων, υλοποίηση προγράμματος αποκατάστασης της ψυχικής υγείας και
ψηφιακές εφαρμογές, όλα μέσα από την κεντρική φιλοσοφία του θάλλω, ένα πρότυπο, ολιστικό μοντέλο προσέγγισης,
επικοινωνίας, ψυχαγωγίας και υποστήριξης ατόμων με άνοια και των φροντιστών τους. Το φθινόπωρο του 2022 ξεκίνησε
να εκπέμπει και ο μοναδικός στο είδος του διαδικτυακός σταθμός στην Ελλάδα με μία δομή προγράμματος αποκλειστικά
απευθυνόμενη στην Τρίτη Ηλικία και σε ανθρώπους που ζουν με άνοια που, ως τον Οκτώβριο του 2023, συνοδεύτηκε
από ζωντανή ραδιοφωνική εκπομπή στον Αθήνα 9.84, την πρώτη στην Ελλάδα αποκλειστικά για την Τρίτη Ηλικία.
Το 2021 του απονεμήθηκε το Βραβείο Εξέχουσας Προσφοράς στο πλαίσιο της εκδήλωσης Journey to Hope (Ταξίδι
Ελπίδας) από τους καθηγητές Κωνσταντίνο Λυκέτσο (Πανεπιστήμιο Johns Hopkins των Η.Π.Α.) και Παναγιώτη Βλάμο
(Ιόνιο Πανεπιστήμιο).
Η seveneleven έχει συνεργαστεί με το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης και είναι σταθερός συνεργάτης του Μουσείου
Σύγχρονης Τέχνης του Ιδρύματος Βασίλη & Ελίζας Γουλανδρή σχεδιάζοντας εφαρμογές και δια ζώσης και ψηφιακές
δράσεις αισθητηριακού προσανατολισμού και εικονικής πραγματικότητας για την Τρίτη Ηλικία και ανθρώπους που ζουν
με άνοια. Το συνολικό έργο της εταιρείας έχει υποστηριχθεί από φορείς όπως το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, το ΤΙΜΑ
Κοινωφελές Ίδρυμα, το Ίδρυμα Αθηνάς Ι. Μαρτίνου, το Ίδρυμα Βασίλη & Ελίζας Γουλανδρή, το Υπουργείο Πολιτισμού και
Αθλητισμού καθώς και η Ελληνική Πρωτοβουλία Ενάντια στην Αλτσχάιμερ.

Άρθρα Τρέχοντος Τεύχους

Εγγραφείτε δωρεάν στο Newsletter

Πρωτογενή άρθρα και καινούργιο περιεχόμενο στο email σας κάθε 15 ημέρες

Ακολουθήστε μας

Ακολουθήστε το κανάλι μας στο Youtube εδώ

JUST A NUMBER

Εγγραφείτε δωρεάν στο Newsletter μας

Συμπληρώστε το email σας ώστε να λαμβάνετε το newsletter μας κάθε 15 ημέρες