Για πολλούς και μόνο το άκουσμα του φθινοπώρου προκαλεί θλίψη.
Σε άλλους η ενεργοποίηση γίνεται βιολογικά καθώς αντιδρά το σώμα στις διακυμάνσεις του φωτός. Οι εικόνες τριγύρω είναι της πτώσης. Τα δέντρα ξεγυμνώνουν το φύλλωμα τους, οι καρποί μαζεύονται, το τοπίο σκοτεινιάζει, κοκκινίζει, κιτρινίζει, γκριζάρει…
Οι άνθρωποι στενοχωριόμαστε και ψάχνουμε συχνά να το ξορκίσουμε μακριά ονομάζοντας την περίοδο “αποκαλόκαιρο”, “τέλος καλοκαιριού” κλπ., η φύση όμως χαρούμενα προετοιμάζει τις αλλαγές της για τρύγο, για νέα σπορά, για το κρύο του χειμώνα, για να είναι έτοιμη την άνοιξη.
Δεν ξέρω αν φταίνε οι αναμνήσεις της “επιστροφής στα θρανία” που ακουγόταν πάντα μαζί με το “κάθε κατεργάρης στον πάγκο του” ή το τέλος του καλοκαιριού και της άπλετης ανεμελιάς, αλλά το φθινόπωρο ήταν για μένα μία στενόχωρη περίοδος για χρόνια.
Η φύση έχει πολύ δυνατά μαθήματα να μας δώσει για να εναρμονιστούμε με υγεία σε φυσικούς κύκλους και νόμους της ζωής που συχνά ξεχνάμε.
Η φύση κάνει ξεκαθάρισμα σε ό,τι θα της τραβήξει περιττή ενέργεια κατά την κρύα και απαιτητική περίοδο που έρχεται.
Δεν κλαίει, απελευθερώνει ό,τι δεν είναι απαραίτητο για να κάνει χώρο στο καινούργιο. Η έννοια της απελευθέρωσης, τόσο σε πράγματα, ανθρώπους αλλά και ιδέες, αξίες, τρόπο ζωής, προσδοκίες ή οτιδήποτε, είναι βασική αρχή της ανανέωσης και της εξέλιξης.
Εμείς οι άνθρωποι προσκαλούμαστε συχνά και θέλουμε να τα κρατάμε όλα, μη βάζοντας προτεραιότητες και μετά απορούμε γιατί δεν έχουμε ενέργεια.
Κάθε φθινόπωρο η φύση με εμπιστοσύνη μπαίνει στον κύκλο της πτώσης, συγκομιδής, προετοιμασίας Και εμείς στενοχωριόμαστε, παρόλο που ξέρουμε με απόλυτη βεβαιότητα ότι θα γυρίσει σύντομα και με απόλυτη βεβαιότητα θα έρθει ο χειμώνας, η άνοιξη και ξανά το καλοκαίρι.
Είναι νόμος ότι όλα είναι παροδικά, εφήμερα και επαναλαμβάνονται.
Αντιστεκόμαστε στο φθινόπωρο γιατί αντιστεκόμαστε στους κύκλους της ζωής και την αλλαγή.
Το φθινόπωρο κάθε χρόνο μας καλεί μεταφορικά να αποφορτιστούμε από το πεπερασμένο, το περιττό και να επαναπροσδιορίσουμε τις ζωές μας και το άμεσο μέλλον μας. Να εστιαστούμε στον εαυτό μας περισσότερο, στα έσω μας, και να ξεκαθαρίσουμε που θέλουμε να πάει η ενέργεια μας.
Εάν αποδεχτούμε το φθινόπωρο ως μια εποχή – κάλεσμα για να αφεθούμε στα φυσικά γυρίσματα της ζωής, απελευθερώσουμε τα δικά μας φύλλα, κατανοήσουμε ότι ο κύκλος των εποχών υπάρχει κάθε χρόνο κυριολεκτικά και μεταφορικά, μπορούμε αντί να θλιβόμαστε που έφυγε το καλοκαίρι, να αγκαλιάσουμε τη ζεστασιά όλων των αγαθών του φθινοπώρου, να ανοίξουμε χώρο και εστίαση εκεί που για εμάς αξίζει, να ξεκινήσουμε μια πιο ρεαλιστική αλλά και γεμάτη σχέση με τη ζωή.
Η απώλεια είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής όσο και να μας είναι δυσάρεστη. Από την άλλη, ποιος μπορεί να βαδίζει κουβαλώντας τα πάντα στην πλάτη του και αυξάνοντας χρόνο με το χρόνο τα βάρη; Το να απελευθερώνουμε, παρότι είναι ένας μικρός συμβολικός θάνατος, είναι το κλειδί για να ζούμε με πληρότητα.
Η ανθρώπινη ψυχοσύνθεση αγχώνεται με την αλλαγή και την ανασφάλεια που την συνοδεύει. Όμως το φθινόπωρο έρχεται να μας σκουντήξει με την απαλότερη του ατμόσφαιρα και τις ισορροπημένες μέρες του. Να μας θυμίσει να ζούμε στο τώρα πριν περάσει. Να μας βάλει να αναλογιστούμε, τι σπείραμε την άνοιξη; Τι μας έφερε το καλοκαίρι για να έχουμε μαζί μας;
Αναλογιστείτε,
– Τι δεν σας χρειάζεται πια ως προσδοκίες, αξίες, σχέσεις, συνήθειες;
– Τι αγαπάτε και θέλετε να εστιάσετε την προσοχή σας εκεί με τον χρόνο και ενέργεια που θα ελευθερώσετε αφήνοντας πεπερασμένα πρότυπα και ιδέες;
– Πώς θα στηρίξετε την υγεία σας για το χειμώνα, τόσο στο φυσικό σώμα όσο και στην ψυχολογία σας, που επηρεάζει τελικά τα πάντα;
– Τι θα θέλατε να θερίσετε το επόμενο φθινόπωρο;
– Τι σας προσφέρει θαλπωρή και ζεστασιά; Είναι άνθρωποι; Είναι ένα κερί στο τραπέζι; Μια μουσική;
Η περιγραφή του φθινοπώρου ως η αρχή του τέλους, η αρχή του παγερού σκληρού χειμώνα, είναι μαζί και μια υπόσχεση της άνοιξης που θα έρθει.
Είναι ένα διάστημα ισορροπημένο με την ισημερία του, να μαζέψει τα άκρα του καλοκαιριού. Είναι ενδοσκόπηση και επανασύνδεση με ότι είναι για τον καθένα η καρδιά του, η χαρά, η ουσία του.
Με καθαρό μυαλό και πνεύμα, πριν τη δίνη της ρουτίνας και των υποχρεώσεων, είναι μια αισιόδοξη περίοδος για νέες αρχές.
