-Geia sas!
Me poli xara tha ithela na saw kaleso..
-Kalimeraaa! Ti kaneiw; Tha vrethoume katholou simera;
-Agapiti Kyria,
Ek merouw tis fiis saw (Τάδε) tha ithela na theso ypopsi saw…
Μην με πυροβολείτε, είμαι μόνο ο αποδέκτης τέτοιων και άλλων παρόμοιων Greeklish SMS (που αντέγραψα ενδεικτικά από το inbox μου).
Να ξεκαθαρίσω τη θέση μου, πριν τοποθετηθώ: Είμαι λάτρης του λόγου. Από σεβασμό και αγάπη στις Γλώσσες, άντε και από κάποια υφέρπουσα τελειομανία, σαφώς ΚΑΙ για λόγους αισθητικής, εννοώ ότι όταν εκφράζομαι με το κύριο μέσο που μας διαφοροποιεί από τα λοιπά ζώα, τη γλώσσα, την όποια γνωρίζω και χρησιμοποιώ, θέλω να τη χειρίζομαι «σωστά». (Ισχύει στο πολλαπλάσιο για τα Ελληνικά, τη μητρική μου γλώσσα που προσδιορίζει την εθνικότητα μου και την φλογερή αγάπη μου για την πατρίδα μου).
Είπα «σωστά» και διαπιστώνω ότι τα τελευταία χρόνια στο τι ορίζω σωστό-λάθος έχω ρίξει κάμποσο νερό στο κρασοπότηρο μου. ‘Ίσως το κάνει η ηλικία αυτό (είναι σοβαρό, γιατρέ μου;).
Σε ό,τι αφορά πάντως τη γλώσσα διαπίστωσα διατρέχοντας τα άρθρα αυτού του τεύχους μας ότι όλα τα επιχειρήματα υπέρ και κατά της πρόσμιξης της γλώσσας μας με τους σολοικισμούς των νεαρών γλωσσοπλαστών μας (λέγε με Generation -Z, Millennials και λοιπά νιάτα) και των (αναπόφευκτων;) Αγγλικών, στέκουν μια χαρά και δύσκολα, αν όχι αδύνατο, καταρρίπτονται. Και κάπου με ανακούφιση κρυφή επιφυλάσσω στην ώριμη ηλικία μου το προνόμιο να μη θεωρώ υποχρεωτική τη διατύπωση οριστικής άποψης.
Υποκλίνομαι ωστόσο στον αγώνα ζωής για τη διαφύλαξη και υπεράσπισης της ελληνικής γλώσσας της έγκριτης δημοσιογράφου και συγγραφέως Βίκυ Φλέσσα που μας παραχώρησε αποκλειστική συνέντευξη δίνοντας μαθήματα συνέπειας λόγου και πράξεων, μια αναπνοή πριν την επίσημη ανακοίνωση της υποψηφιότητας της στις ευρωεκλογές.
Γεμίζω τρυφερότητα πάντως όταν ακούω delulu! και στην συνέχεια την εξήγηση του που ακολουθεί το ερώτημα, τι δεν καταλαβαίνεις, Γιαγιά;;
Συμπάσχω με τον συνομήλικό μου που τολμά να ανακράξει εν μέσω εταιρικής παρουσίασης ότι δεν καταλαβαίνει τίποτα από τα διάφορα αγγλικά αρκτικόλεξα. Μια αληθινή Ιστορία Ψυχικής Ανθεκτικότητας, από τη νέα μας ενότητα που υπογράφει η Ξένια Κούρτογλου, εγκαινιάζοντας τη συνεργασία της με το JAN.
Ταυτίζομαι απόλυτα με το παράπονο συναδέλφου (από τη διαφήμιση) που γράφοντας στον υπολογιστή, σε κάθε τρεις λέξεις αναγκάζεται να αλλάζει αλφάβητο για να επικοινωνήσει αποτελεσματικά στη γλώσσα του Marketing.
Καθησυχάζομαι πάντως ότι στο πεδίο της ΤΝ/ΑΙ που μπαίνει στη ζωή μας πολύ πιο γρήγορα από ότι συνειδητοποιούμε, τα μεγάλα μοντέλα γλώσσας (LLMs) έχουν βελτιώσει σημαντικά τις πολυγλωσσικές τους δυνατότητες, με ευοίωνη προοπτική για την παγκόσμια επικοινωνία.
Μαγεύομαι ωστόσο και παρασύρομαι από τη μουσική και την ευλυγισία της γλώσσας μας αλλά και την ικανότητα της να προσαρμόζεται στο πέρασμα των αιώνων.
Θα εντυπωσιάζομαι πάντα με την ηλικία των 4000 χρόνων της ελληνικής γλώσσας, απόλυτος συμβολισμός της πεμπτουσίας της διάρκειας και αδιάλειπτης συνέχειας του ελληνικού πολιτισμού. Και σαν επίμονη αναγνώστρια θα την αναζητώ στο ναό της, την Εθνική Βιβλιοθήκη, άλλο εμβληματικό και ιστορικό τοπόσημο.
Θα ενθουσιάζομαι όμως και για το πόσο ισχυρός καταλύτης μπορεί να είναι η γλώσσα για το μεγάλο ζητούμενο σήμερα, την ένταξη των φύλων!
Και με δέος αναλογίζομαι τη δύναμη των λέξεων που είναι ένα από τα μεγαλύτερα ελιξήρια σε κάθε ηλικία και δραστηριότητα, πόσο μάλλον των Ελληνικών λέξεων, τόσο πλούσια για κάθε έννοια.
Αγαπημένοι και πιστοί (όπως μας δείχνετε συνεχώς) αναγνώστες Just a Number,
Άφησα για το τέλος και αποκαλύπτω την ως σήμερα βαθιά κρυμμένη μέσα μου, μικρή μεν αλλά καμιά φορά ενοχλητική σαν τσίμπημα κουνουπιού ενοχή μου: για την αγγλική ονομασία μας. Το ισχυρό μου επιχείρημα ως τώρα ήταν ότι αργά ή γρήγορα θα απευθυνθεί το κίνημα μας στην παγκόσμια κοινότητα, άρα με την οικουμενική lingua franca της εποχής μας, τα Αγγλικά.
Η οριστική όμως εξάλειψη της ενοχής μου σήμερα οφείλεται στα εμπνευσμένα άρθρα του τεύχους μας στην οθόνη σας, που με έπεισαν ότι η δύναμη και η ποιοτική ανωτερότητα της ελληνικής γλώσσας, που είχα την μεγάλη τύχη να μου δοθεί εκ γενετής, δεν θα πτοηθεί, ούτε μειωθεί, ούτε θαμπώσει από παρεμβολές, προσμίξεις, ανώδυνες ή όχι και τόσο, ποτέ.
Μα ποτέ. Των ποτών.
*Οδυσσέας Ελύτης, Άξιον Εστί, Β’ Ψαλμός
