Τα πέτρινα δυο

Σκηνή Α’

Λίαν πρωί.
Αξημέρωτα θαρρείς ακόμα και το μικρό γουρούνι μας, Μικρά μου, τραβάει την ανηφόρα – όπως και η ζωή του!
Πάντα χαμογελαστό και καλοπροαίρετο, ανεβαίνει την πλαγιά του βουνού αγόγγυστα. Πρέπει να κατεβάσει αρκετές πέτρες για να κτίσει το μικρό του σπιτάκι, πριν μπει ο χειμώνας , που από τα μερομήνια φαίνεται ότι θα ναι βαρύς.
Αχ! Το σπιτάκι ! Το ονειρευόταν πάντα. Γερό, όμορφο, με τη ξύλινη βεράντα μπροστά και τον αχυρώνα του! Όλα τα ήθελε και τα μπορούσε γιατί ήταν έξυπνο και εργατικό πολύ!
Έπρεπε γρήγορα να πάρει και να κουβαλήσει τις πέτρες, πριν ο ήλιος μεσουρανήσει.

Σκηνή Β’

«Έλα τώρα Ευρούνι! Δώσε μου τα ξύλα σου. Δεν χρειάζεσαι και βεράντα! Θα έχεις σπίτι κι εγώ τίποτα;» είπε με αναντίστοιχη απαίτηση και θυμό το Μαρούνι, ο συγγενής του, που ήταν ολίγον τεμπέλης και απαιτητικός!
Το Ευρούνι κοίταξε με παράπονο τα ξύλα, που με κόπο είχε κόψει στο δάσος και αποχαιρέτησε, προς ώρας τη βεράντα του, μιας και καθώς ήταν με αυτοθυσιαστική διάθεση δεν μπορούσε να ορθωθεί στο – παράλογο;- αίτημα του Μαρούνι.

Σκηνή Γ´

«Έλα τώρα Ευρούνι!» είπε με φωνή δυνατή και οργή ο άλλος συγγενής του, το Θορούνι «δώσε μου, τα άχυρα σου. Τι δηλαδή; Θα έχεις προστασία και τροφή για τα ζώα το χειμώνα και θα αφήσεις εμένα, το συγγενή σου, απροστάτευτο κι αφύλακτο; Χωρίς υλικά για σπίτι;» ούρλιαξε σχεδόν το τρίτο γουρούνι το πιο τεμπέλικο. «Τι δηλαδή θέλεις να φύγουμε να πάμε αλλού, που θα μας φροντίζουν πολύ και να σε εγκαταλείψουμε μόνο και απροστάτευτο στο δάσος; Τι θα γίνεις χωρίς εμάς; Το σκέφτεσαι;»
Το Ευρούνι φανερά στενοχωρημένο μα θεωρώντας πως η απειλή ήταν πραγματική, υποχώρησε για άλλη μια φορά κι έδωσε τα άχυρα στο συγγενή.
«Τα καημένα τα ζωάκια μου θα κρυώνουν το χειμώνα!» σκέφτηκε με πόνο στην καρδιά του.

Σκηνή Δ’

Νύχτα σκοτεινή χωρίς άστρα.
Ο ουρανός φαινόταν βαρύς και απειλητικός από το πρωί. Θύελλα προμηνυόταν! Οι πρώτες αστραπές έσκισαν τον αγέρα και οι εκκωφαντικές βροντές ακολούθησαν. Το Ευρούνι σφράγισε παράθυρα και πόρτες και έμεινε να κοιτάει τη φωτιά στο τζάκι του.
Η θύελλα που ξέσπασε ήταν τρομακτική !
Ολη τη νύκτα λυσσομανούσε η βροχή κι ο άνεμος, λες και προσπαθούσαν να παραβγούν σε αγώνα κυριαρχίας κι αντοχής.
Το Ευρούνι, κάποια στιγμή αποκαμωμένο, αποκοιμήθηκε.
Η ζεστή, φωτεινή ηλιαχτίδα του χάιδεψε τα μάτια. Είχε πια ξημερώσει για τα καλά.
Το Ευρούνι βγάζει το βαρύ μάνταλο της πόρτας και το πρώτο πράγμα που αισθάνθηκε ήταν η μυρωδιά του υγρού τόπου. Με άφατη έκπληξη παρατηρεί το το τοπίο γύρω του. Όλα μοιάζουν με τεράστια ρηχή λίμνη.
«Και οι συγγενείς;» αναφωνεί έντρομο!
Βάζει τις γαλότσες όπως όπως και τσαλαβουτώντας στα νερά και στις λάσπες πάει να … «Θε μου! Εξαφανίστηκαν όλα!»
Γύρω δεν υπήρχαν τα δυό σπιτάκια μα ούτε άλλη ψυχή ζώσα. Άρχισε τότε να φωνάζει δυνατά και να ψάχνει παντού.
«Μαρούνι! Θορούνι ! Μ ακούτε! Μ ακούτε!»
Ούτε ίχνος σπιτιού, ούτε ίχνος απόκρισης.
Σαν άρχισε να βραδιάζει, το Ευρούνι κλαίγοντας γοερά, κατάλαβε πως τους συγγενείς τους παρέσυρε το ρέμα … «μάνα μου δεν είναι ψέμα!» ψελλίζει ανάμεσα στα αναφιλητά

