«Η Ευρώπη που σφυρηλατούμε έχει Ελληνικό όνομα.
Η Αρχαία Ελλάδα μας προσφέρει μια γλώσσα για την οποία θα πω ακόμα μια φορά ότι είναι ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ».
Jacqueline de Romilly (1913-2010) Σπουδαία ελληνίστρια.
Από το ΑΛΦΑ έως το ΩΜΕΓΑ το ελληνικό αλφάβητο διαθέτει 24 γράμματα και αποτελεί την «χρυσή τομή» της ελληνικής γλώσσας από τον όγδοο αιώνα π.Χ.
Έχει ρίζες στο φοινικικό αλφάβητο και διαμέσου των αιώνων εξελίχθηκε πρόγονος πολυάριθμων συστημάτων γραφής της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής συμπεριλαμβανομένης της λατινικής και της κυριλλικής γραφής.
Όπως γράφει στο βιβλίο του «το Ελληνικό Αλφάβητο» ο καθηγητής γλωσσολογίας Γιώργος Μπαμπινιώτης, το ελληνικό αλφάβητο προσέφερε στην αποτύπωση, τη διάδοση και τη διατήρηση του ελληνικού πολιτισμού μέσω του γραπτού λόγου και των κειμένων.
Όλες οι γλωσσολογικές έρευνες οδηγούν στο ιστορικό συμπέρασμα ότι η ελληνική γλώσσα συμβολίζει την πεμπτουσία της διαρκείας και αδιάλειπτης συνέχειας του ελληνικού πολιτισμού.
Έχει τεράστιο ενδιαφέρον να προσεγγίσουμε το αλφάβητο με την ματιά της αισθητικής και να σταθούμε στην σχεδιαστική αρμονία κάθε γράμματος του αλφαβήτου.
Η γεωμετρική δομή και η μαθηματική ακρίβεια διέπουν το σχήμα, ακόμα και τον ήχο κάθε συμβόλου του ελληνικού αλφαβήτου, διαπίστωση που ερμηνεύει τα αριστουργήματα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας.
Η μαγεία των λέξεων στην Ομηρική ποίηση και η συγκλονιστική εκφορά του λόγου στο αρχαίο Δράμα αποδεικνύουν την έντεχνη δομή των λέξεων με την μοναδική φιλοσοφική και αισθητική διάσταση.
Λέξεις πολύσημες και αμφίσημες ικανές να αποδώσουν σύνθετα νοήματα και αινιγματικές ερμηνείες όπως οι χρησμοί της Πυθίας στο μαντείο των Δελφών.
Τυχαίο δεν είναι πως όλες οι Ευρωπαϊκές γλώσσες χρησιμοποιούν ελληνική ορολογία στην ιατρική και την φιλοσοφία αποδεικνύοντας την διαχρονικότητα και την δύναμη της ελληνικής γραφής.
(Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο)
Οι επιγραφές αποτελούσαν αναπόσπαστο αισθητικό συμπλήρωμα της κάθε αναπαράστασης σε χώρο δημόσιο, ιδιωτικό, ιερό και σε κάθε έργο τέχνης που επιθυμούσαν να αναδείξουν.
Τα επιτύμβια αφιερώματα συνοδεύουν και ολοκληρώνουν το αισθητικό ρίγος μπροστά στις επιτύμβιες στήλες του Κεραμεικού.
Εικόνα και λόγος επιγραμματικός συνθέτουν την απόλυτη αρμονία της ταφικής τέχνης που ακολουθεί την αρχαία παράδοση μέχρι σήμερα.
Γιαγιά με το εγγόνι της.
«Το τέκνο της θυγατέρας μου κρατώ εδώ το αγαπητό που κρατούσα στα γόνατα μου όταν ζωντανοί βλέπαμε το φως του ηλίου και τώρα νεκρό το κρατώ, εγώ η νεκρή».
Με το συγκλονιστικό επιτύμβιο του Κεραμεικού, αντί επιλόγου, επισφραγίζεται επιγραμματικά η αξία της Ελληνικής γραμματείας ως εμβληματικό ορόσημο του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού.
