Η αντίληψη μας για την ηλικία και όλες μας οι πεποιθήσεις γύρω από αυτήν, είναι βαθιά συνδεδεμένες με την αντίληψη μας για την σημασία ή τη σημαντικότητα του χρόνου.
Οι άνθρωποι στενοχωριόμαστε και ψάχνουμε συχνά να το ξορκίσουμε μακριά ονομάζοντας την περίοδο “αποκαλόκαιρο”, “τέλος καλοκαιριού” κλπ., η φύση όμως χαρούμενα προετοιμάζει τις αλλαγές της για τρύγο, για νέα σπορά, για το κρύο του χειμώνα, για να είναι έτοιμη την άνοιξη.
Καθώς πλησιάζουν οι καλοκαιρινές διακοπές, οι περισσότεροι μπαίνουμε στη διαδικασία οργάνωσης για το τι θα πάρουμε μαζί, πως θα ζήσουμε τις διακοπές, όνειρα, λίστες, άρθρα, συζητήσεις και προσδοκίες για αυτή τη μαγική περίοδο.
Η επανάληψη είναι ένας μηχανισμός που μπορεί να μας καταστρέψει, να μας βαλτώσει, να μας κάνει παρωχημένους ή αντίθετα να μας εκτινάξει σε πρόοδο και επιτυχία, να μας βοηθήσει να κάνουμε επανεκκίνηση, να αλλάξουμε, να κατακτήσουμε κάτι νέο.
Πρόσφατα παρακολουθούσα ένα TED video για την αναβλητικότητα σε δράσεις και αποφάσεις. Και λόγω κάποιων προσωπικών ιστοριών μου, αναλογίστηκα τόσο για εμένα, όσο και για τους άλλους ήρωες της ζωής μου, τη δύναμη της επιλογής.
Κάθε χρόνο, η Ανάσταση έρχεται, την ίδια ώρα πάντα για να μας θυμίσει ότι το φως θα νικήσει το σκοτάδι, η αναγέννηση θα πατήσει το θάνατο και τις δυσκολίες.
Η αβεβαιότητα και η ανασφάλεια είναι μέσα στη ζωή. Κάποιες φορές είναι συναρπαστικές καθώς φέρνουν ενθουσιασμό, μέσα από το νέο, το άγνωστο, το αναζωογονητικό. Όμως, μετά από μια ηλικία, φαίνονται δυσκολότερες και πιο καταλυτικές στις επιλογές ενός ανθρώπου.
Νομίζουμε ότι οι νέοι έχουν άλλες δομικές ανάγκες από τους μεσήλικες ή ηλικιωμένους. Λάθος! Όλοι οι άνθρωποι, σε κάθε δεκαετία ζωής ή πλαίσιο, έχουμε τις ίδιες δομικές ανάγκες οι οποίες ορίζουν και υποκινούν την κάθε επιλογή μας.