Ως παιδί, θυμάμαι πάντα το αγαπημένο σπίτι των διακοπών. Ιούνιος σήμαινε ότι πήγαινα Πόρτο Ύδρα με τον παππού μου, και έβλεπα τους γονείς μου τα Σαββατοκύριακα.
Μπάνια, ατελείωτο ποδήλατο, φίλοι, φίλες, οι ίδιες παρέες που έβρισκες μόνο το καλοκαίρι και πάντα ένιωθες σαν να μην έλειψες ούτε μία μέρα.
Όλο αυτό (με τις αλλαγές του) συνεχίστηκε μέχρι τα 18, όταν το σπίτι δεν υπήρχε πια και κάθε καλοκαίρι σήμαινε ένα διαφορετικό μέρος να ανακαλύψεις, ένα διαφορετικό προγραμματισμό, ή ένα σπίτι φίλης σου σε νησί που νιώθεις και εσύ δικό σου γιατί πηγαίνεις κάθε καλοκαίρι.
Έχοντας ζήσει με ένα τρόπο και τα δύο ( το να υπάρχει καλοκαιρινό σπίτι και το να μην υπάρχει) δεν έχω καταλήξει αν είναι μία δέσμευση ή μία ανάσα ελευθερίας. Και λέω δέσμευση γιατί καλοκαιρινό σπίτι σημαίνει αναγκαστικά κάποιες μέρες το χρόνο να πηγαίνω στο ίδιο μέρος, να φιλοξενώ, να μαζεύω, να έχω την έννοια του σπιτιού. Από την άλλη, όσοι το έχουν, αγαπούν και δένονται με τον τόπο του σπιτιού, ανυπομονούν να πάνε, το βλέπουν σαν ησυχαστήριο, δουλεύουν από εκεί.
Τα τελευταία πέντε χρόνια που πηγαίνω στο ίδιο νησί κάθε χρόνο λίγες μέρες τον Αύγουστο (χωρίς να έχω κάποιο σπίτι) κατανοώ πλήρως την ξεκούραση που σου προσφέρει το να ξέρεις πού θα κολυμπήσεις, πού θα φας, πού θα πιεις το ποτό σου, πού θα περπατήσεις.
Ωστόσο, είναι τόσα μέρη ακόμα που θέλω να ανακαλύψω και να «γυρίσω» που δεν νομίζω ότι θα ήθελα να δεσμευτώ σε ένα μέρος κάθε Αύγουστο. Μου αρέσει να βλέπω νέα μέρη, να συγκρίνω παραλίες και χώρες νησιών, να συμμετέχω στις ωραίες αυτές καλοκαιρινές συζητήσεις που αρχίζουν με φράσεις «Έχεις πάει Φολέγανδρο;» και να σκέφτομαι το επόμενό μου ταξίδι.
Όπως είχε πει και μία πολύ αγαπημένη μου φίλη στο τέλος κάποιων πολύ ωραίων μας διακοπών «όταν τελειώνουν οι διακοπές μου, μου αρέσει να σκέφτομαι τον επόμενο μου προορισμό».
Είτε δέσμευση είτε ελευθερία, οι διακοπές και το καλοκαίρι είναι για να το ζούμε όπως εμείς το θέλουμε 😊