Σκηνή Ε’

Και ο καιρός άρχισε να περνά.
Κι άρχισε να περνά και το βαρύ πένθος,
που ένιωθε το Ευρούνι.
Θεωρούσε πως η μοναξιά θα το σκότωνε μα αντιθέτως παρατήρησε πως όσο ο καιρός περνούσε τόσο πιο ήρεμο και ευτυχισμένο γινόταν!
«Μα πώς; Μόνο μου! Ζωή μονόκλινο; Θ αντέξω;»
Αρχίζει με χαρά να φτιάχνει τη βεράντα του, το μποστάνι, τον αχυρώνα για τα ζωντανά και να περνά …υπέροχα !
Τα βράδια μετά το φαγητό, καθεται έξω στον κήπο κι απολαμβάνει τα κουιντέτα του Μότσαρτ. Ήσυχα! Μόνο!
Και σαν ο καιρός αρχίζει να βαραίνει κάθεται στο τζάκι του μπροστά, με ένα ποτήρι ζεστό κρασί κι απολαμβάνει …Ντοστογιέφσκι!
Απολαμβάνει, ήσυχα αν και μόνο.
«Τελικά, λάθος αντίληψη είχα για τη μοναξιά.» αναλογίστηκε κι ένα πικρόγλυκο χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα χείλη του!

Σκηνή Στ´

Χειμώνας γι άλλη μια φορά.
Νύκτα σκοτεινή μα γαληνεμενη χωρίς βαριά σύννεφα. Το Ευρούνι ετοιμάστηκε για ύπνο και κουκουλώθηκε με το πάπλωμα.  Άρχισε να ονειρεύεται ώσπου … «Θε μου! Σεισμός!»
Το τρέμουλο της γης απίστευτο και ο θόρυβος εκκωφαντικός! «Τι θα κάνω; Τι θα κάνω;» αναλογίστηκε με τρόμο «Τίποτα! Δεν έχω να φοβηθώ τίποτα! Έχω γερό σπίτι και είμαι ήσυχο πως όλα θα πάνε άριστα!» Η καρδούλα του κτυπουσε γρηγορα μα το Ευρούνι ήταν βαθιά μέσα του γαλήνιο γιατί είχε πίστη στον εαυτό του και στις ικανότητες του.
«Θα μείνω εδώ. Και το πρωί θα δω τι θα κάνω.»

Σκηνή Ζ’

Ξημέρωμα πια. Με ανησυχία το Ευρούνι αποφασίζει ν ανοίξει τη βαριά του πόρτα και να ξεμυτίσει.
Ο τόπος στην ανατολική πλευρά μοιάζει με νταμάρι. Πέτρες είχαν κατολισθήσει από το βουνό
(τις άκουγε όλη τη νύκτα) και ένα άγριο τοπίο, πέτρινο, είχε αντικαταστήσει το μικρό λιβάδι δίπλα στο δάσος.
Και κάπου εκεί στο βάθος …«Τι είναι αυτό; Μοιάζει με …σπίτι.» Το ροζ χαριτωμένο γουρούνι πλησιάζει γεμάτο περιέργεια το …νεοφυτεμένο κτίσμα. Με δυσκολία περπατά πάνω στους λίθους και πλίνθους και κέραμους, τους ατάκτως ερριμένους και φτάνει στη μισοχαλασμένη, από την κατολίσθηση, πόρτα και προσπαθεί να την ανοίξει. Στην τέταρτη προσπάθεια αυτή υποχωρεί και ….
«Ω! Μα τον Τουτάτη , τι ν’ τούτο;»

Σκηνή Η’
(πίσω χρονικά, στο προηγούμενο βράδυ)

