Με καθηγήτρια τη Λίντα Αντωνιάδου-Βακιρτζή (1920-2005).
“Αυτό που δεν θα μπορέσεις να ζωγραφίσεις γιατί δεν έχεις ταλέντο, θα το εκφράσεις με λέξεις, γιατί έχεις το χάρισμα της γραφής” έλεγε προφητικά τότε στην τάξη των “τεχνικών” του 1962, η ανεπανάληπτη εικαστικός και “εμψυχώτρια” όλης της καλλιτεχνικής κουλτούρας του σχολείου, στη μαθήτρια της που άκουγε συγκλονισμένη τη γυμνή αλήθεια. Και όμως έτσι ακριβώς συνέβη .
Αυτή η έφηβη, που ήμουν τότε και είχα μυηθεί στο σύμπαν της Τέχνης από την “κυρία Αντωνιάδου” όπως την φωνάζαμε, έντρομοι στο άκουσμα των παρατηρήσεων της, ακολούθησε ενστικτωδώς τη γνώμη της και άρχισε να γράφει και να περιγράφει τα έργα, υπερβαίνοντας την έλλειψη ταλέντου και δίνοντας αξία στον λόγο που έχει τη δύναμη να εμβαθύνει στην ανάγνωση της εικόνας.
Όχι καλλιτέχνης, αλλά ιστορικός τέχνης.
Γιατί η οξυδερκής Λίντα Αντωνιάδου ήξερε να βγάζει από το κάθε παιδί την ιδιαίτερη κλίση του, όπως η περίφημη ψυχολόγος του “Σχολείου” Νίτσα Χαρβάτη, σε απόλυτη συνέργεια, ήξερε να εξισορροπεί τις πρώτες μας ανησυχίες .
Η φράση αυτή άφησε ανεξίτηλο το αποτύπωμα της και υπήρξε καθοριστική η ανάμνηση εκείνης της χαρισματικής ζωγράφου και καθηγήτριας, που μαζί με τους άλλους φωτισμένους δασκάλους μάς δίδαξαν εμπνευσμένα:
Ιστορία, Λογοτεχνία, Αρχαία, Θεολογία, Μαθηματικά και Μουσική. Ήταν όλοι τους υπέροχοι.
Σοφά επιλεγμένοι από τον σπουδαίο, πρωτοποριακό φιλόλογο Αντώνη Μωραΐτη, έναν Ευρωπαίο διανοούμενο με όραμα, που έφερε στην Ελλάδα το καινούργιο σύστημα διδασκαλίας, μοναδικό σε ποιότητα και μεθοδολογία. Συνεχίζοντας την παράδοση του μαθηματικού ιδρυτή του Σχολείου Καρόλου Μπερζάν με την ονομασία “Πρότυπον Λύκειον Αθηνών” προχώρησε σε μια εντυπωσιακή εκπαιδευτική στελέχωση με τα σπουδαιότερα ονόματα καθηγητών εκείνης της εποχής.
Τότε γεννήθηκε η “Σχολή Μωραΐτη” (1954) εκπροσωπώντας την προσωπική του φιλοσοφία για την ολοκληρωμένη διαμόρφωση της προσωπικότητας των νέων.
Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι πέρασαν από το “Σχολείο” τόσοι καλλιτέχνες και σπουδαίοι δημιουργοί .
Το “Σχολείο” μας ήταν ένα “Γυμνάσιο” με την αρχαία ελληνική έννοια, όπου οι δάσκαλοι έπλαθαν τον ψυχισμό των παιδιών δίνοντας κίνητρα στη φαντασία τους να δημιουργήσει και να εκφραστεί.
Η δε εντυπωσιακή πρόσοψη του κεντρικού κτιρίου η οποία φιλοτεχνήθηκε από τον Γιάννη Μόραλη, με ένα μοναδικό ψηφιδωτό από χειροποίητες κεραμικές πλάκες, συμβολίζει μοναδικά την πολυπλοκότητα της σχολικής μάθησης.
Κάθε ψηφίδα συνθέτει το γνωσιακό οικοδόμημα κάθε παιδιού, έτσι ώστε να εξελιχθεί αργότερα σε ένα ολοκληρωμένο άτομο, έτοιμο για την κοινωνία.
Έργο “οι πασχαλινές λαμπάδες” της Λίντας Αντωνιάδου – Βακιρτζή, καθηγήτριας τεχνικών στη Σχολή Μωραΐτη.
Επιστρέφω, ταξιδεύοντας νοερά, στο “Σχολείο” μας ,μετά από τόσα χρόνια δημιουργικής πορείας, για να υποκληθώ με απέραντο σεβασμό και ευγνωμοσύνη στους δασκάλους μας που έγιναν τα πρότυπα της ζωής μας
Από τον Τάσο Λιγνάδη, στον Κώστα Γεωργουσόπουλο, τον Ματθαίο Μουντέ, τον Αλέξη Δημαρά, τον Νίκο Χουρμουζιάδη, τον Χρήστο Γιανναρά, τον Σόλωνα Ζαχάρωφ και τόσους άλλους σημαντικούς δασκάλους, αποκτήσαμε μια ανεκτίμητη παρακαταθήκη γνώσεων και πολιτισμού.
Μαθαίναμε και παράλληλα παίζαμε θέατρο, φτιάχναμε τα κουστούμια και τα σκηνικά, τραγουδούσαμε με τον αξέχαστο δάσκαλο μας μουσικοσυνθέτη και διευθυντή της Χορωδίας Βασίλη Καρποδίνη. Ακόμα και η δασκάλα του πιάνου ήταν η σπουδαία συγγραφέας Εύα Βλάμη.
Ένας θίασος εκλεκτών ανθρώπων που πλαισίωναν με ενθουσιασμό το όραμα του Αντώνη Μωραΐτη για την Παιδεία.
Η ατμόσφαιρα των μαθημάτων τους, η καλλιέργεια και η ξεχωριστή τους παρουσία σφράγισαν τα “χρόνια της αθωότητας” και καθόρισαν την πορεία μας μετά. Οφείλουμε να επιστρέφουμε νομοτελειακά στην αστείρευτη εκείνη πηγή της γνώσης του “Σχολείου” για να προλάβουμε να μην μας παρασύρει ο επικίνδυνος μηδενισμός της “metaverse” εποχής μας και της “ΑΙ” σαρωτικής, ανεξέλεγκτης κουλτούρας, σε ένα χαοτικό πεδίο που μας είναι αδύνατον να συλλάβουμε και να διαχειριστούμε .
