Παιδικός μου φίλος, από τους ανθρώπους εκείνους που από 20 χρονών φαίνεται πιο έξυπνος και πιο φιλοσοφημένος, έλεγε πάντα -και πάντα γελάω όταν το σκέφτομαι- ότι τα προβλήματα στη ζωή είναι βασικά δύο.
Το πρώτο, πώς να αδυνατίσετε τρώγοντας.
Και σχολιάζαμε ότι ενώ μπορούμε να πάμε στο φεγγάρι, η επιστήμη και η τεχνολογία, δεν έχει καταφέρει να λύσει το ουσιώδες αυτό θέμα.
Το δεύτερο-και το περιέγραφε με μια σύντομη ιστοριούλα (προπομπός του story telling) ήταν: Περιμένεις στην ουρά για να πάρεις σουβλάκι, έρχεται η σειρά σου και λες «μια πίτσα παρακαλώ».
Ε, δεν γίνεται στο σουβλατζίδικο να φας πίτσα.
Και τα δύο προβλήματα στηρίζονται στο ότι δεν θέλουμε θυσίες.
Και στη μεν διαφήμιση υπακούμε στο πανανθρώπινο αυτό insight.
Στηρίζουμε πολλές καμπάνιες στο «δεν χρειάζεται να θυσιάσεις τίποτα γιατί στα δίνουμε όλα…»
«Είσαι δημιουργός, χωρίς να κουραστείς».
«Σου δίνουμε όλη τη γεύση χωρίς τα λιπαρά», «σου δίνουμε το ωραιότερο σώμα σε τρεις επισκέψεις».
«Γίνε αιωνόβιος, δεν θέλει κόπο»
Δεν λέμε ψέματα. Προβάλλουμε αυτή την αρχετυπική αναζήτηση της ευχαρίστησης χωρίς προσπάθεια.
Γιατί ισχύει και στη ζωή μας.
Όλοι μας, ακόμα κι εκείνοι που θυσιάζουν κάτι, θέλουμε-ευχόμαστε-επιθυμούμε το μαγικό και το όνειρο χωρίς κόπο, χωρίς δουλειά.
Οι επιλογές όμως συνεπάγονται θυσίες.
Αν διαλέξω την πίτσα θυσιάζω το σουβλάκι, αν διαλέξω τη θάλασσα θυσιάζω το βουνό. Κι αν διαλέξω αυτό, έχω απορρίψει το άλλο.
Δεν γίνεται.
Μαγικά δεν γίνονται.
Δύσκολη η επιλογή της κούρασης και της προσπάθειας. Και της παραίτησης από τις υπόλοιπες εναλλακτικές.
Απλό και το δε βαριέσαι…Απλό και το άσε μας τώρα, αύριο ποιος ζει ποιος πεθαίνει…
Εντελώς δική μας υπόθεση η επιλογή του τρόπου ζωής. Όποια κι αν είναι.