Το Πανρούνι, το ψηλό πιτσιλωτό ροζ γουρούνι
(είχε μερικές βούλες κίτρινες στα χέρια, στα πόδια και μια στη μύτη) είναι ο εργατικός καλόκαρδος γίγαντας του ορεινού χωριού της Τεχνορουνίας!
Έξυπνο πολύ, εργατικό πολύ, ευφάνταστο πολύ, μα με λάθος εικόνα του εαυτού του και του νοήματος της ζωής, ήταν ο κύριος εργάτης
μα και ο αρχηγός της φυλής των Τεχνορουνίων! Όλα τα έκανε και τα κέρναγε, μα ποτέ δεν τον ευχαριστούσαν και δεν τον εκτιμούσαν ανάλογα.
Εκείνο το βράδυ, Τετάρτης, μετά την συνηθισμένη ουζοκατάνυξη με τους 2-3 άλλους φιλογούρουνους που μοιράζονταν τα βάσανα της εβδομάδας, χωρίς να τα μιλούν (πως το κατάφερναν αυτό;) και τραγουδώντας στη διαδρομή της επιστροφής …«σας βλέπω στο ποτήρι μου και πίνοντας, σας πίνω …» μπαίνει κουρασμένο και απαυδισμένο στο σπίτι του να κοιμηθεί. Στο σπίτι του, το μοναδικό πέτρινο σπίτι του χωριού, που με τόσο κόπο έχτισε μονάχο του και με τους ορατούς, αόρατους συγγενείς του να μένουν στα διπλανά, τα αχυρένια και τα ξύλινα. Σ ένα σπίτι γεμάτο μα άδειο. Τι περίεργη εικόνα και τι περίεργη αίσθηση! «Θα φταίει το ουζάκι» σκέφτηκε το Πανρούνι και κλείνοντας την πόρτα κινήθηκε προς … « Ω! Μα τι !» Ο σεισμός σείει τη γη από κάτω με θόρυβο. «Σεισμός ! Να σώσω …» μα πριν προλάβει να φτάσει στην πόρτα το δοκάρι της σκεπής υποχωρεί και κτυπά στο κεφάλι το Πανρούνι και …μετά σκοτάδι.

Σκηνή Θ’
(Επιστροφή στο πρωινό της σκηνής Ζ’)

Το θέαμα είναι ανατριχιαστικό ! Αναποδογυρισμένα έπιπλα, δοκάρια από το ταβάνι να κρέμονται, σπασμένα αντικείμενα και εν μέσω αυτών ένα ροζ ψηλό γουρούνι με πιτσιλωτό άκρα, να κείτεται ακίνητο.
«Ω! Το καημένο, λες να …;» Το Ευρούνι κινείται γοργά προς το μέρος του, το επισκοπεί και το εξετάζει «Ουφ! Ευτυχώς! Είναι μόνο λιπόθυμο.»
Του παρέχει τις πρώτες βοήθειες και το βοηθά να συνέλθει. Το Πανρούνι ανοίγει τα μάτια και τα βλέπει όλα θολά και άγνωστα, μιας και δεν θυμάται τι έχει ακριβώς συμβεί. Όμως τα γλυκά, καθησυχαστικά μάτια ενός μικρού ροζ γουρουνιού από πάνω του, το γαληνεύουν!

Σκηνή τελευταία

Επιτέλους!
Μα ουχί, του τέλους …
Τι λέτε, Μικρά μου;
Είστε να γράψουμε μαζί το τέλος αυτής της ιστορίας ;
Τι θα γίνει άραγε, με το Ευρούνι και το Πανρούνι, τώρα που η μοίρα τους μοίρασε τα μερίδια; Θα κατασκευάσουν την τύχη τους ή θα αφεθούν στο λίκνο των παλαιών, αρνητικών για τη ζωή τους, πεποιθήσεων;
Το Πανρούνι, αν και δεν έχει μείνει μόνο του
για να μπορέσει να καταλάβει την χειραγώγηση των άλλων και την εκμετάλλευση από τους συγγενείς και από το υπόλοιπο περιβάλλον,
θα μπορέσει να ζήσει μια ζωή ελεύθερη και αυτόβουλη;
Και το Ευρούνι, τώρα που κατάλαβε την αυταξία του, θα αποφασίσει να έχει πάλι παρέα;
Θα περάσουν «ομού και κάλλιστα» τον βίον τους, αφήνοντας πίσω τους τα πέτρινα χρόνια,
ή θα τραβήξει ο καθείς το δρόμο του;
Τι λέτε Μικρά μου;
Πώς θα θέλαμε να είναι η τελευταία σκηνή;
Αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα;

RSVP …. Ευτυχία